Rasse Schreden

Proza(c)
31 okt. 2013 · 1 keer gelezen · 0 keer geliket

Jef keek naar zijn vrouw, die voor hem zat te smakken. Sinds ze geen echte tanden meer had was dat er niet echt op verbeterd. Er waren de laatste vijftig jaar eigenlijk maar weinig dingen verbeterd, als hij er zo eens over nadacht. Grofweg sinds de oorlog was alles er min of meer op achteruit beginnen gaan. Het ging echter zo traag, dat je het verval pas na een hele tijd merkte.
Marie, vroeger veruit het lekkerste wijf van hele dorp, was intussen net zo aantrekkelijk als andere bejaarden. De gedachte dat hij dagenlang ziek van jaloezie was geweest toen hij haar vroeger eens met een andere jongen had zien praten, leek nu bespottelijk.
Intussen moest dit oude gedrocht elke dag een pil of zeven nemen, tegen of voor vanalles, ze wist het vast zelf al niet meer. Met bevende handen haalde ze de pillen uit de doosjes. Hij had zelf net zo gebeefd toen hij de eerste keer die handen had mogen vasthouden. Ze stak de pillen tussen haar lippen, en slikte ze door met een geut vrij slappe koffie. Hij had zelf ooit een eerste keer die lippen mogen kussen. Het was een haast onwerkelijk moment geweest. Ze leken het absolute middelpunt van het heelal, en tegelijk de enige twee zielen die aan God’s waakzame oog wisten te ontsnappen. Het leek toen het eindpunt van de geschiedenis. Achteraf bekeken was het zelfs een beetje zo.
Hij keek onwillekeurig naar de klok. De wijzers waren doorheen de jaren precies steeds lomer geworden. Het leek alsof ze trager en trager vooruitschreden. Zie mij hier zitten, dacht hij. Gisteren was ik nog achttien jaar. Hij keek naar Marie, en zag dat ze ook naar de klok keek.
“Die wijzers gaan precies trager en trager,” zei ze. 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

Proza(c)
31 okt. 2013 · 1 keer gelezen · 0 keer geliket