*voor kinderen vanaf 7j*
Zagon zit aan de kant van de vijver. Hij plenst met zijn pootjes in het water terwijl de andere eenden om hem heen zwemmen.
‘Zagon! Het water is heerlijk!’ roept Flavo plots van helemaal in het midden van de vijver.
‘Kom dan, of durf je misschien niet?’
Ze beginnen allemaal kwakend te lachen, ze weten dat Zagon bang is van het diepe water.
‘Zagon kan niet zwemmen, zijn poten zijn te lang!’ roept een andere eend lachend.
‘Ik kan wél zwemmen!’ roept Zagon boos. ‘Ik heb alleen geen zin, en ik heb geen handdoek bij!’ Hij weet dat hij liegt maar hij heeft er een hekel aan als ze allemaal met hem lachen.
‘O ja? Bewijs het dan maar!’ kwaakt Flavo terwijl hij terug naar de rand van de vijver zwemt. Wanneer hij vlak voor Zagon drijft lacht hij gemeen en plonst zijn rechtervleugel in het water. Een hele golf plenst in Zagon’s snuit, hij moet naar adem happen.
‘Je bent een bange wezel, Zagon!’
Dikke druppels vijverwater glijden van zijn kop terwijl hij zich afschudt. Iedereen lacht, behalve Zagon.
‘Ik ga naar huis!’ roept hij boos terwijl hij zich omdraait. Met grote stappen beent hij weg, zonder de anderen nog een blik te gunnen.
‘Ja, ga maar huilen bij je mama!’ hoort hij Flavo achter zijn rug lachen.
**
‘Daar ben je dan;’ glimlacht moeder wanneer Zagon doorweekt binnenkomt. Ze zit in haar schommelstoel onder de lamp te breien.
‘Ga je maar gauw afdrogen jongen, we gaan zo eten.’
Zagon knikt en hoopt dat moeder niet ziet dat hij gehuild heeft, maar ze heeft haar blik alweer strak op haar breiwerk gericht. Zijn natte poten pletsen hard op de houten trap. Hij kijkt naar het schilderij van opa Kwak dat in de hal hangt. Zijn grote, stoere opa Kwak. Met de mooie dikke snor en het kompas om zijn nek. Hij was de allereerste eend die de zee overstak. Zomaar, alleen met zijn eigen vleugels. Het maakte hem wereldberoemd. Zagon kan nog steeds niet geloven dat ze familie zijn. Dat zijn opa zo’n held was terwijl hij zelf niet eens durft te zwemmen.
‘Het spijt me, opa,’ fluistert Zagon tegen het schilderij. ‘Ik wou dat ik even avontuurlijk was als jij.’
**
Tijdens het eten moet Zagon aldoor aan opa Kwak denken. Hij krijgt geen hap door zijn keel. Hoe kan hij laten zien dat hij ook een echte Kwak is? Hoe kan hij ook een echte avonturier worden? Plots schiet hem te binnen dat opa’s kompas en rugzak nog op zolder moeten liggen. Daar vindt hij vast en zeker antwoorden.
‘Ik ben een beetje moe, mama. Ik geloof dat ik maar meteen ga slapen.’ zegt hij poeslief.
‘Voel je je wel goed, lieverd?’ vraagt mama ongerust. ‘Je hebt bijna niets gegeten en het is nog veel te vroeg om al te gaan slapen!’
Zagon knikt zenuwachtig en probeert te glimlachen. ‘Ja hoor mama, alles is ok. Ik ben gewoon zo moe van het spelen dat ik geen poot meer kan verzetten.’
