Tip van de week

'De slechtste dingen in het leven zijn gratis’ door Lana Salamone

Brigitte Van Aken is auteur van romans voor zowel volwassenen als jongeren. Ze behaalde de Publieksprijs (Knokke Heist- jeugdroman 2008) met de thriller Ooit is niet nu,  haalde een Duitse vertaling binnen met de brievenroman Zie je graag, schreef een verhaal over onverwerkt verdriet met Uitgeteld, de laatste 1000 woorden van Tess, waagde zich aan een groeiboek Lies en Sep zijn vrienden en las met plezier voor Luisterbibliotheek De X,of hoe fout een leraar kan zijn in. Met haar laatste jeugdroman Gewoon daarom! zet Brigitte zich volgens de flaptekst helemaal op de kaart in de kinder- en jeugdliteratuur. Ze beschrijft daarin het verhaal over een ongewone vriendschap tussen een autistisch meisje en een Syrische jongen. 

Brigitte tipt deze week ‘De slechtste dingen in het leven zijn gratis’ van Lana Salamone.

“Lana Salamone kan schrijven. Omdat zij flirt met  ironie. De sanseveria die de verpleegster enkele weken geleden in mijn kamer heeft gezet om de boel wat op te fleuren hangt er slap bij. Ook al is deze hardnekkige woestijnplant terug van weggeweest, zelden heeft die gediend om de boel wat op te fleuren. Bovendien moet je zo’n  vrouwentong al serieus toetakelen voor die er slap bij hangt. De plant is licht giftig: het gif sluipt dus vriendelijk de kamer van de protagonist binnen. Knap, Lana!

Wellicht is er meer aan de hand met de patiënte, die hallucineert /droomt , ook  nà de sprong om voor eeuwig bij hem te zijn..  Liefdesperikelen? Of iets totaal anders?

Wat wel duidelijk is: het gaat hier om verdriet en verlies. Maar dit verdriet wordt verpakt in suggestieve taal. In slaan en zalven ook. Ik kan niemand meer recht in de ogen kijken en even later: Niet sinds ik de zijne heb gezien.

Wat las de dokter in die ogen, behalve afkeer van therapieën? Het blijft een open vraag: paniek om de sprong? Om de droom van de man die bestaat? Wie  is die man? Is hij een vaderfiguur? Een partner? Of iemand totaal anders?  

Eén ding, Lara: ik  zou ook de quote waarover sprake ( dat is toch niet die draak van een titel?) suggestief in het verhaal verwerkt hebben. Zo ontspoort de lezer weer even. En dat vindt hij spannend.  Maar de auteur ( jij!)  trekt de locomotief. Altijd. Ook al zet je de lezer een aantal keer op het verkeerde  spoor, de terminus blijft duidelijk in zicht.

Wellicht zal dat einde ook helder geschreven zijn.”

Gerelateerd

Tip

De slechtste dingen in het leven zijn gratis

“Wanneer zijn de dromen begonnen, herinnert u zich dat nog?” vraagt dokter Martens. “Een jaar geleden.” Lieg ik. De dromen zijn er al vanaf zo lang ik het me herinner. Maar dat kan ik hem natuurlijk niet vertellen, dan houden ze me hier nog langer vast. De sanseveria die de verpleegster enkele weken geleden in mijn kamer heeft gezet, om de boel wat op te fleuren hangt er slap bij.   Rechts naast de verwelkte kamerplant staat mijn bed dat nog niet is opgemaakt.  Ik ben mijn kracht om basistaken uit te voeren verloren en de huisverpleegster is nog niet langs geweest om het voor me te doen. Aan de andere kant van de kamer staat een typisch ziekenhuistafeltje met twee oncomfortabele plastieke stoelen. Op de geelgekleurde stoel met  wiebelende poot, zit ik. Recht tegenover dokter Martens, die een poging tot het gesprek verder te zetten heeft gestaakt wegens mijn concentratiegebrek.   Ik glimlach flauwtjes naar hem, niet in staat hem in zijn ogen aan te kijken. Ik kan niemand meer recht in de ogen kijken. Niet sinds ik de zijne heb gezien. “Astrid, het heeft geen zin meer voor mij om nog langer te blijven als je niet antwoord.” Zegt hij. Ik knik en hij zucht. Hij neemt zijn bruine lederen tas waar hij mijn dossier in stopt, en vertrekt naar zijn volgende patiënt. Ik zucht opgelucht.  Zo gaat het als sinds ik ben opgenomen, tijdens therapiën hou ik me stil. Enkel tijdens bezigheidstherapie geef ik ze iets waarmee ze kunnen werken. Een simpele quote van een liedje. Ons liedje. Ik glimlach. Hij heeft me sinds mijn opname niet meer bezocht. Misschien komt het door de zware medicijnen, of hij wilt natuurlijk dat ik zo snel mogelijk thuiskom. Dat ik weer bij hem kan zijn, ongestoord en zonder vooroordelen. Enkel hij en ik in onze eigen wereld. De wereld die hij voor me geschapen heeft. Of ik voor hem, ik kan het moeilijk uitleggen.   Ik hijs me uit de stoel en zet koers richting mijn ziekenhuisbed. Boven het bed hangt een  rood knopje, de ‘alarmknop’ zoals ze het hier noemen. Een soort van oproepknop voor noodgevallen zeg maar. Ik heb al talloze keren op die knop gedrukt in de waan dat ik hem zag. En ook juist omdat ik hem niet zag.  Ik moet hem zien. Sommigen zeggen dat hij een waanbeeld is, en anderen denken dat ik lieg over wat me overkomen is. Maar ik ben er zeker van, hij bestaat. De dag dat ik en hij besloten dat ik zou springen om voor eeuwig bij hem te zijn, stond hij beneden voor me klaar. Hij zou me opvangen, zoals hij dat iedere keer in mijn leven opnieuw had gedaan.

Lana Salamone
61 2

Gepubliceerd op

23 jan. 2019