ja som
ty si
on je
my sme
vy ste
oni sú
Naast het trouwe, blauwe Atoma schrift dat ie uit België meegenomen had, bezat Benjamin nu ook een schoolboek Slovaaks. Het waren zijn vaste attributen, die elke avond naast zijn bord lagen toen ze aten in Reštaurácia Fontána aan het centrale pleintje.
"Dat hij het goed beu was," zei Benjamin, "om met de mieren te communiceren in dat mengeltaaltje". Handgebaren, een paar woorden Duits, Engels en het beetje Slovaaks dat hij al kende.
"Byť‘ is zijn en biť’ is slaan," was hij aan het uitleggen, beide woorden spellend. Of was hij tegen zichzelf aan het praten? Ik knikte, zei dat ik nog eens naar de fabriek ging.
"Om te kijken of de tweede shift de stukken die 's anderendaags naar Syfilips moesten, wel afgewerkt kreeg," en Benjamin antwoordde "dat hij nog een afspraakje had met Diana Popoluška."
"Oh ja, die van de kwaliteitscontrole, die vandaag dat witte kleedje met die rode bollen droeg," zei ik terwijl ik opstond.
"Rozenknoppen, geen bollen" verbeterde Benjamin, die het blad met de vervoeging van het werkwoord byť’ omsloeg.
"Dat haar man een louche garagist was", zei ik nog en stapte weg van de tafel.
"Het is een wreed speciaal kleedje", zei Benjamin toen we de dag nadien weer in ons vaste restaurant zaten. Schnitzel te eten.
"Als ik op het ene rode knopje druk, dan pijpt ze me en als ik op een ander knopje druk, dan kleedt ze zich spontaan uit", legde Benjamin fier uit en "dat hij Diana deze avond weer zou oppikken in de buurt van de garage."
Met twee blauwe ogen en meerdere kneuzingen zat Benjamin achter zijn bureau de volgende ochtend.
"Of men wat stiller tegen hem kon praten," vroeg zijn pijnlijke mond.
"Ik heb yoghurt voor je meegebracht", maar Benjamin trok zich weg, toen Roeland hem een schouderklopje wilde geven.
Telefoon voor Roeland en het was Florian.
"Ik heb je godverdomme toch gezegd ervoor te zorgen dat hij niet verzuipt!" klonk het en Roeland antwoordde "dat hij zijn moeder toch niet was!"
"Wie zegt dat?", riep Florian en hij had toegelegd.
Toen de dreigingen van 'de garagist' aan het adres van Benjamin niet ophielden, ben ik enkele weken later naar hem toegestapt.
"Dat ik overwoog die kakigroene Lada Niva te kopen. Of ik samen met hem geen testritje kon doen?"
De straat met notelaars werd een landweg en het veld werd een bos. Met diepe sporen van een tractor, te diep voor de Niva en we zaten vast in de modder. Ik drukte op de rode knop.
"De 4x4 inschakelen," zei ik kalm terwijl ik de wenkbrauwen optrok en de vier pinkers aansprongen.
"Ty idiot," en de garagist was vloekend uitgestapt.
"Wat takken zoeken voor onder de wielen," zei ik en toen ik eenmaal stok van ongeveer één meter lang gevonden had die me goed in de hand lag, heeft het niet lang meer geduurd.
Het zal een grote bruine beer geweest zijn; die avond kon ik Florence nergens ruiken, zat Benjamin alleen in het restaurant en nam ik in Penzion Hutnik een douche. Die iets langer duurde dan gewoonlijk.
Audentes Deus iuvat
deel 6 van het documentaire kortverhaal 'United Cowboys'
uit de reeks 'Roeland Wittebolle'