Mama knikt opgelucht en kust Zagon slaap lekker. Hij rent meteen de trap op, stilletjes naar de zolder. De zolderdeur piept en het is pikdonker wanneer hij binnenkomt. Zagon strijkt een lucifer aan en steekt de grote kaars op het tafeltje naast de deur aan. Hij knijpt zijn ogen samen. Het ruikt muf op zolder en de houten vloer kraakt onder zijn poten. Helemaal achteraan in de hoek staat een grote oude kist. Die moet van opa geweest zijn. Hij blaast een dikke laag stof van de koffer en ziet in sierlijke gouden letters ‘Jozef Kwak’ staan. Gevonden! Heel traag opent hij de koffer en ziet meteen een rond gouden doosje liggen. Dat moet het kompas zijn. Het ziet er prachtig uit, de buitenkant in goud, binnenin een marmeren wijzerplaat. De zilveren naald wijst vrolijk naar het Noorden. Zagon sluit het doosje zacht en steekt het kompas in zijn zak. Net wanneer hij zich wil omdraaien om naar zijn kamer te gaan, valt zijn oog op de grote rugzak van opa Kwak. In de rugzak zit een dik boek met een leren kaft, zonder titel. ‘Jozef Kwak’s reisdagboek’ ziet hij in sierlijke letters staan wanneer hij het boek openslaat. Zijn hart slaat een tel over. In dit boek staan alle geheimen van Opa Kwak! Opeens bedenkt hij een plan. Hij zal Opa Kwak achterna reizen naar Engeland. Hij zal laten zien dat hij even sterk en avontuurlijk is. Eindelijk kan hij laten zien dat hij ook een echte Kwak is!
**
De volgende ochtend sluipt Zagon voor dag en dauw het huis uit. Hij heeft tot laat liggen lezen in het reisdagboek van opa Kwak om zich voor te bereiden op zijn reis. Engeland, het wordt heerlijk! Van hieruit is het een dag reizen naar de zee, en daar zal hij de boot naar Engeland nemen. Hij heeft wat spullen en wat geld in de grote rugzak gestoken en wil vertrekken voor de andere wakker zijn, want van mama zou hij deze tocht nooit alleen mogen maken. Wacht maar, denk hij, als ik terugkom zal mama zo trots op me zijn dat er ook een schilderij van mij in de gang wil hangen. En Flavo zal hem nooit meer durven pesten! Zagon kijkt een laatste keer achterom naar huis en begint te wandelen. De rugzak weegt veel en is zo groot dat hij zijn best moet doen om niet om te vallen.
Een paar uur later kruipt Zagon onder de prikkeldraad van een wei. Dit gaat allemaal minder makkelijk dan hij had gedacht, hij besluit een kortere weg te nemen. Zijn zonnehoed zakt de hele tijd voor zijn ogen, de bandjes van de rugzak snijden in zijn schouders en zijn poten gloeien van de pijn. Hij kijkt zo geconcentreerd naar de kaart dat hij niet merkt dat er een grote ijzeren voederbak voor zich staat. Met een luide knal botst hij recht op het grote ding en valt languit neer in het zachte gras. Hij grijpt meteen naar zijn poot, die steekt van de pijn.
‘Auw!’ roept hij uit.
‘Dat ziet er niet zo best uit!’, hoort hij een zware stem boven zich zeggen. Hij kijkt op en ziet een hele grote koe staan.
‘Gaat het?’
‘Nee, ik heb mijn poot bezeerd. Het doet vreselijk veel pijn.’
De koe brengt haar hoofd tot vlak bij Zagon en kijkt ernstig naar zijn poot.
‘Aangenaam, ik ben Betty. Kan je er nog op lopen?’
Plots denkt Zagon aan Engeland.
‘Ik was op weg naar Engeland.’ jammert hij, ‘maar zo geraak ik er nooit!’
‘Engeland? Te voet? Dat is een hele tocht. Wat ga je daar doen?’
‘Ik ging laten zien dat ik even avontuurlijk ben als mijn opa Kwak. Dat ik geen flauwe bangerik ben, zoals de andere eenden van mijn klas zeggen. Maar misschien hebben ze wel gelijk. Ik kan het niet. Ik geraak niet eens het dorp uit.’
Betty begint hardop te lachen.
‘Wat een onzin. Natuurlijk kan je het wel. We moeten alleen die poot van je even opknappen. Kom maar op mijn rug zetten, dan breng ik je naar de schuur.’
Onhandig kruipt Zagon op de rug van Betty, die zacht en warm is.
‘Zo’, zegt Betty wanneer ze bij de schuur zijn aangekomen. ‘Ik doe een kruidenmengsel en een verband om die poot van je, en vandaag blijf je hier. Morgen zal je poot beter zijn en kan je weer verder.’
