Als een alchemist zoek ik in mijn brein naar het gevoel dat beschrijft hoe ik mijn woorden moet vormen. De uit kersenhout vervaardigde panfluit die uit de deksels van mijn hoofdtelefoon klinkt, geeft me het voorgevormde idee dat de fluctuerende muziek me kan helpen de letters op de juiste plaats te zetten. De parool laat echter op zich wachten.
Vandaag ben ik geconfronteerd met gevoelens die sterk afbuigen van de doorsnee portie. Een man, bebaarder dan dat ik me hem kan herinneren, heeft bullen bij me losgemaakt die mijn dichtstbijzijnde vrienden me zelfs niet kunnen voorschotelen. Ik wil bij deze mijn woorden wikken en wegen. Niet omdat ik te gierig ben om ze los te laten op de wereld. Maar omdat ik zeker wil zijn dat ik iets kostbaars als hem niet als understatement teniet laat gaan.
Ik omschrijf hem als kostbaar. Omdat dat het eerste woord is dat bij me opkomt als ik luister naar zijn geruststellende stem. Zijn vaderlijk voorkomen geeft me het gevoel dat ik nog veel te leren heb, zonder dat hij daar iets voor doet, behalve het zichzelf zijn.
De liefde voor de betekenis van het woord, die hij onaantastbaar koestert en deelt met de wereld heeft me geraakt en geïnspireerd tot diep vanbinnen. Schrijven of meer nog, woorden hanteren, is niet alleen een kunst, maar ook een gave. Dat heeft O. me bewezen. Wat het helemaal af maakt is dat O. met bitter weinig zeggen een warme douch van gedachten en gevoelens op je kan laten neerdruppelen. Het is aangenaam en je geniet, maar je hebt ook de kans, als je wil, om tussen de druppels door te kijken. Om de onzichtbare uitdaging aan te gaan en het durven vragen stellen. Ik vraag me af of hij weet welk effect hij op me heeft…
Eerlijk, ik had even tijd nodig om te vatten wat O. stond te vertellen, voor, tijdens en na ons optreden, waar hij de presentatie verzorgde. Eerst dacht ik te begrijpen wat hij zei. Maar vandaag weet ik dat ik er niets van begrijp. Geen sikkepit. O. heeft namelijk een harde strijd gestreden. Vene vidi vici. Ja, je leest het goed. Hij heeft het gewonnen van de vieze geitenwollensokken kankerbeesten, ons allen bekend. Een zware behandeling en een zestal blogs later, weet deze man me te treffen met de levenskracht die hij uitstraalt. Het belang en de waarde van het leven, die hij overduidelijk betekenis heeft kunnen geven gedurende zijn ziekteproces.
Als verpleegkundigen worden we dagelijks in het heetst van de strijd gegooid. Het is niet onze strijd, maar we vechten van kortbij mee met zieke mensen. Ik hoef niet te vertellen hoe ontzettend weldadig en jofel het voelt om iemand gezond en genezen verklaard te zien naar huis gestuurd worden. Onze opvolging stopt vaak vanaf dat onze patiënt zijn eigen levensweg weer bewandelt in plaats van het opgelegde donkere bospad binnen het ziekenhuis. Om iemand als O. in mijn persoonlijk leven te ontmoeten en daarnaast te mogen ontdekken wat hij deed en doet met zijn leven, geeft me een sentimenteel gevoel waar mijn veronderstelde professionaliteit onder bezwijkt.
“Tot de volgende, bij leven en welzijn.” We namen afscheid als quasi onbekenden. En toch was dit zijn hartelijke afscheidsgroet aan mij. Maar niet de laatste. Want O. gaat verder met zijn leven.
Hij is een winnaar.