Het was een zoveelste mooie zomerdag geweest op het strand, ik gloeide van zon en plezier. Ik was samen met mijn zus en neefjes op de dijk geklommen om daar nog zoals elke avond die vakantie aan zee te skeeleren tot de zon al lang onder zou zijn. Van aan de kerk tot aan de zee was Zeebrugge mijn speelterrein en ik was bruin en stoer als een indiaan. Mijn borsten zaten nog aan de binnenkant, en mijn haar was een gouden paddestoel.
Op een bruin bankje dat later wit geschilderd werd deden mijn zus en ik onze skeelers aan toen onze neefjes, Erwin en Vincent, ons kwamen halen om naar jou te gaan kijken, ze konden niet over je zwijgen. En terecht, je kon skeeleren als een acrobaat. Ik was meteen verliefd. Een compleet nieuw gevoel, maar toch wist ik het zeker. Ook je gezicht was iets dat ik nog nooit gezien had. Je moet een paar jaar ouder geweest zijn dan mij, je naam ben ik vergeten maar ik herinner me nog dat ik toen vermoedde dat het een afkorting was van een naam dat vaker voorkomt in een andere taal. Je hoofd had de vorm van een omgekeerde piramide, maar dan zonder trapjes uiteraard. Een smal mondje, scherpe kin, bredere kaken en vanaf je voorhoofd nog breder en bedekt met krullen die enkel op het platform boven op je kop omhoog stonden. Aan de zijkant was alles kortgeschoren, om nog meer die omgekeerde driehoek te benaderen. Later leerde ik dat alleen Franz Kafka en die verongelukte acteur uit Wittekerke in de buurt komen van een gelijkenis. Om de zoveel jaar Google ik nog eens een foto van Kafka in profiel om de gelijkenissen van een zeven (met streepje in het midden) met jouw hoofd te ontdekken. Maar Google is zeer beperkt op dat vlak. Je had een erg eigen uitstraling. Nu, 31 jaar later, weet ik dat dat een vereiste is om mij verliefd te krijgen. Ik heb de dagen er na nog aan je gedacht, en zo heeft het dromen mij toen ook gevonden. Ik werd dromerig, en had daar dagelijks veel tijd voor nodig. Ook dat is nog steeds zo. Ik moet je wel snel vergeten zijn, de jager in mij is pas later opgestaan. Maar het dromen is gebleven. Ik weet wel nog goed dat ik aan je dacht, en dat is nog steeds zo, wanneer ik een zeven schreef. En dat is toevallig wel vaak het geval, aangezien ik later in de horeca ging werken en industriële wetenschappen ging studeren. Ik heb nooit goed begrepen waarom, maar het heeft iets te maken met de vorm van je hoofd.
We hadden geen woord gesproken en dat hoefde voor mij ook niet. En nog steeds stel ik dat eerste contact graag zo lang mogelijk uit om het magische te bewaren. Ik keek naar je kunstjes, je benen die als oneindige achten over het asfalt schaatsten. Doordat je zo goed was leek het wel aanvaardbaar dat je op straat mocht skeeleren en niet zoals wij op de daverende vierkante klinkers van de zeedijk. Ik staarde je aan, maar keek eigenlijk recht in de ogen van dat nieuw gevoel. Ik zag mijn onschuld plaats maken voor schaamte. Ik was 7 jaar.