In 't licht van alle ellende die dagelijks over zijn kop werd gekieperd,via alle soorten media,
waren zijn zorgen en kwaaltjes van ondergeschikt belang.
Het kon hem er niet van weerhouden regelmatig zijn beklag te doen tegenover de mensen
die hij het liefst zag.
Dat besef stemde hem soms droef.
Maar droefheid mag geen excuus zijn om te gaan zitten wenen in een hoekje wachtend tot iemand je wat aandacht geeft.
Neen.Hij zou de koe bij de horens vatten en niet in dat hoekje gaan zitten maar achter zijn schrijftafel,om een boek te schrijven.
Niet dat hij iets te zeggen had,laat staan een verhaal vertellen...dat zijn details.
Hij had geen schrijftafel,wel een laptop die hij overal meenam om eender waar en wanneer te kunnen schrijven.
Hij nam de metro naar het centrum om daar op café te gaan schrijven.
Het was een hippe plek met barservice.Had hij een hekel aan.
Dit wil zeggen dat je eerst moet bestellen alvorens aan een tafel te gaan zitten.
Nu kom,alle hipsters op een hoop genomen was het een aangename plek waar niemand hem een blik waardig gunde.Net wat hij nodig had.
Samen met z'n besteling had hij plaats genomen aan een tafel bij het raam met een mooi uitzicht op de markt.
Er was wifi,wat hij niet echt nodig had om te schrijven,maar het was handig om het nodige opzoekwerk te doen.Leve Tinternet!
Op de markt waren de straatvegers hun ding aan het doen.Er was veel passage,vooral jonge mensen.
Ze zagen eruit als kunststudenten of zoiets.Alleszins hoe hij dacht dat ze eruit moesten zien.
Hij installeerde zich comfortabel,opende z'n laptop en begon aan zijn boek.
Toen hij de eerste letter wou typen vloog er een duif tegen het raam met zo'n luide knal dat hij achterover van z'n stoel viel.
Iedereen in het café was geschrokken maar op z'n stoel blijven zitten.In een hippe plek als deze val je niet van je stoel.
Zelfs niet wanneer er een duif met oorverdovende knal de vitrine een kopstoot geeft waarachter jij net een boek aan het schrijven bent.
Of toch wilde beginnen.
De algemene aandacht ging naar het raam en de stuiptrekkende duif. Zijn aandacht vooral naar de bult op z'n achterhoofd.Z'n nek deed ook pijn.Dedju toch.
Op tafel stond alles nog zoals het stond.Hij schoof de stoel bij de tafel,nam plaats en wou beginnen maar er kwam niets.
Hij vroeg zich af waarom hij in godsnaam zou schrijven?
Die details die hij eerder smalend terzijde had geschoven kwamen nu als grote onwelwillende gedrochten op hem af gedonderd en hij kon ze niet ontwijken.Hij wist niet wat te vertellen.Had geen verhaal.
En tot overmaat van ramp had hij hoofd-en nekpijn.
Hij nam een slok van zijn koffie,die ondertussen lauw was,en keek rondom zich.
Niemand keek naar hem en kon dus niet zien hoe onwennig hij werd,hij voelde zich plots niet meer op zijn plaats in deze hippe plek.
Blijven was geen optie meer.De koffie was betaald en koud genoeg om in een teug op te drinken,z'n laptop zat al in z'n rugzak, hij schoof de stoel onder de tafel en liep naar buiten zonder iets te zeggen of om te kijken.
De frisse lucht deed hem deugd maar zijn stijve nek incluis hoofdpijn waren er nog.
Hij wandelde naar de kerk.
Hoeveel boeken zijn er geschreven in een kerk? Geen enkele volgens hem.
De kerkdeur stond wagewijd open dus geen belemmering voor God's deur.
In alle katholieke kerken die hij al was binnengestapt hing diezelfde,onmiskenbare geur van gestold kaarsvet,brandende kaarsen,vochtige koude stenen en eeuwen van devotie,aanbidding en rust.
Hij liep direct naar de stand met wel een honderd kaarsjes waarvan nog niet de helft brandde,
liet 1 euro in de sleuf van het offerblok glijden en stak er een aan.
Denkend aan zijn meest dierbaren,sloeg hij een kruisje en prevelde iets.Je weet maar nooit.
Hij nam plaats op een kerkstoel,niet de meest comfortabele.Veel te laag gemaakt om alle comfort onder je gat uit te halen en al je focus te derigeren naar God de Vader die boven op z'n troon gezeten,besliste wie en wie niet door de poorten van de hemel mee mocht komen aanschuiven aan een grote tafel om samen met de engelen rijstpap met gouden lepels te eten.
Da's geloven hé. Geloven wat er u wordt gezegd,en geloven zult ge want het word al duizend jaar zo doorverteld,het staat trouwens ook te lezen in een groot,dik boek.
Een dik boek ging hij waarschijnlijk niet schrijven, gewoon een boek.
Hij stapte de kerk buiten,snoof de frisse lucht diep in zijn longen in ging op weg.
Hij had een boek te schrijven.