Zo veel willen zeggen dat ge niets zegt. Ge zwijgt en ge doet voort want ge zit in die stroom zonder einde, zonder de zekerheid van zicht op zee. Eigenlijk wilt ge stoppen en draaien en roepen, maar ge krijgt het niet gezegd. Ge krijgt de kracht niet samengeraapt. De splinters zitten verspreid en zijn moeilijk te onderscheiden van de puntjes geluk op en onder uw vel. Dus ge doet voort en ge neemt de steken en het pieken erbij. Omdat het hoort. Omdat ge voor al de rest geen tijd en geen toelating krijgt. Zo voelt het toch. Want voelen lukt wél. Voelen lukt goed. Voelen lukt zó goed dat het bijna goed voelt. Bijna, maar toch niet helemaal.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.