De eerste meters verlopen probleemloos. De volgende iets minder. Hij houdt het gaspedaal helemaal ingedrukt, voelt geen weerstand. De wagen stopt.
Hij vloekt binnensmonds. Hoe kan hij zo stom zijn! Zij weet nog van niets. Hij biecht op. Even is het stil in de auto. “Hoe is het mogelijk!”, barst ze los. “Hoe kan je zo stom kan zijn!”. Haar stem is een zweepslag.
Hij stapt uit, verwenst zichzelf, beent zuchtend, doelloos en vergeefs rond de gestrande wagen. Aan de telefoon probeert hij luchtig te klinken. Hij slikt voortdurend. Elk woord droogt zijn keel wat verder uit.
Het oranje zwaailicht doet pijn aan de ogen. Beiden zien ze zwijgend hoe de levenloze wagen vakkundig getakeld wordt. Zijn schaamte glijdt af naar hulpeloze onverschilligheid als ze hoog en droog in de takelwagen zitten. Zij staart woedend voor zich uit. Haar mascara is uitgelopen.
Een dag gaat het duren. “Waar willen de pechvogels naartoe?”. De takelman is de vriendelijke behulpzaamheid zelve. Ze bijt op haar lip. Hij vraagt zich af hoeveel keer ze dat nog gaat doen. Heeft het nog zin om de reisweg verder te zetten?
In gedachten huppelt hij mee in de Polonaise.
Benzine is geen diesel.