Ze verschiet. De tv aan, betrapt. Tv uit.
Sigarettenpeuk weg, geurkaarsen voorzichtig aan.
Kauwgum? Op.
Ze stak de bijna uitgekauwde kauwgum die bij het thuiskomen op haar onderleggertje van haar glas terechtgekomen was, terug in haar mond. Zat toch nog wat smaak in.
Ze ambieert ambitie, want ambitie hoort, toch als ze wil beantwoorden aan het profiel dat ze voor zichzelf vooropgesteld heeft. Als ze wil dat anderen haar zo zien, dat anderen haar graag zien.
//
"Ja nee, kom maar binnen,... Wacht ik doe open." Ze liep met halfgelakte nagels verward de trappen af, maar zorgde ervoor dat hij in niets zou merken dat ze niet volledig de vrouw was die hij tot nu toe dacht dat ze was. "Ik heb nog eens nagedacht over wat ge vorige week poneerde op café, ik geloof dat ik toch die man kan zijn." Zei hij zonder op te merken wat er nu in haar moest omgaan.
"Vanwaar die ommekeer?" Probeerde ze dapper "Gij gaat nooit worden wie ge zoudt moeten geworden zijn. Gij gaat nooit leven naar uwe blauwdruk, naar wat eruit komt als ge zat zijt..."
Ze voelde dat haar woorden niet de woorden waren die ervoor zouden zorgen dat ze zou bekomen wat ze wilde, maar de omkadering om wel die woorden te vinden was ver zoek...
Haar nagels waren nog steeds niet helemaal droog, ze moest oppassen dat haar nieuwe jeans, de muur, of de voordeur zodadelijk niet volhingen. Haar frigo zat vol zaken die ze zogezegd nooit zou kopen, bio was afwezig, hoe lang geleden was ze nog bij die boer geweest voor seizoensgroenten en de bakskes noedels stonden nog op het salontafeltje.
Toch hadden haar woorden een ander effect dan datgene wat ze had gehoopt -zachte zinderende seks afgewisseld met filosofische gesprekken eindigend in een evenwichtige relatie volgens haar normen- of verwacht -hij die zwijgend zou vertrekken, voorgoed.
"Komaan, ik ben niet helemaal tot hier gekomen om zonder meer te horen dat ik nooit zal worden wat eruit komt als ik zat ben?" Hij zag er opeens zo echt uit, zijn ogen waren gefocust, hij kwam met een doel. "Ok, misschien kan ik niet mee in uw nieuwe manier van leven, misschien moet ik het materialisme laten varen, maar daarom heb ik u toch net nodig. Zie het als een kans om iemand te bekeren." Zijn lip krulde, hij zou nu overgaan naar de lossere babbel. "Wij hebben elkaar toch nodig?"
Zij wilde meer, iemand om naar op te kijken, iemand die haar zou inspireren, een goeroe -maar dan onzweverig en knap- een man die zonder meer weet waarom hij hier is; om de wereld samen met haar te verbeteren. Maar elke keer trapte ze weer in de val, bij hem, bij anderen, bij zichzelf. Zij was op dit moment diegene die zij hem verweet te zijn... God weet hoe ze haar eigen blauwdruk ooit nog terug zou vinden.
"Wij hebben elkaar nu misschien nodig, maar moeten wij elkaar nodig hebben? Geen deftige reden om er samen voor te gaan lijkt mij".
Klote, een veeg nagellak kwam tegen haar jeans.
"Is nodig hebben dan niet genoeg?"
"meent ge die vraag?"
"ik heb uw nodig of nood aan u, beter zo?"
"nood aan mij?"
"Moeten we weer die toer op, laat het los Isolde"
"U loslaten zult ge bedoelen.
//
Plots zaten zijn handen in haar haar. Dit was eigenlijk onverwacht interessant, omdat hij meestal zonder meer een volger was.
"Uw handen zitten in mijn haar" benoemde ze snel, omdat benoemen het enige was wat haar nu nog even de houvast gaf die ze nodig had.
//
Haar haren tussen de noedels, zijn lijf zalig warm. Eindelijk binnenin.