jij vroeg me om op te rollen als gebeten
en dat jij dan tussen deze wonden een laatste keer
geheel rond mij zou hullen
je zei laat dan los
laat los en ik zal wind worden
laat los
spookschippen varen niet
die drijven
met geen doel voor ogen
enkel nevel als moederschoot
Even trok je aan mij haren, je wou nu echt
dat ik zonk
maar ik knielde niet, ik dreigde niet
ik brak
zoals een standbeeld dementeert
het mooiste van
scheuren
want het is als leunen over de rand van een raam
jezelf zien vallen in gedachten
en meer naar voor leunen
waarom ik bleef
drijven
om het tochten door de kieren
zo mooi rond me te laten sluiten
om geheel verloren te gaan, los te laten
kinderlijk mijn handen in leegte te boetseren
apart hier te bestaan
en altijd net niet
net niet te hard wenen
( zin in meer? Neem een kijkje op http://hetmeisjemetelfjesinhaarhoofd.blogspot.be/ )