Onderhuids

19 aug. 2019 · 6 keer gelezen · 1 keer geliket

vannacht stond een blinde aan mijn voeteneinde en zei:

sta op, ik ga je leren hoe wij gedichten maken,

leidde me een werkplaats binnen die op mijn kamer leek

en naar indische inkt, leer en tuinfeesten rook.

 

'dit is het sterven van een vader' zei hij.

zonder breking, fractiedeling of prismabundels

maaide hij duisternis voor mijn voeten weg, spande

papier als canvas aan vier hoeken vast, en begon.

 

achter een handrug hoorde ik vezels tornen en scheuren,

liet niet toe dat ik zag hoe hij met doffe inslagen bewerkte,

gemis dat zichtbaar langs vingers naar beneden liep.

elk jaar schreef hij het drie keer, kende het verdriet van buiten.

 

hij schoof alles opzij, begon een ander gedicht, ponsde lachend

langs de achterzijde van het nieuwe vel, vooraan verscheen een

bergmassief met opstaande witte kratertjes, hoog genoeg om

de trouwdag van het kleinkind met engelen in zijn ogen te zien.

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

19 aug. 2019 · 6 keer gelezen · 1 keer geliket