Ik wil je zien nu je nog 27 bent.
nu je nog een jong en mooi getal bent
nu je rimpels nog lichte vier H-potloodlijnen zijn
nu we nog geen kinderen of bindingen hebben
nu je nog de leeftijd bent waarop ik verliefd ben geworden.
Want alleen op jouw 27 kan ik zeggen "ik wil zwemmen in jouw zee venentwintig" en ik wil niet nog eens tien jaar wachten om dat te zeggen. Achtentwintig wacht en negenentwintig is al gewoon een nee. Dertig spreken we niet over.
Maar de dagen waarop je 27 bent minderen. Ik heb een gevoel dat ik je zal verliezen als je achtentwintig wordt. Dat je blonde haren bruin worden, dat je verandert van naam, van partner. En dat je ook mijn vijfentwintig niet meer zal kennen. Ik zal de acht in jou niet meer herkennen, alleen de 2.
27. Geen drie maal 7 meer, maar drie maal negen.
Ik wil je niet dood, maar gewoon dat je niet ouder wordt. Als je achtentwintig wordt, voel je meer als een herinnering aan. En dat wil ik niet. Ik wil niet dat je afstand neemt zoals herinneringen doen. Dus zie je achtentwintigste verjaardag als een tram die passeert in plaats van een waar je op moet stappen. Je geboorte is een feit, maar je verjaardag een keuze. Je kan er voor kiezen om 27 te blijven. Dat kies ik toch. Want anders laat ik jij die 27 bent los. En jij die 27 bent, vergeet ik nooit.
Gisteren ben je achtentwintig geworden.
Gelukkige verjaardag.