Er volgde een nieuwsflash. Beiden lieten hun veronderstellingen varen. Hun ondertussen oppervlakkige stilte, maakte plaats voor bombastische paniek.
Amsterdam, verschillende aanslagen op het ondergrondse metronetwerk. Totale chaos.
"Neeneenee,..., Ties en Rinus zijn daar!"
////
Moris
Ik trok snel mijn pak aan, als ik nu vertrok, konden we nog samen koken. Vroeger was dit voor haar het summum van een gezellig gezin; haar 3 zonen in de keuken, zij die de tafel aankleedde -in de breedste zin van het woord- en papa die zijn befaamde sausjes bereidde.
vroeger was precies 7 jaar geleden.
Onderweg merkte ik dat ik toch werk moest maken van die opleiding, de Triumph geraakte steeds moeilijker op gang. Als ik niet elke keer weer bij Roger wil aankloppen, zal ik de zaterdagen vanaf september moeten vrijhouden.
De lucht zag roze. "Sinterklaas is koekskes aan het bakken", zou ze straks zeker vermelden. "Van generatie op generatie, dat zijn van die gezellige dingen die ge door moet geven."
De rolluiken waren al naar beneden, het zal knus zijn binnen.
"Ge zijt vroeg. Ik had toch gezegd dat ik mijne plan wel zou trekken? Ge moet uw eigen leven toch niet opzij zetten voor uw mama?"
Dit was haar manier om te zeggen dat ze blij was om me te zien, maar ambetant om wat nooit weer kwam.
"We gaan er een gezellige avond van maken"
Ok, ik had meer zin om nog eens naar Gent te trekken, om er nog eens het nachtleven in te duiken, maar als oudste komt dat plichtbewuste toch regelmatig terug opduiken.
"Komt ge koken?"
Ze keek in mijn motortassen, ze keek er naar uit. Ik zou haar deze middag nog eens terugzenden in de tijd. De afwezigheid van papa, Ties en Rinus zou ik compenseren door een danske op tafel met haar.
"Papa genoot daar altijd zo van"
Ze wilde hem levend houden, liet hem nog altijd overal aan deelnemen, toch moest ze er mee stoppen. Maar vanavond mocht het, vanavond was het ok.
"Zorgt gij voor de tafel? 'T worden mosselen."
Haar lievelingskost, ze moest af en toe kunnen genieten, het leek alsof ze zonder leefde sinds toen.
//
"Het heeft gesmaakt, zet ge u nog efkes mee in de zetel?"
Tv was voor haar de rode draad, een houvast waaraan met wasknijpers levensgebeurtenissen vastgepind werden. Een waslijn die ervoor zorgde dat alles uiteindelijk terug fris en luchtig aanvoelde. Dat alles terug dragelijk werd.
Alleen vandaag zorgde die tv voor zwaarte.
////
Jeanne
Ik zet nog wat theelichtjes klaar. Hij genoot daar altijd zo van. Voor Moris vertegenwoordigen theelichtjes geborgenheid, ze geven hem houvast. Hij zou achter een uurtje wel hier zijn als zijn motor het onderweg niet weer begaf.
Het herkenbare geklop op de rolluiken. Moris is daar.
"Ge zijt vroeg. Ik had toch gezegd dat ik mijne plan wel zou trekken? Ge moet uw eigen leven toch niet opzij zetten voor uw mama?"
Hij zou beter op zoek gaan naar een vriendin. Ik wil mijn kleinkinderen nog zien opgroeien. Het tij mag nu toch stilletjes aan beginnen keren.
"We gaan er een gezellige avond van maken"
Ik zal seffens Irma toch maar sms'en. Jammer van dat avondje uit. Maar zijn motortassen zitten vol, hij komt koken, herinneringen ophalen. Nostalgie als rode draad. Als mama moet je dan mee in die nostalgie, zonen moeten gesoigneerd worden.
"Papa genoot daar altijd zo van"
"Zorgt gij voor de tafel? 'T worden mosselen."
Ok, Jeanne, hij komt voor "het totaalpakket mama", 't is uwe zoon, hij heeft u vanavond nodig...
//
"Het heeft gesmaakt, zet ge u nog efkes mee in de zetel?"
Ik kan hem toch nu nog niet naar huis sturen...
////
Er volgde een nieuwsflash.