Sinterklaas komt in hoogsteigen persoon langs bij meter en peter Valère. Meter heeft dat geregeld. Gezeten aan de rechterhand van God de Vader, hier vertegenwoordigd door ‘de pater’, regelt meter dat soort zaken. Meter heeft connecties. Meter is de sopraan van het plaatselijke kerkkoor. Niet de sopraan. Dè sopraan. De plaatselijke diva. En een gepriviligeerd lid van de kerkgemeenschap. Zo komt de pater meerdere keren per week bij meter en peter Valère in de beste zetel zitten. Meter schotelt hem dan het beste van Gods schepping voor: kaaskroketten met een schijfje citroen, Duvel en voetbal.
Natuurlijk moet er gezongen worden voor Sinterklaas. Meter in haar nopjes, de pater aan de piano en wij maar zingen:
Sinterklaas kapoentje
Leg wat in mijn schoentje
Leg wat in mijn laarsje
Dank u Sinterklaasje.
‘Hoor nu toch eens hoe een schone stem dat kind heeft’, verzucht meter. ‘Die klank: zo zuiver, zo puur.’
Het gaat over mij.
‘Dat zou je toch niet verloren mogen laten gaan hé, zo’n talent!’
Meter kijkt vanonder haar wimpers naar moe.
Maar moe hapt niet toe.
‘Je zou haar naar de muziekschool kunnen sturen’, oppert meter.
Moe hapt nog steeds niet. Ze heeft nu al schoon genoeg van meter haar gemanipuleer.
‘Ze zou hier dan op de piano kunnen komen oefenen’, gaat meter verder.
‘Dan hoef je niet meteen een piano aan te schaffen.’ Nog een tersluikse blik van meter naar moe.
‘Allez Sinterklaas, wat drink je? Een cognac?’ Peter Valère verbreekt de kou die zich intussen genesteld heeft in de woonkamer.