Ik wil dat ze me met rust laten. Ik heb het niet gevraagd om hier rond te lopen. Ik moet het gewoon doen. Ik kan mijn lichaam niet verlaten en rondzwerven, al zou ik niets liever willen. Ik zou graag een vlieg zijn. Of onzichtbaar om niemand meer voor de voeten te lopen.
Ze is gestoord. Totaal gestoord en niet te vatten. Een zielige eenzaat die het zelf heeft gezocht. In de les zit ze altijd achteraan. Starend naar het bord of naar haar blad. Wanneer ze schrijft, maakt haar pen geen geluid. Als je haar niet zou zien zitten, zou je denken dat ze niet bestaat. De leraars kunnen haar naam niet onthouden. Ze is zo oninteressant dat niemand weet wie ze eigenlijk is en wat ze doet. Zelf weet ze alles. Ze sluipt iedereen achterna en luistert de gesprekken af.
Vr
Wat de anderen doen interesseert me niet. Wat ze zeggen nog minder. Wat verwachten ze dat ik doe wanneer iedereen me links laat liggen? Wat kan ik anders doen dan de stroom volgen? Wat verwijten ze mij terwijl ik net hetzelfde doe als zij? Wat zouden ze ooit tegen mij durven zeggen?
Ze is kleurloos. Zo kleurloos dat je er bang van wordt. Ze leeft en dwaalt rond op school. Ze valt niet op, maar is er altijd. Ze duikt steevast op als anderen net willen dat niemand hen ziet. Als een schim spookt ze rond zonder het te beseffen. Ze heeft altijd alles gehoord, maar niemand weet of het werkelijk doordringt in haar wereld.
Doen die anderen gek of ligt het werkelijk aan mij? Doen vliegen het werkelijk beter in het leven of hebben ze het gewoon gemakkelijker? Doen ze geen domme dingen zoals ik? Doen hun soortgenoten hen beseffen wanneer ze iets doms doen? Of doen ze niets en vliegen ze maar wat rond?
Ze is vreemd. Haar afwezige blik eindigt niet. Niemand zou durven nadenken over haar gedachten. Gruwelijke moordplannen om wraak te nemen op iedereen die haar links laat liggen. Moordplannen om iedereen te grazen te nemen. Ze weet alles en zegt niets. Woorden zijn haar vrienden niet. Ze laten haar in de steek. Net als iedereen, maar dat heeft ze zelf gezocht. Ontoegankelijk voor een normale mens.
Moet ik mezelf verloochenen en oogcontact zoeken met de anderen? Moet ik oefenen op het beheerste gebruik van mijn tong? Moet ik doen wat de anderen willen en uit hun buurt blijven? Moet ik stoppen met leven? Moet ik rondvliegen zonder vleugels?
Ze is grijs. Niets valt af te lezen op haar gezicht. Over niets heeft ze een mening. Ze is het gespreksonderwerp als alle roddels uitgemolken en achterhaald zijn. Wanneer de komkommers groeien bij het bos. Ze kent geen zwart en wit evenmin. Ze houdt er gedachten op na die de wereld niet mag kennen. Alleen haar hoofd weet wie ze is en wat ze wil. Als ze al iets wil. Met haar ogen waarvan niemand weet welke kleur ze hebben. Of ze wel een kleur hebben.
Anders dan de anderen wordt niet aanvaard, wat de alternatievelingen ook mogen beweren. Anders zijn doet mensen pijn zonder dat ze beseffen dat iedereen lijdt. Anders had ik er toch niet voor gekozen om anders te zijn?
Ze is onbegrijpelijk. Verzinkend in haar eigen wereldje moet ze meedraaien met de aarde. Elke keer weer daalt ze neer op aarde na een lange reis. Ze komt van ver en niemand heeft vat op haar. Ze wil het niet en ze kan het niet. Ze zegt maar wat en gaat op in de meubels, de bomen en tegels. Ze begrijpt het niet en ze wil het niet begrijpen. Ze kan dit niet volhouden. Leven zonder deel te nemen aan het leven. Kijken zonder te participeren. Staren zonder te zien.
Ik moet wat anders doen. Moet ik wat anders doen? Anders moet ik wat doen? Doen wat ik anders moet? Wat moet ik anders doen?