Ik snapte hem niet meer, die rare Danders. Mijn mede-studenten sociale school herinnerden zich nog die verlegen jongeman met het stomme brilletje op de neus, met korte krulharen, een sproetig aangezicht en een geslachtloos, niet-verzorgd, maar ook niet-verwaarloosd uiterlijk. Hij droeg de toen al zo alledaagse jeansbroek met de al even klassieke afgesleten jeansvest of parka, naargelang het weer. Niemand, ook ik toen nog niet, vond dat met hem iets aan de hand was: hij studeerde misschien wat al te ijverig (studeren werd toen nog niet zo gewaardeerd in het studentenmilieu zelf), maar hij veroorzaakte toch niet al te veel te last. Het enige wat ze hem konden aanwrijven was dat hij door zijn schaamteloze studiewoede ook afrijselijk goede resultaten behaalde op de examens, waardoor hij t.o.v. hen toch wel een beetje een buitenbeentje werd. Hij viel nog het best in te delen bij de categorie van pastoors en moederlijk-lieve sociaal-assistenten in spé, dat soort dat mensen écht wil helpen. Een pastoor doet soms wel raar, een echte sociaal assistent ook, maar écht last heb je er eigenlijk niet van. Nu, twee jaar na zijn eerste aarzelende stappen in het Antwerpse studenten-(en daardoor ook uitgaans)leven, viel hij niet meer te herkennen. Waar was die schuchtere, bloedverlegen, naieve wereldverbeteraar gebleven? De jeansbroeken droeg hij nog wel, maar dan wel kapotgescheurde en als hij zijn groene parka-jas droeg, trok hij meteen de aandacht door allerlei onbegrijpelijke slogans zoals "Destroy power, not people", "Anarchy, Peace and Freedom" en ander Engels proza van een bedenkelijk kaliber zoals het niet-mis-te verstane "Fuck off" of "Mind your own business". Hij was nu wel nooit een toonbeeld van orde geweest, maar degenen die zich nu nog op zijn kot waagden, en dat werden er steeds minder, liepen het risico zich de nek te breken over een gitaar met kapotte snaren, moesten goed uitkijken om niet op loszooiende achteloos rondslingerde platen te trappen, want daar kon hij erg agressief van worden, en als je was gaan zitten, moest je erg goed uitkijken dat geen kapot bierflesje of glasscherven van een pint zich in je achterwerk nestelden. Gebeurde dit toch door de onbegrijpelijke onachtzaamheid van een naieve student, dan lachte hij zich gegarandeerd te pletter, waarbij zijn piekhaarden wild op en neer schudden. Een pleistertje voor die toch wel pijnlijke vleeswonde, dat kon er niet af. Nee, van dat zacht mannetje van vroeger was geen spoor meer. Hij spuugde op straat en soms in je gezicht, zijn rechterwijsvinger wees verdacht veel recht omhoog in de richting van argeloze Antwerpse burgers, wat nog wel te dulden viel, maar moest hij nu telkens dit duidelijk teken van verachting ook naar ons, zijn mede-studenten maken? Nee, het werd al te gortig en hier en daar gingen al stemmen op om hem van school te laten wegsturen, want een sociaal assistent kan wel heel veel begrijpen, sommige dingen gaan écht té vér!!!!Op een keer, ten einde raad en het nutteloze van mijn poging wel inziend, heb ik toch geprobeerd met hem te praten en weet je wat die onverlaat me durfde te zeggen, me in het gezicht spuwend nadat hij eerst al mijn grieven aanhoord had??? "LIEVER MAF DAN MOF" riep hij. Wel, als hij maf wil blijven, dan blijf ik maar mof...!!!
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.