Ik zie jouw ogen
In het glanzend donkere hout
Van deze aftandse togen
De vloer is vuil
Rumoer
Kabaal
De troost van dit glas is schraal
Mijn glas
Zopas was het nog vol
Als ik me goed kan herinneren.
Ik kan goed herinneren
Ik kan tamelijk goed herinneren
Ik kan me namelijk nog goed herinneren
Dat wij hier samen lachten
Om woorden die we zelf bedachten
Hoe we al die nachten
De wereld hebben heruitgevonden
Hoe we dachten dat we dat
Konden tekenen op een biervilt
Hoe we ongewild toch telkens weer
Belandden bij de ultieme relativiteit
Van de dingen en
Hoe we gingen proberen
Om dat voor altijd te negeren
En in de plaats
Onzin cultiveren
Want onzin was ons wapen
Tegen opstaanwerkenslapen
Tegen apen apen apen na.
En inderdaad, we overstegen de middelmaat
We bevonden we ons op een eenzame hoogte
Alleen voor het hoogst nodige
Kwamen we naar beneden
Voor de rest deden we eigenlijk
Gewoon ons goesting
Godganse dagen elkaar beminnen
Eigenlijk konden we niks verzinnen
Dat belangrijker was dan dat.
Ik tuur door het raam
Schaam mij voor het feit
Dat er onverschilligheid
In mijn lijf is gekropen
Dat ik een bezopen wijf ben geworden
Die te lang blijft plakken aan deze kruk
Die het geen fuck meer kan schelen
Dat ze iedereen zit te vervelen
Met haar geklaag
Dat ze haar gezaag
Aan de straatstenen niet kwijtgeraakt
Ik kijk naar die straatstenen
Die natte straatstenen
Met de geur van zomerse regen
En ik weet weer hoe het zat
Het licht in deze stad
Zal toch nooit ophouden met schijnen
Dus verdwijnen is hier even mogelijk als
Willen proberen alle problemen
In de wereld op te lossen.
Oplossen, dat lijkt me nog wel wat.
Oplossen in de regen
Tegen de ruiten omlaag rollen
Als een uitgerekte druppel
Oplossen op de bodem van dit glas
Oplossen in het zwart van deze nacht
Toekijken hoe problemen in de wereld
Zich toch altijd zullen blijven manifesteren
De moed mankeren om ze op te lossen
Dan maar wachten op verlossing
Die het tij doet keren
Omkeren, weg van hier
Weg van dit bier
Weg van deze bacchanalen
Andermaal verdwalen in de verlaten straten.
Dit is praat voor de vaak
Hoe vaak heb ik mezelf al kordaat
Tot de orde geroepen
Zonder resultaat.
Zelden voeg ik de daad bij het woord
Zoals altijd ga ik ongestoord voort
Met het verschijten van mijn tijd
Aan deze aftandse togen
En zie ik jouw ogen
In dit glanzend donkere hout.