De Rode Duivels

24 jun. 2014 · 6 keer gelezen · 0 keer geliket

Ik voel me een kunstenaar, een echte. Erkenning voor het werk blijft echter achterwege en ik ram mijn projecten door de mensen hun strot. Ja, ik ben een kunstenaar, op de bodem van de kunstzinnige hiërarchie. Zonder naam, geen faam en ik beperk me tot sloten koffie en honderden sigaretten. Gerolde sigaretten,  want zonder erkenning kan ik me geen echte permitteren. 

 

Een Kafka of Poe ben ik niet, ten minste nog niet , maar alles is mogelijk met een beetje goede wil van mijn fanbase. Al begrijp ik nog niet heel goed wat die fanbase, of de maatschappij als kunst beschouwt.

 

In keukens verspreid over heel de wereld worden tekeningen en gedichtjes van kleine koters met liefde en enige zorgvuldigheid tentoon gesteld op de koelkast of het prikbord. Ouders en grootouders aller landen, verenigt u, want er is weer een kleine Picasso herrezen in de kleuterschool. 

Pff, nu haat ik mezelf, want ik ben jaloers op een tekening van een zon die hoogstwaarschijnlijk zijn tong uitsteekt en zwarte letters 'M' die vogels moeten voorstellen. Vrienden en familie van het kleine wereldwonder kunnen niet anders als de genialiteit bevestigen en de vijf jarige opdonder wordt een succesvolle toekomst gegarandeerd.

 

In mijn kast en op mijn laptop staan honderden, zo niet duizenden foto's van mijn eigen klein wereldwonder. Foto's die natuurlijk enkel interessant zijn voor hem, mezelf en heel misschien nog wat naaste familie. Voor de rest maalt er niemand eigenlijk echt om. Had ik de kleine vroeger maar in een ijzeren emmer of gieter gestoken alvorens de foto te nemen, dan was ik beroemd. Al moest dat dan blijkbaar wel gebeuren als het kind sliep, anders telt het niet. 

 

Gedichtjes over een dag op de boerderij krijgen een plaats in het lokaal schoolkrantje, de schrijver wordt thuis allicht gebombardeerd tot de nieuwe Hemingway van onze generatie. Kon ik ook maar schrijven over de boerderij of over de inhoud van een boekentas, moeder zou zo trots op me zijn. Eindelijk mijn verhaal op de koelkast. De hele familie zou mijn gedicht lezen en dan zou er een waar volksfeest losbarsten omdat ik zo fantastisch ben. Misschien krijg ik zelfs een nieuwe fiets of mag ik kiezen wat we vanavond eten. Mexicaans olé!!  

 

De verhaaltjes die ik schrijf komen niet op het prikbord, er zijn geen magneetjes meer om ze op de koelkast te delen en zodoende zit Mexicaans eten er weer niet in vandaag. Honger...  

 

Wat ik doe is niet zo belangrijk, schrijvers zijn sukkelaars en mijn droom moet achter slot en grendel worden opgeborgen. Ik moet aanvaarden dat rottend vlees kunst is. Wat zou ik de mensen graag uitnodigen om mijn vuilzak eens te doorzoeken, mijn plaats in het Guggenheim zou verzekerd zijn. Helaas, zelfs mijn vuil is onbetekenend in deze wereld.

 

Ik troost me met de gedachte dat ik door de titel van dit stuk toch enkele lezers heb weten te strikken. En dat lieve lezers, dat is kunst!

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

24 jun. 2014 · 6 keer gelezen · 0 keer geliket