Lezen

Een beleefd doch correct mailtje...

Geachte mevrouw de minister, Mijn naam is Pascal Claes en ben samen met u zeer bezorgd over ons onderwijs niveau. U voorganger heeft er eerlijk gezegd een mooi zootje van gemaakt. Maar goed het is wat het is maar ik koester hoop en vertrouwen dat het terug beter kan en het niveau van ons onderwijs terug opgekrikt kan worden. En daarom wil ik u een paar ideeën of inzichten aanrijken die denk ik kunnen helpen. Dit is mijn mening en visie. U krijgt talloze andere mails van bezorgde burgers en ouders die ook inzitten en bezorgd zijn om hun kroost.  Waarom betrekt u niet alle stakeholders om u een gedacht te vormen van het globale verhaal? Zowel ouders, leerkrachten maar meer nog de leerlingen zelf, zij zijn het die onderwijs krijgen. Ik acht ze best in staat om zelf na te denken hoe ze les willen krijgen. School hoort fun te zijn, ontspanning waar algemene vorming centraal staat om de jeugd te vormen tot kritische, zelfstandige burgers die voor zichzelf kunnen nadenken. Dat is toch een van de hoofdtaken van het onderwijs? En hoeveel leerkrachten verzuipen in het werk, hoeveel leerlingen raken ontmoedigd? Ik kan het best begrijpen dat veel leerlingen afhaken, er worden gewoon verkeerde lesmethoden gebruikt. Kom alstublieft eens uit uw ivoren toren en zie wat er zich op het veld afspeelt. En betrek elke partij, schoolpersoneel, ouders en de leerlingen zelf.  En bvb duaal leren op academisch niveau voor sterke studenten? Om gewoon de sprong te verkleinen van het schoolse van het secundair naar de vrijheid van de unief. Dat studenten workshops krijgen ivm gezonde voeding? We zijn allemaal obsessief bezig met onze gezondheid maar we laten nog steeds automaten met ongezonde snacks en fastfood toe? Sorry maar dat vind ik zeer duaal. Ik kan bezig blijven, leerlingen wijzen op gevaren en gevolgen van drugs? Aan de universiteit wordt nadruk gelegd op begrijpen en niet van buiten leren? Waarom wordt het niet toegepast op school? We moeten maar eens afstappen van dat idee van prestatiedruk en bewijsdrang. Als u met rankings wil werken ga uw gang, maar ik vrees dat dit averechts zal werken. Luister alstublieft nu eens echt naar uw burgers en neem de aanbevelingen mee. Ik begrijp nu ook waarom veel burgers hun vertrouwen kwijt zijn in jullie.  Sorry, u doet er mee wat u wilt. Maar dit is mijn mening en visie en dit wou ik even graag met u delen.  Beleefde groeten, Pascal Claes Verzonden vanaf Outlook :  'een beleefde doch zeer correcte mail naar mevrouw de minister van onderwijs Zuhal Demir'  9/12/2024©

Pascal C.
3 1

De schaakmeester van woorden

Beste breinacrobaten en woordtovenaars Laten we eerlijk zijn: jij bent geen doorsnee schrijver. Jij bent de schaakmeester die speelt tegen inspiratie en twijfel, terwijl het vooruitzicht van nog een kop koffie altijd op de loer ligt. Voor anderen zijn woorden simpel, maar jij bouwt kathedralen van ideeën en schept werelden met zinnen die je lezers ademloos achterlaten. Natuurlijk is schrijven geen gemakkelijke opgave. Er zijn dagen dat de inspiratie chaotisch rondspat, alsof je hersenen een jam-sessie houden waarbij elke gedachte een andere toonsoort speelt. Maar precies daarin schuilt jouw kracht: jij bent de dirigent van die chaos. Als je goed luistert, wordt het een meesterwerk. Soms lijken de woorden zich te gedragen als een kat die koppig net buiten bereik blijft. Maar zelfs op die dagen bouw je aan ideeën waar anderen alleen maar drempels zien. Jij bent geen gewone schrijver. Jij maakt van frustratie goud en van een writer’s block een springplank. Als het zwaar wordt, glimlach dan. Niet omdat alles makkelijk is, maar omdat je weet dat de wereld een grap vertelt die alleen jij begrijpt. Schrijf je twijfels op en zet erbij: "Met vriendelijke groet, ik – de schrijver die het toch weer flikt." Dus, wees gul met je woorden, onbeschaamd met je ideeën en scherp in je streven naar het onmogelijke. Jij bent niet zomaar een schrijver. Jij bent een ontdekkingsreiziger, een schepper die grenzen verlegt. Vergeet niet dat zelfs genieën soms hun veters moeten strikken. Ga ervoor, want jij verandert de wereld – één komma tegelijk. Ad astra, aan de rand van je eigen verbeelding.Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis
19 1

