Paradise Lost (desert)

3 feb. 2023 · 12 keer gelezen · 0 keer geliket

Overdag in de godverlaten woestijn dorst de lucht
naar zweet, laaft zich aan de hete adem van bladeren
die zich vermommen als naalden.

Wij verstekelingen blazen warm en koud in de wagen,
gaan over de gespleten tongen van wie hier ooit verdwaalden.
Terwijl ontelbare zonnen sap zuigen uit de laatste succulenten,
legt verzengende wind bleke karkassen bloot.

Maar het cirkelen van de gieren lijkt voorbarig:
god is nog niet dood. Hooguit stervende, zoals ook zij
niet weten dat de was van hun vleugels zal smelten, zij 
ooit zullen neerstorten in deze zee van zand waarin wortels
koppig dieper duiken naar de kern van hun vloeistof.

Alles droomt hier van water, niets kent zijn doel of lot.
Een koudbloedige slang verbannen uit een paradijs,
is zich van geen kwaad bewust, ontspant, windt zich op,
zijwaarts naar de top van een helling. Een schorpioen
poetst zijn gifstekel, een hagedis lost zonnebadend op
in de achtergrond van zijn bestaan.

En ’s nachts vallen maskers en schutkleuren af,
huilt een springmuis als een gek naar de maan.
’s Nachts prikken cactussen alle sterren lek.

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

3 feb. 2023 · 12 keer gelezen · 0 keer geliket