'De slechtste dingen in het leven zijn gratis’ door Lana Salamone
Brigitte Van Aken is auteur van romans voor zowel volwassenen als jongeren. Ze behaalde de Publieksprijs (Knokke Heist- jeugdroman 2008) met de thriller Ooit is niet nu, haalde een Duitse vertaling binnen met de brievenroman Zie je graag, schreef een verhaal over onverwerkt verdriet met Uitgeteld, de laatste 1000 woorden van Tess, waagde zich aan een groeiboek Lies en Sep zijn vrienden en las met plezier voor Luisterbibliotheek De X,of hoe fout een leraar kan zijn in. Met haar laatste jeugdroman Gewoon daarom! zet Brigitte zich volgens de flaptekst helemaal op de kaart in de kinder- en jeugdliteratuur. Ze beschrijft daarin het verhaal over een ongewone vriendschap tussen een autistisch meisje en een Syrische jongen.
Brigitte tipt deze week ‘De slechtste dingen in het leven zijn gratis’ van Lana Salamone.
“Lana Salamone kan schrijven. Omdat zij flirt met ironie. De sanseveria die de verpleegster enkele weken geleden in mijn kamer heeft gezet om de boel wat op te fleuren hangt er slap bij. Ook al is deze hardnekkige woestijnplant terug van weggeweest, zelden heeft die gediend om de boel wat op te fleuren. Bovendien moet je zo’n vrouwentong al serieus toetakelen voor die er slap bij hangt. De plant is licht giftig: het gif sluipt dus vriendelijk de kamer van de protagonist binnen. Knap, Lana!
Wellicht is er meer aan de hand met de patiënte, die hallucineert /droomt , ook nà de sprong om voor eeuwig bij hem te zijn.. Liefdesperikelen? Of iets totaal anders?
Wat wel duidelijk is: het gaat hier om verdriet en verlies. Maar dit verdriet wordt verpakt in suggestieve taal. In slaan en zalven ook. Ik kan niemand meer recht in de ogen kijken en even later: Niet sinds ik de zijne heb gezien.
Wat las de dokter in die ogen, behalve afkeer van therapieën? Het blijft een open vraag: paniek om de sprong? Om de droom van de man die bestaat? Wie is die man? Is hij een vaderfiguur? Een partner? Of iemand totaal anders?
Eén ding, Lara: ik zou ook de quote waarover sprake ( dat is toch niet die draak van een titel?) suggestief in het verhaal verwerkt hebben. Zo ontspoort de lezer weer even. En dat vindt hij spannend. Maar de auteur ( jij!) trekt de locomotief. Altijd. Ook al zet je de lezer een aantal keer op het verkeerde spoor, de terminus blijft duidelijk in zicht.
Wellicht zal dat einde ook helder geschreven zijn.”