Efkes Frontaal Vlammen

We zijn een bende idioten en nozems aan het creëren. En dat is echt niet de schuld van de schoolgaande jeugd. Vroeger kon elke leerling die TSO of ASO volgde nog redelijk eenvoudige, doch geavanceerde wiskundige formules begrijpen. Als ik hoor van sommige leerkrachten dat ze met hun handen in het haar zitten dat ze het niet meer uitgelegd krijgen. Ik snap echt de tomeloze frustraties en boosheid van schoolpersoneel. En laat me even frontaal de aanval inzetten op het inhoudelijke beleid van onze geachte meneer de minister Ben Weyts, die ermee is begonnen. Van zijn grote strakke plan dat het Vlaamse onderwijs zou excelleren en hoge toppen scheren is het steil bergaf gegaan. Hij heeft gewoon een puinhoop achter gelaten. En wie mag het nu opkuisen en oplossen? Wereldvreemde politici, laffe slapjanussen met hun klef gezwets en geouwehoer die het allemaal hebben over politieke moed. Heeft er iemand ooit een politicus geweten die echt politieke moed nam? Ik bij mijn weten niet. Ai ai hoor ik ze dan al zeggen: ' het is toch zo'n zware job, handjes schudden, dure wijn drinken, lintjes knippen, een druk sociaal leven onderhouden, niet aanwezig zijn in het parlement om belachelijke achterhaalde wetjes en decreten te stemmen en veel geld verdienen door niet veel te moeten doen en oeverloos te zitten palaveren en te filibusteren, wat wij gewoon debatteren noemen. We innen belastingen, maar we kunnen ons huishoudboekje eigenlijk niet zo goed beheren, dat we enorm veel geld verspillen aan nutteloze dingen. En dat we met een enorm begrotingstekort kampen en dat we nog geld moeten betalen aan Europa en dat we moeten lenen.' Ik heb het nu écht misschien grappig en onomfloerst verwoord, maar de boodschap is duidelijk denk ik. Ik wilde gewoon mijn frustraties kwijt, want ik ben ook bezorgd om onze jeugd. En natuurlijk zijn er ook integere politici die zich niet aangesproken of aangevallen voelen door wat ik hier allemaal boven heb neergepend. We hebben in de toekomst echt zo'n jong aanstormend talent nodig, integere jonge Turken die het echt oprecht goed voorhebben en die echt verandering willen brengen die ons land zo hard nodig heeft. 

