Waar de meeste verhalen beginnen op een plaats, precies aangegeven in tijd en ruimte en dan liefst nog met een aantal landelijke kenmerken, is het mijne niet elders te situeren dan in vaagheid. Het verhaal van elke mens begint feitelijk in vaagheid en in vaagheid zal het eindigen.
Ik ben bitter, ik spreek de taal van de zwartgalligheid beter dan mijn eigen moedertaal en ik ben het positieve des levens ergens in een ver verleden kwijtgespeeld. Ik ben ook schuldig. Ik zoek genot in de pijn van anderen, ik analyseer ze tot op het bot en wat ik daar vind, is niets anders dan een hoopje ellende dat in de illusie der gelukzaligheid leeft. Een hoopje ellende waar in hun frêle hart het optimisme hoogtij viert.
Ik heb een maniakale eigenschap, beste lezer. Een gedrocht van een eigenschap. Ik heb nimmer pure liefde gekend en kreeg spontane braakneigingen bij het woord an sich. Dat wil echter niet zeggen dat ik nooit geliefd ben geweest, integendeel. Ik viel nooit op vrouwen in hun totaliteit, voor het totaalpakket had ik weinig oog. Ik viel wel op één bepaalde karaktertrek. Hem goed omschrijven is nogal moeilijk. Het leunt het dichtst aan bij fragiele onschuld. Ik vond het heerlijk om controle te hebben over iemand. Emotionele wezentjes inpalmen, ze parasiteren.
Maar toen kwam de peripetie, de volta van mijn miezerige leven.
Er was eens -oh heerlijk die sprookjestermen- een blonde dame die me uit het niets plotseling aansprak, Fleur heette ze. Ze had inderdaad wat ik zocht in een vrouw, fragiele onschuld. Maar voor de eerste keer ook meer dan dat. Dat eerste praatje werden er twee, van twee komt drie en je weet hoe dat gaat, drie maanden later woonden we samen en beleefden we stomende nachten. Geloof me vrij, dat waren ze. Een kleine opmerking hierbij, beste lezer, de meest wijze van ons allebei, ik heb in geen enkele relatie aangedrongen. Het initiatief, zowel qua ontmoeting als qua inwonen, dat kwam van haar. Bij wie ligt de schuld nu? Ach, ik dol maar wat, bij mij uiteraard.
Iedereen kent ze wel, die lange zomeravonden waarop je met een glaasje goedkope wijn naar de zonsondergang kijkt met je euhm…hoe heet dat weer…geliefde. Wel, ik beleefde ze elke avond in augustus. Ik ben een man van gewoontes, dus in het begin kon het me bitter weinig schelen. De wijn wist me cynisch genoeg altijd meer te boeien dan Fleur en die wijn veranderde in bier en whisky op mijn slechtere dagen. Toch had ze een eigenschap die al mijn andere veroveringen niet hadden, een vurig hart vol passie. Vergeleken met Fleur waren de andere vrouwen slachtschapen. Als ze weer eens kwaad op mij werd omdat alles wat ze zei in dovemans oren terechtkwam, dan kon ze woorden naar mijn hoofd slingeren waarbij ik zelfs even mijn stoïcijnse kalmte verloor.
Ondanks dat had ik mezelf voorgehouden om haar in de donkerste dagen van het jaar te salueren. Ik kreeg al heimwee naar die zeemzoete eenzaamheid, tactisch beschikken noemen ze dat. Ach, geef toch toe, verbintenis is iets voor wolven in een roedel. De primaire, beestachtige, seksuele driften, kon ik na mijn periode bij Fleur nog wel enkele maanden onderdrukken.
En zo het geschiedde, welkom sneeuw, welkom striemende wind en vaarwel Fleur. In gezelschap was ik helaas niet de man van de vele woorden. Troostende woorden waren me dus vrijwel vreemd en ik kon eigenlijk niets anders dan een droge “sorry” uit mijn lippen persen. Die huilbuien raakten me uiteraard een beetje, in al mijn onverschilligheid bereikten de vrouwelijke snerpende geluidsgolven altijd mijn stenen hart. Maar steen is geen spons en de weemoed absorberen, dat deed ik dus niet. Ik nam mijn spullen en ging voorgoed weg, zonder om te kijken, met de blik op oneindig.
Tot mijn grote verbazing ontving ik amper twee weken later nieuws van haar. Er stak een envelop in de brievenbus. Ik herkende haar sierlijke schrift, ik had er per slot van rekening enkele maanden bij gesleten en had ruim de tijd genomen om haar te observeren. Ze had ook zo’n heerlijke tic, waarbij ze zwoel haar lippen likte.
Bij het openen van de brief werd ik onwel, ik moest gaan zitten en herlas hem wel vijf keer om te kijken of dit alles wel werkelijk was. Ik ben geen groots verteller dus heb ik de brief hieronder toegevoegd.
“Matthias,
Zoals je me zelf ooit wist te vertellen, begint het leven in vaagheid en zal het er ook in eindigen. Na je vertrek heb ik ervaren hoe die vaagheid voelt. Ik heb er 12 dagen in geleefd, als je dat al leven kunt noemen. Ik heb mezelf afgemat met vragen. Waarom? Lag het aan mij? Ik kwam er na verloop van tijd achter dat ik de schuld niet bij mezelf moest leggen. Een onmens zal nooit liefhebben. Een onmens zal nooit voelen wat een eerlijk mens ervaart wanneer hij zijn geliefde in de armen neemt. Wie nog nooit tranen van blijdschap heeft gezien in de ogen van een geliefd wezen, heeft nog niet ervaren welk geluk de mens op aarde kan bereiken. Uiteindelijk heb ik vandaag beslist om uit het leven te stappen, Matthias. Op het moment dat je de envelop opent, zal ik er niet meer zijn.
Fleur”
Ik zou nog een tijdje kunnen doorgaan, het resultaat blijft echter hetzelfde.
De vijf maanden na de brief kan ik in één woord samenvatten, drankzucht.
De zesde maand heeft onze cynische vriend niet meer gehaald…