Vijfendertig jaar ben ik, getrouwd, twee kinderen, een huis.
De ideale omstandigheden om te scheiden, zo lijkt het wel.
Ik heb het vaak genoeg gezien. Ik verkoop woonkredieten bij de bank.
Eerst ontmoet je het perfecte stel: hoogopgeleide en ambitieuze dertigers, tweeverdieners, uiteraard, met een hagelwitte glimlach, een afgetraind en gebruind lichaam. Ze kopen of bouwen een huis, een villa in de groene rand rond de hoofdstad. Proficiat! En het mag wat kosten! Tenslotte werken ze er toch voor? En ze werken hard, reken maar!
Dan komt kind één. Hoera!
Vervolgens kind twee. Nogmaals hoera?
En dan is het afgelopen: de droom spat uit elkaar. De scheiding wordt een nachtmerrie. Eerst komt partner één langs, meestal de man. Alleen, met ingevallen wangen en een eerste streep grijs in z'n haar. Of de aflossingen van het woonkrediet niet voorlopig kunnen worden stopgezet. Tot er 'een regeling' getroffen is.
Daarna komt mevrouw, in tranen. Met dezelfde vraag. Want de maandsommen van het woonkrediet zijn toch wel hoog.
Wat me bijblijft is de ellende op hun gezichten, de onzekerheid die ze uitstralen, de eerste rimpels.
Ik heb me vaak afgevraagd of het bij mij, bij ons, net zo zou lopen. Of dit een onafwendbaar gegeven is op ieders pad? Tenslotte voldoen we volledig aan de voorwaarden: vijfendertig jaar, twee kinderen, een huis. En tweeverdieners, natuurlijk.
Het soort hardwerkende Vlaming waar politici trots op zijn.