Pascal C.
5 0

Dal der dwang

Gisteren zat ik onder niveau, sub-zero ; vandaag stond ik te vertakken en in te vriezen maar morgen ontdooi ik na 25 jaar in vaste materie te hebben geleefd. Vanaf morgen klopt mijn hart weer volgens de normen der warmbloedigheid en laat ik mijn blauw koud bloed uit mijn aders draineren met behulp van een roeste pijnpomp. De wroeging die ik ervaar, het sap der spijt en rancune dat ik mezelf keer op keer weer inlepel tot ik gesust word door een verstarde blik en aandacht op overdrive daar juist waar de lokroep der donkere duisternis mij een gevoel van vertrouwen en ‘dejavuliaanse’ genegenheid serveert. Time must change, rearrange na vijfentwintig jaar als een new-wave-zigeuner vast gezeten te hebben tussen etherdampen en terpentijnwalmen , die als vluchtige lianen mijn habitat een oasische kleur gaven, als een luchtbel die me weghoudt van de kiemen en bacteriën die de hedendaagse plebejer ahw gedomesticeerd beschouwt, als zijnde eigen aan hem, onvermijdelijk... Afzien in hun plaats, de randdebiel die misbegrepen wordt, de empathie die ik ervaar bij het dagdagelijks gore-fest dat onze biotoop is & typerend voor iemand die begot geen dna-streng gemeen heeft met onze soort. Op vriespunt verwekt, kil koudbloedig emotieloos gebekt , angstig traumatisch onbevlekt. Mijn onverschilligheid kent zijn climax, het ruimt stilaan plaats voor passief agressief gedrag met louter ontzag voor het aftasten van de pijngrens van onze wankele medemens die ik zo graag met woorden de grond inboor, gedachten inpeper die depressie initiëren en zijn hele houvast aan het wankelen brengen. Mijn woorden zijn mijn organen , mijn blik is mijn ziel, mijn inspiratie, de ondergang van zovelen die ik als kinderspel kan bespelen… Met woorden tracht ik de wankele geest der zwakzinnigen te vermoorden tot men zelf de stap zet in de nodige directie of zich herpakt en begint aan zelfreflectie. Later zullen ze me dankbaar zijn voor misschien wel de zwartste periode uit hun miezerig bestaan . De ondankbaren zullen het helaas niet verder kunnen openbaren of louter enkel serenades brullen naar hun malse witte muren of residentieel stilzittend gluren uit angst voor de verrijzenis van de blonde duivel die ouwe wonden komt openrijten die zullen etteren als nooit tevoren Een laatste zwanenzang omtrent mijn dal van dwang en gesprekken int genre van , vanwaar komt die plooi in mijn behang, de ‘nerve’ doorheen mijn fragiele maar giftige luchtbel, mijn intern uitdijend gezwel dat me zal dwingen het pad der nachtwandel te trotseren en mezelf met stempels van littekens zal versieren , uniek maken maar uiteindelijk heelhuids zal verteren. Als een bochelaar zonder bult, als een pedofiel zonder schuld als de drang naar een betekenisvol menswaardig leven zonder cult.  Zo zal ik aan de oppervlakte razen maar niemand die het hoort of mijn ijle luchtballon doorboort tot het mijn narcistische gedachten in de kiem smoort… Niveau zero voor mos en zwam tot de laagsten der aarde de bodem innam en afnam van de spraaklozen... Reïncarnatie in een vliegenzwam die als sperma de bovenlaag voorziet van nieuw opwindend (ver)gif en koelbloedig wacht op een argwanend zootje ongeregeld op zoek zijn naar het lot dat reeds voor deze ‘quest’ was bezegeld en op middeleeuwse wijze was verzegeld met kaarsvet, en heel onze generatie heeft besmet en met de haas en wind in rook zijn opgegaan, de ene met de wind mee , de andere tegen de stroom in van het bestaan. Op zoek naar daar waar het begon waar mijn aandacht afzwakte en ik er aan verzonk en overgaf aan iets wat in beginne zelfs niet bestond. Namelijk het bewustzijn een bewustzijn te krijgen en ons routinematig patroontje te overstijgen tot we zelf intern composteren in een ideeënpoel die we zelf creëerden maar niet beantwoorde aan ons brandend afbijtend gevoel. Zelfcreatie van een paranoïde mismeesterd wereldje in een wereld doordrongen van manie en melancholie zonder ingang of uitgang, een ritje in een imperium van waanzin waar éénoog en dorpsgek koning zijn . Iedereen volgt dezelfde imaginaire lijn maar hoe breed die is of wordt gemaakt leidt soms tot pijn maar vooral tot gein in de miserie van zij die opgeslorpt en opgezogen zijn in de staat van welzijn of beter gezegd kwelzijn.  Zodanig afhankelijk gemaakt als marionetten die zich gedragen volgends de voorgeschreven pamfletten. De kleine man kan lezen maar is allerminst belezen., hij ziet wel de woorden , maar beschouwt zichzelf nog niet tot de meute der verstoorden... Enkel symbolische weergave van onze diepte schaamte waar iedereen over zwijgt en slechts astmatisch op hijgt, terwijl we psychedelisch superieur worden in een commune van Zen-gedachtegoed en vast blijven zitten in de rechter doorgeknipte hersenkwab. Denken lukt, gedachten weergeven niet. De bron van alle frustraties en spreekwoordelijke tongamputaties ....

