Liefste dagboek,
Ik weet eigenlijk niet wat ik met je moet aanvangen. Oorspronkelijk wou ik een dagboek om te kunnen vertellen wie ik ben. Ik heb namelijk nogal een grote profileringsdrang. Jezelf profileren is wel redelijk moeilijk als je niet meer weet wie je bent. Soms vraag ik het me wel eens af of ik dat ooit terug zal weten. Ik leef in een constante staat van identiteitscrisis. Een beetje zoals Peter Sellers, maar dan minder extreem. Ik wil mezelf niet vergelijken met Peter Sellers. Ik ben geen dode acteur. Ik ben niet eens een levende.
Toen ik klein was wist ik wel wie ik was. Ik was Mega Mindy. Hoewel die toen nog niet bestond. Ik sprong van het dak van het tuinhuis in de waan dat ik zou kunnen vliegen. Ik dacht dat in de lucht het geluk hing. Ik dacht dat als ik een vogel in de lucht ving, ik het geluk zou vangen. Waarschijnlijk speelde ik als kind gewoon te veel Mario Bros.
Later kwam ik erachter dat geluk iets is wat niet in de lucht hangt. Nochtans is geluk een eendagsvlieg. Het is heel klein en sterft snel, maar er zijn heel veel eendagsvliegen. Geluk is als het stoten van je teen. Het doet pijn en het gebeurt per ongeluk. Mijn tenen zijn misvormd door al dat geluk.
Geluk fascineert mij. Net zoals mollen. Ik denk dat ik in mijn vorig leven een mol was.
Ik hou van graven. Vandaag groef ik in de tuin een mooie, diepe put voor mezelf in de hoop dat iemand anders er in valt. Ik maak ook anderen blij met mijn putten. Ik ben leerling-grafdelver. Het leukste aan het werk vind ik de plantjes plaatsen en verzorgen op de graven. Hoewel ik maar één graf verzorg. Dat van Oscar.
Mijn Oscar.
Mijn vader is begrafenisondernemer. De beste van de wereld. Vorig jaar won hij nog een prijs voor zijn kisten. Hoewel ik niet zo’n goede kistenverkoper ben, help ik af en toe mee in de zaak. Ik ben mijn vaders’ favoriete make-upartist.
Soms vraag ik aan de lijken, die ik onder handen neem, hoe het voelt om dood te zijn. Ze antwoorden raar of zelden, om maar niet te zeggen nooit. Wel kijken ze vredig. Ze lijken mij gelukkiger dan hun nabestaanden. Soms vraag ik hen of ze wensen kunnen vervullen. Nog voor ze kunnen antwoorden, wens ik dat ik Mega Mindy ben.
Oscar stierf een jaar geleden. Soms wou ik dat Oscar mijn hond was en niet mijn Toby. Ik wou dat hij Mega Toby was. Geen auto zou hem tegen kunnen houden.
Ik wou dat ik Julia was en hij Romeo. Vluchten in de dood is gemakkelijk.
Ik wou dat dagboeken magische schriften waren, die een antwoord gaven op al mijn vragen…
Liefste dagboek, ik ben krankzinnig, he?
Liefs,
Jouw eigenares (of je slaaf?)