Vier hoog in een straat in Kiev wonen Radoyka Rakovich en Oksana Alina al tientallen jaren naast elkaar. Ze ontmoeten elkaar vaak in het trappenhuis om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
“Heb je onze president gehoord op de televisie?”, vraagt Oksana Alina aan haar buurvrouw.
“Hij is een held!”, antwoord Radoyka zonder blikken of blozen.
Oksana: “De Russen zeggen dat hij 1,2 miljard dollar op rekeningen heeft staan in Amerika en een villa in Miami heeft. Goed betaald voor wat sketches te spelen als president…”
Radoyka veegt een onbestaande snottebrel weg onder haar neus en is klaar voor de repliek.
“Panje troepen kunnen niet zomaar een land van 45 miljoen mensen binnenvallen en hen belegeren! Zij zijn degenen die belegerd zullen worden. Dus wat die ellendige Putin ook heeft gezegd, hij had het in werkelijkheid over zijn eigen troepen. Nu hebben onze helden zelfs het commando belegerd van die Rote.”
“Maar de Russki…”, wil Oksana opwerpen.
Radoyka reageert als een waterval: “Moskou heeft zijn soldaten in het vuur gegooid. Ze zijn gevlucht. De Panje pummels vluchtten. De lafheid van de Russki soldaten is verbazingwekkend. Niemand had dit verwacht.”
‘God zal hun magen roosteren in de hel door toedoen van onze soldaten!’, zegt onze president. Ze probeerden een klein aantal tanks en soldaatjes binnen te brengen via de Krim en het oosten, maar ze werden omsingeld en de meeste van hen liepen daarbij een te diepe snede aan de keel op.
Er zijn geen Panje in Kiev. Nooit! Mijn gevoel is dat ze allemaal zullen sterven. Nee, ik ben niet bang en dat zou jij ook niet moeten zijn. We zullen ze verwelkomen met kogels en schoenen.”
Oksana: “Ik hoop dat de redelijkheid kan overwinnen en alles goed komt.”
Radoyka: “Beslist!”