Sinds mijn leven een puinhoop is

18 jan. 2023 · 52 keer gelezen · 0 keer geliket

Ik ben deze week in de studio van de moeder van een ex. Ze heeft geen zin om die te verhuren, dus het is altijd vrij voor kennissen die nood hebben om even aan zee te zijn, of die weglopen van hun gezin omdat ze gek worden van de kinderen en van hun partner die een gewichtige stilte is in huis. In de badkamer van die studio zing ik “I am a poor wayfaring stranger” en ik geniet van hoe de spiegelkast mijn stem weerkaatst met trillingen die mijn lichaam aanwezig maken en ik begin mezelf te herkennen. Dat is thuiskomen, denk ik in stilte onder mijn stem.

Toch ben ik hier niet graag. Hier op deze dakverdieping lijkt het buiten zo donker alsof daar niets is. Je hoort hier ‘s morgens geen vogel of kip. Alle redenen om uit bed te komen moet ik diep bij mezelf zien te bedenken. Ik stoor hier niemand met mijn gezang. En toch kan ik niet stoppen, mijn stem is een perpetuum mobile als ik met dit lied begin. Ik loop rond in de kamer om mijn stem tegen verschillende oppervlakken te testen. Overal klinkt mijn stem als van een waardige zangeres. Vreemd dat ik thuis geen toon kan houden. Ik denk terug aan een reis met mijn gezin twee jaar geleden waar ik me zo sacraal goed voelde. Ik kijk naar mezelf in die herinnering en ik voel me terug in dat moment en zie mezelf naar ons kijken. Dit maakt een reis af, bedenk ik, dat je achteraf de momenten terug kan beleven, maar vanuit je latere zelf. En altijd, als we later zo’n moment toelaten om door ons herbeleefd te worden, genieten we er meer van dan het moment zelf. Ik beschouw die bedenking als af en kan daardoor stoppen met zingen. Ik probeer het eens omgekeerd te bekijken. Ik ben hierheen gekomen om de tergend luide half uitgesproken vragen van mijn kleuters te ontvluchten, en nog een aantal dingen, maar als ik daar nu de kwellende herinnering van probeer voor te stellen kan dat alleen maar als ik kunstmatig ideëen bedenk als een collage van uitgeknipte stukken tijdschriftmensen. Ik heb alleen maar goeie momenten om te herbeleven. Ik moet wel de meest gelukkige vrouw zijn op aarde, in elk geval in deze studio, die bedoeld was om tot dit besef te komen, denk ik. Ik vraag me af wie me voor was en welke inzichten zij hier hebben blootgelegd. Het zou opgeschreven moeten worden in een logboek door alle bezoekers.

Ik zou willen een wandeling maken, passeren aan een café waar dan hopelijk iemand zit die ik ken en me binnen lokt met een gebaar van vier vingers aaneengeplakt en een hoofdgebaar alsof ik kan binnengekopt worden. Maar het ziet er niet naar uit dat dat mogelijk is. De stilte, de donkerte buiten, … alles overtuigt me ervan dat daarbuiten niets is, zelfs het trottoir is weg. Het is nog maar acht uur, maar het is al lang genoeg donker. Ik kruip in bed en ik laat me op handen dragen door alle mooie herinneringen die ik heb sinds mijn leven een puinhoop is. 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

18 jan. 2023 · 52 keer gelezen · 0 keer geliket