We dwarrelden samen langs de boulevard
als de vergeelde bladeren
die de bomen neerstrooiden op straat
en in elk winkeltje of kraampje
kochten we iets: een krant,
een tijdschrift vol foto’s,
snoep, chocola, iets om te drinken.
Jij was je zwarte baret,
je wollen sjaal, nonchalant omgeslagen,
en zelfs de duiven koerden op het ritme
dat jij aangaf met de hakken van je laarzen.
En ik keek toe
hoe je door de herfst flaneerde
en hoe we nooit
bij elkaar zouden kunnen horen.
Ik sta immers altijd
een winter achter.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
1 jul. 2015
· 0 keer gelezen
· 0 keer geliket