Ik zag je voor de eerste maal in de slaapkamer van mijn drie zussen en onmiddellijk hield ik van jou. Dat is nu bijna zestig jaar geleden.
Gedurende de verdere twintig jaar van mijn jeugd en jonge leven kwam ik je voortdurend tegen en altijd smolt ik weg als ik je lach ontwaarde.
Nog eens vijftien jaren lang ontmoette ik je sporadisch, toevallig of als het me even paste.
En dan daarna zag ik je lange tijd niet meer.
Ik was je niet vergeten. Neen dat niet, want je bleef een aangename, zoete heugenis.
Bijna vijf jaar geleden kruisten onze paden opnieuw: in de kathedraal van je geboorteplaats in Frankrijk. Wat was ik blij je weer te zien op die oude foto’s en tussen al die herinneringen aan jou, aan vroeger.
Een oude bewoner van Lisieux verwees mij naar de basiliek even verderop, die ter ere van jou was opgericht.
Ter ere van jou, mijn lieve Theresia van Lisieux, sainte Thérèse de l’Enfant-Jésus.
Heilig Trezeke, zo noemden wij jou.
Jij was de lieveling van ons vader en moeder, de lieveling van ons.
Wij kunnen en zullen je nooit vergeten want jouw naam is ook de onze.