Frederick Carpenter
0 0

Ego

Nooit voordien was ik zo ondermijnd. Nog nooit tevoren was mijn ego zo verkleind en mijn leefwereld zo miniscuul afgelijnd dat steeds dezelfde walgelijke routine zich ontpopte tot zwart gedachtegoed dat zijn voedingsbodem vond in een overmaat aan substantieafhankelijk bloed.   De schijn hooghouden wordt belachelijk gemakkelijk maar het geknaag aan mijn persoonlijkheid neemt zulke proporties aan, het wordt terminaal hachelijk. Geraak ik hier nog heelhuids uit, kan ik de spreekwoordelijke sleutel nog bemachtigen die zich intern in mij bevindt,…naar verluid?! De machteloosheid die ik momenteel ervaar muteert zich langzamerhand in een levensbedreigend gevaar. Ze is bodemloos en jarenlang door zelf gecreëerde massaconsumptie gevoederd. Men vindt me betekenisloos, gestoord en verloederd. Terecht of onterecht maakt niet uit, het wordt toch door je eigen toedoen beslecht. Het is juist deze gedachte die je kraakt of maakt en juist daarom dat ik eraan verzaak.   Sociale contacten worden herleid tot digitale gespreken uitbulkend van zinloosheid, onpersoonlijkheid en liefst met een minimum aan tijd. Al wat ik hierbij voel is een opslorpende zee van spijt. De kracht ontbreekt me om te openbaren, telkens ik er aan denk verdwijn ik in een momentopname van klankloos staren.   “Een schim is wat nog rest van wie ik vroeger was. De schim is wat nog leeft achter mijn grimas. Zelf mijn schaduw zie ik langzaam maar zeker wegebben want waarom zou een zielloos individu het nodig hebben?”   Vannacht waande ik me op een onherbergzaam eiland met niks dan onguur gezelschap bemand. Een veelheid aan weggekwijnde menselijke onwaardigheid staat te popelen om mij de genadeslag toe te dienen louter om te ervaren hoe het voelt om averechts te moorden met als motief spijt en als alibi doelgerichte bewuste krankzinnigheid. Niet te vatten ‘Razernij’ opende de jacht op mijn miserabele en wankelende persoonlijkheid en was puur uit op het verminken en uiteindelijk scalperen van mijn eigenheid. Diezelfde nacht ontmoette ik een nerveus mannelijk gestalte. Hij deed me denken aan wielrenner op rust met een continue aanhoudend hoog epo gehalte. Daar stond hij dan aanstalten te maken om te praten met stotteren en beven over de zin – zin - zinvolheid of –loosheid, kweet het niet meer, van het werk en het leven. Ergens wist ik wel wat hij bedoelde maar ineens nam een dreiging alsof die zomaar kwam aanwaaien mij volledig in en overspoelde me met nooit voorheen ervaren afwisselende psychosegevoelens van euforie en doodsangst. Het was alsof ik achterna gezeten werd door iemand die ik door en door kende?!   Ik dacht bij mezelf wat een nonsens, tot ik een stekende pijn voelde in mijn ruggewelf. Ik bemerkte bloed op de grond, zakte door mijn knieën, keek in het rond EN DAAR STOND HIJ, DE MAN, DE INNERLIJKE STEM, DIEGENE DIE GELUID PRODUCEERT VIA MIJN MOND.     Als een bruusk natuurmachtig geraas voelde ik de doch enigszins aangename ademlucht van het einde in mijn nek maar ik vertik het los te laten, het laatste bewijs van leven, mijn finale zucht. Heb geen gevoel meer in mijn nek, word ik nu ingenomen door een nieuwe lichting, misschien word ik wel gek…   Implosie in mijn rijk gevulde fantasie archief. Explosie van mijn onaangepast gedachtegerief, uitend in een scherp kritisch, deels onsamenhangend, satirisch en absurd stellingbetoog. Alle emoties onderdrukt, bang voor de gevolgen, zie dat het mislukt… Rode striemen kleuren mijn hersenpan, de druk wordt ondraagbaar, ik voel me stilaan gedwongen meegetrokken worden in een achterban zonder waarden, visie en nog erger toekomstplan. Alles waar ik dacht voor te staan lijkt voorgoed gedaan…   De remedie is alom aanwezig en duidelijk zichtbaar maar ligt niet zomaar als vaste materie voor het grijpen. Het is als ontwaken midden in een droom, in het begin tastbaar als druppels regen en razendsnel weer stoom.   Oog in oog met jezelf staan, zien wat andere mensen werkelijk zien als ze voor jou staan. Aanvoelen wat ze denken, hun hypocriete manier van leven gebaseerd op sociaal materialisme en geestelijke bekrompenheid ondergaan omwille van status en willekeur duwt mij eerder in een levensvisie van waanzin dan voorgekauwde realiteitszin.   Zijn dit mijn persoonlijke, eigenhandige, onbeïnvloede uitspraken of heb ik zojuist enkel de definitie van paranoia en waanzin een bredere dimensie gegeven? Wat maakt het ook uit, ik heb mijn doel verwezenlijkt en duidelijk gemaakt dat ik verzot ben op onsamenhangendheid en al zijn negatieve connotaties…     “De rit vol contradicties en waargeachte ficties bereikt zijn eindstation en laat me achter als een pion in schaakmat, ontdaan van alles, wachtend op de doodsteek die telkens opnieuw wordt aangewakkerd door de geur van angstzweet en het geluid van een wanhoopskreet als een machete die al wat nog rest als de pest het onbezoedelde vlees wegvreet en mijn zelf vertrouwen in één kapbeweging wegsneed.”      