Zagon knikt en gaat op een hoopje stro liggen. Hij is dankbaar voor alle hulp, en het verband voelt lekker. Morgen kan hij verder, er is niets gebeurd, denkt hij voor hij wegzakt in een diepe slaap.
**
‘Help!’ klinkt het zachtjes. ‘Help!’ Alles is donker wanneer Zagon wakker wordt. Even denkt hij dat hij het gedroomd heeft, maar dan hoort hij het weer. ‘Help!’ Het komt van buiten!
Zagon trekt zo snel als hij kan zijn broek aan en rent naar buiten. Zijn poot doet nog een beetje pijn, maar er is iemand in nood, hij heeft het goed gehoord! Buiten in de wei ziet hij Betty samen met een paar andere koeien praten in het donker.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Zagon als hij bij hen is aangekomen.
‘Kijk, daar! De poes van de boer is met haar halsbandje blijven haken aan de omheining, ze kan niet meer weg. We weten niet wat we moeten doen.’ Ze kijken ongerust. ‘Ze hangt er al uren en raakt in paniek. Ze heeft zichzelf geprobeerd los te trekken, maar heeft zich bezeerd. We moeten iets doen!’
‘Ik kan helpen.’ zegt Zagon vastberaden. Zonder op antwoord te wachten loopt hij naar de omheining toe. De poes is wild, ze probeert zichzelf los te trekken en schreeuwt luid om hulp.
‘Rustig maar, ik heet Zagon en ik kom je helpen.’
De poes kijkt hem met grote ogen aan.
‘Haal me hieruit, Zagon! Ik heb zoveel pijn!’
Zagon kijkt naar de hals van de poes. Ze heeft een grote wonde, het bloedt.
‘Ik zal je helpen. Hoe heet je?’
‘Stakker. Gekke naam, ik weet het. Ze hebben me zo genoemd omdat ik zo onhandig ben. Ik val overal of en blijf overal achter haken.’ Ze begint te huilen.
‘Ok Stakker. Dadelijk moet je proberen een tijdje niet te bewegen. Dan probeer ik je halsband los te maken. Maar je mag echt niet bewegen, goed?’
‘Ok, ik zal het proberen.’
‘Betty!’ roept Zagon over zijn schouder, ‘Ik heb je hulp nodig!’
Op een drafje komt de koe naar hem toe gelopen.
‘Ik ga de halsband van Stakker proberen door te bijten, ik heb best een scherpe snavel. Maar ze is gewond, jij moet haar wonde meteen verzorgen als ze vrij is, goed?’
Betty knikt. ‘Ik sta klaar, Zagon!’
‘Klaar, Stakker? Daar gaan we!’
De poes jammert stilletjes maar beweegt niet. Zagon gaat heel dicht bij haar staan, bestudeert de halsband even en zet er dan zijn snavel in. Als een gek begint hij te knagen. Langzaam maar zeker komen er kleine scheurtjes in de halsband, en even later kan Zagon hem helemaal lostrekken.
‘Het is gelukt!’ roept Betty blij. Ze zwiert met haar staart van blijdschap. Stakker loopt een beetje wankel van bij de omheining vandaan en voelt voorzichtig aan haar zere nek.
‘Je hebt mijn leven gered!’ roept ze uit. ‘Je bent een held, Zagon!’
Zagon blinkt van trots. Dit is zoveel beter dan Engeland.
**
Een paar dagen later hinkt Zagon ‘s morgens voorzichtig de trap af. Betty heeft hem eergisteren op haar rug naar huis gebracht, zijn poot deed nog steeds te veel pijn om verder te gaan. Zagon stopt even bij het schilderij van opa Kwak. Naast het schilderij hangt nu een groot krantenartikel aan de muur.
‘Dappere loopeend redt poes’ staat er bovenaan het artikel. Daaronder staat een mooie foto van Zagon en Stakker bij de omheining. Zagon glimlacht.
‘Zie je wel opa?’ fluistert hij zachtjes, ‘Ik ben ook een held!’