De huilende kleuren

18 aug. 2019 · 21 keer gelezen · 1 keer geliket

Ik huilde met mijn manga-ogen al mijn

kleurrijke jeugdjaren

die versplinterd

in mijn ogen staken.

 

Verstopt onder een fleecedeken van goud

in mijn door Maria-kaarsen belichte dromen

wenste ik om nooit meer terug te komen

naar de tuinen

 

van vermomde demonen.

 

Onder (door de TL-lampenslingers)

verlichte Japanse kersenbloesems

dansten ze ballet.

 

Mefisto smolt mee met de sopraanmuziek.

Furies waren nog nooit zo meisjesachtig mooi.

 

Op Chopin 

in het schemerduister

zwierden maagdelijk witte rokken

alle kanten op.

 

Ze tongden met elkaar,

de boze geesten.

Monden als twee rivieren in elkaar uit.

 

Mijn gelatineachtige ogen,

geperst in mijn oogkassen,

werden droog van het staren.

 

Je kinderlichaam vaarwel zeggen voelt raar aan.

Wat gevoellos leek wordt met een koevoet opengebroken, zeg maar.

  

Ze viel alles uiteen.

Door het genot.

Door de lust.

 

Te strak gespannen constructies

werden een losse samenhang

van garen, zo dun als suikerspindraden.

 

Uiteinden kusten uiteinden.

 

Ik zal deel uitmaken van al hetgeen

wat vroeger een labyrintraadsel was.

Van jongelingen en nog later van rimpeldozen.

 

En wat overblijft zijn een paar ansichten.

Een kindertand die de tandenfee niet wou meenemen,

een deken van goud,

een ring van plastiek

(van een Kellogs reclame)

en een postkaart van het mangrovewoud.

 

Ik verlies mijn manga-ogen, 

zij verborgen de laatste jeugdkleuren.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

18 aug. 2019 · 21 keer gelezen · 1 keer geliket