Frederick Carpenter
0 0

NARCIAVELLI

Als je me één ding niet kan verwijten is het wel een narcist of machiavellist te zijn. Je verwijt de ketel ook niet dat het vuur te warm staat, nee ik ben beide en ja ik weet dat dat helaas veel samen voorkomt maar de meesten weten het kind geen naam noch onderdak te geven. Nou ik heb er zo een stuk of tien rondhuppelen, mini versies van mijn fictieve ik of fictieve mini's van mijn ego...  Ergo het is geen schande zo te zijn maar het is lastig in handelen met inferieure soortgenoten. Al zien ze mij als veel verhaal en lawaai, een herrieschopper met veel kabaal zonder inhoud doel of moraal en door die gedachten in te prenten maak ik mijn antisociaal gedrag als een mijlpaal eens hun onthaal te enteren. Als een Trojaanse ezel of een virale bug maak ik intrede in ieders zwakke opperhuid als een malariamug. Ok ik gedraag me weer te theatraal of er zitten te veel geredde koeien in mijn verhaal maar dit is mijn taal, de narciavellistische graal van de taal.  Ik verschil op dat vlak van voorlopers zoals Adolf of Pott of Jobs dat ik niet de memoires van de historie haal en daar zit het grote verschil. Ik heb geen doden of vijanden op mijn geweten of toch geen noemenswaardige. Aan de oppervlakte hoor ik wel eens emotieloze zak de revue passeren maar mezelf zijnde vind ik dat geen schande, het is een op maat gemaakt masker voor wat erachter verscholen zit: : “een monster van een criticaster” met een grofgebekte muil vol smaad en laster maar de intrinsieke domheid of wijsheid dat ze het zelf een naam geven weet niet wat op til is of in hun achtertuin begraven ligt. En laat die nevelwolk maar ontoegankelijk en ontransparant zijn en zo blijven. Genoeg gezeverd en luchtzakken verkocht, er staat blijkbaar een vervaldatum op dat gedrag toen het nog ongekend was en onbeschreven mocht. Men spiegelt ons af als heel innemend en ophemelend naar andere mensen of doelwitten toe in beginne maar het is altijd gestoeld op het achterliggende doel en grof gezegd uit zich dat via doelmatig dwangmatig gedrag door middel van manipulatie, triangulatie en uiteindelijk verwarrende destructie van iedereen die in narciavellistische wateren pootje baadt en uiteindelijk steen per steen de decompositie van zijn eigen levensconstructie aanschouwt.  Zo beschrijft men beknopt ons anti empathisme als een gebrek vol van wereldvreemd psychopathisch doen en denken nietwaar meneer euhhh ik weet uw onbelangrijke naam niet meer. Maar ik ben van nature heel suggestief en alles wat u schrijft zegt of doet neem ik me graag tot lief . Als je jezelf herkent of meent te ontdekken vol loos draaiende vijzen en schroeven ben ik blij -wat zeg ik- is mijn brein blij bij het horen van mijn aangeboren troeven en hoe die te klasseren als een hypochondere, hypomane depressieve stoornis in een kamertje het hokje in het DSM hoekje, slechts een personage zijnde uit een boekje. Waar we allemaal wel ergens in