'Niets is wat het lijkt' door Hilde Bours

Jan Loogman volgde o.a. de opleiding docent Creatief Schrijven en werkt vanaf 2008 als schrijfdocent en manuscriptbeoordelaar.
In mei 2018 verscheen van hem “Van rocker tot stoffensnor”, een boek met verhalen uit het leven van Wim Hoekstra, stoffenhandelaar op de Amsterdamse Albert Cuyp-markt. Eerder publiceerde hij gedichten, een boek over zijn vader en korte verhalen, onder meer over Amsterdam Nieuw-West.

Jan Loogman tipt 'Niets is wat het lijkt' van Hilde Bours. 

"Een fris begin: “Ik woon dicht bij de Scheldevallei, aan de voet van de Vlaamse Ardennen, een regio die erg geliefd is bij fietsers en wandelaars.” Zò, ik weet wat ik als lezer kan verwachten. Al ben ik nog niet zeker of het fietsen of wandelen wordt, in elk geval zullen we eropuit gaan in dit verhaal van Hilde  Bours.

Twee dingen bevallen me in dit korte verhaal. Allereerst de terloopse bedenkingen. “Ik dacht onmiddellijk aan het ‘Schurend scharniertje’ van Jos Ghysen,” staat er als de ik-verteller in een natuurgebied de deur van een vogelhut opent. En: “Hij deed me denken aan de opa van ‘Heidi uit de bergen’,” als ze in de hut een morsige oude man aantreft.  Scharniertje noch Heidi uit de bergen ken ik, en toch geven deze bedenkingen mij een beeld, namelijk van het hoofdpersonage, de ik-verteller. Ze is geen vrouw die gauw de kluts kwijt is. Ze kijkt en plaatst wat ze ziet meteen in een kader. Een zekere koelbloedigheid ken ik haar toe.

Wat me ook bevalt, is de spanningsopbouw. De opening haalde ik al aan en inderdaad gaat het hoofdpersonage, de verteller, er in het vervolg meteen op uit. Ze gaat naar de vogelhut bij een meertje in de buurt. Er gebeurt zo weinig en dat wordt zo vrolijk en zonder omwegen benoemd (“Ik genoot van het heerlijke, winterse tafereel”) dat ik als lezer een gebeurtenis voel aankomen. Die doet zich dan ook voor: de ontmoeting met de oude man.

Daarin toont de verteller inderdaad koelbloedigheid en het levert haar een levensles op. “Overdonderd” is zij erdoor, maar toch niet zozeer dat ze hem niet heeft kunnen onthouden en nu voor ons noteren.

Er is ook wel wat aan te merken op dit frisse korte verhaal. Was het misschien nog spannender geweest als de ik-verteller in de tegenwoordige tijd zou hebben verteld, direct vanuit de beleving? En zijn alle beelden even scherp, kan bijvoorbeeld gemijmer “snel stokken”? Het zijn aanmerkingen die hout snijden en toch niet afdoen aan de conclusie: een fijn verhaal, efficiënt verteld en met een leuke spanningsboog."