passen. Ben je fobisch of panisch of hoor je dingen die er niet zijn, noemt men je paranoïde of zie je complotten die je sociaal functioneren of poppekastspelen boycotten, laat het gewoon niet aan de oppervlakte komen en omarm het duistere bos tussen de bomen. Word je er gek van? Verneuk het niet voor iedere DSMer man, klim in de spreekwoordelijke boom hang je op en breek je nek dan. Een gevaar voor de huidige stratosfeer, Weet je wat me bezighoudt? Heb ik liever veel te warm of veel te koud. Ik verkies de koude boven de warmte. Ik verkies de drukte boven de kalmte. Is er leven na de dood, ziet het zwart of donkerrood? Is het leegte of lucide? Heb je nog een bewustzijn of ben je bewust niet meer te zijn. Is er bier of is er wijn? En hoe dik is daar de lijn tussen weten en vergeten.  Wat is het doel van onze existentie. Wat is onze inbreng, ons intentie. Wat mogen we nog wensen van het menselijk bestaan. Ik weet niet meer waar in of uit te gaan.  Op de normen van het heden is waar ik veelvuldig op stuit. Men zit op mijn kap men zit me op de huid. Ik weet niet meer waar ik kan ventileren hoe je het draaien moogt of keren. Ik zal het nooit weten af te leren op andermans zijn kap te teren.  Mesosfeer en wereldbeheer? Eerder de instandhouding. Zonder dat boek en stigmatiserend aspect van weleer zitten de zotten binnen vast en de ene die ontsnapt heeft de hele bevolkingsgroep vergast. Terwijl men met vinger wijzend roept van hoog in de mast en alles steekt op persoonlijke bagage en sociaal vangnet gooien zij de netten uit waar men zelf het schuim der aarde opkuist en hun eigen mankementen neerpent op perkament en doorgeeft in de veilige handen van de flappentappen en kwakzalvers en homeopathische sociopaten en pillendraaiers, zij die in onze wereld triomferen als autoriteit : de zelf gegenereerde giganten en de mens ziet als zijn trouwe trawanten.  Als je hierdoor ziet en ageert ben je een lucide fantast of leef je met je hoofd in de nevelwolken tot die rook is verdwenen en de pillen hebben geholpen bij het afstompen van je lange tenen. Gelukkig dat mensen zoals mij maar wat gedachteweverij verkopen en zelf niet de achterliggende sociale zelf toegebrachte kernramp zien of inzien anders was het hek helemaal van de dam en was mijn en onzer leven niets nul nihil meer waard en zagen we in dat enkel wat ons bindt verbondenheid, sociale banden en relaties zijn en dat we door die aan te gaan soms gelukkig dan weer neerslachtig zijn. Dat is alles wat ons bindt en alles wat we kwijt zijn bij het bezoek van Magere Hein. Samen zitten we aan tafel en wachten we op antwoorden die verteld worden voorzien van wodka en sloten wijn omdat we toch niet meer ZIJN en dus niet meer hoeven te denken en herinneringen op korsakoviaanse wijze verdrinken en zwelgen of voor de ontbindende of verasten rond dwalend lopen te stinken en voet bij stuk zijn verloren noch weten te zijn geboren    

Frederick Carpenter
0 0