Mieke Stessens

Gebruikersnaam Mieke Stessens

Teksten

(zonder titel)

Eerst lach je nog smalendJe merkt haar op aan haar tafeltje,vingers rond een kop dampende thee. Hij maakt haar ook maar iets wijsAls je probeert, ben je minstens even mooiZij heeft vast nooit de storm in hem gezien. Toch kan je het niet laten om haarna te staren wanneer ze vertrekt,over het plein wandelt, haar leven in. Je wil het niet maar je vraagt je afwaar ze heen gaat en waarom hij nooit meer op weg isnaar jou.

(zonder titel)

Ik lig bloot met knieën openals een toegangspoort, ben het middenvan de cirkels die jij ongedurig loopt. Mijn schouderbladen druk ik in het grasIk wacht op de vangst na het besluipen,jouw beet in mijn nek en dan het fixeren. Je bent vlakbij maarer is geen mes om mij te snijdengeen strak lijf dat me open kan rijten. Je zwijgt en kijktIk word langzaamaan kleiner. In jouw gelaat zittengroeven en lijnen die ik aai,waarin ik wil verdwijnen.

Deze dagen

Met met onderbuik beurs sijpeltde twijfel over mijin de eerst nog witte lakens.Deze dagen vervagen mijn contouren.Jij bewandelt me als een wesphet paarse fruit, zoeteet jij mijn vlees,ontvelt me met je tanden.De geur van ijzer tussen ons.Mijn lijf loopt over,zoekt jouw stelpende handen.

Japans papier

Zij was het kind dat muizen verpleegde,hun flanken vol gaatjes gebeten door de kat. Ieder wezen te zacht vanbinnenwilde ze repareren. Ze wist nog niet dat ze zichzelf leeg zou gevenaan de man met de ogen van ijs.Hun grijs vult haar borst als mist.Hij vraagt: "Ga je mee op wandel?Ik wil weten waar jij schoonheid ziet."Ze antwoordt met zijn hart onder haar handen.Het is poreus als Japans papier.Ze wil het heel houden in de kom van haar palmen, maar het lukt haar niet.

Sleutelbeen

Ze draagt haar heupen zelfzeker.Haar sleutelbeen is kapstok voor een lijfdat altijd honger heeft.Met vingertoppen vindt ze zere plekken.Ze legt haar oor op je borst,hoort wie je bent.Wanneer ze het bed uitglijdtzegt ze: "Ik wil dat je naar me kijkt."Je verstopt je onder het laken, want je weetdat je naakter bent dan zij.

Pavlov

Ze is een bankzitter.Ze valt in op koude dagen maarvraagt nooit of haar handen warmer zijnen of zij 's nachts ookeen been achter zijn middel haakt.Zij lezen vast elk naast een eigen lampje.Samen koffie drinken in de verste hoekwaar niemand het gloeien van haar wangen ziet.Ze vergeeft dat hij vaak op zijn uurwerk kijkt.Dagen doorstrepen helpt maar even.Ze is een wisselspeler die wachttot huid en ego opnieuw gestreeld willen.Dan komt ze, als een afgerichte hond.

Mars

Ik ben het bed vergetenwaar mijn kind in sliep. Ook de vloer waarop het stondde grond waarop wij ons huis hadden gebouwd.Snelwegen zie ik nog, of tochhet gele licht, gestolde vuurwerksterrenonder perfect uitgestrekt zijdepapieren ik ben hierin mijn schip van staal en glasEen kleine thuis verdroeg iktot hij helemaal onzichtbaar was, bal vol zuurstofmet alles erin: het huis, de grond, het bed ende vloer waarop het stond.Mijn hand wilde nog de knikker grijpenmaar hij verdweenHet zwart is oneindig.Ik ben ruimtepuin.Ik ga nergens heen.

Zeeverdriet

Hier spuwde ze mij uit, bruisende massadie het geluid voor mij verstildeIk mocht niet blijvenIk wilde niet voor mannen zingen. In de vloedlijn vond jij mijstevig op twee benen, ik leerdeme verweren tegen de cadans van denderende treinen en overal lawaai.De wind striemt, ik droog uitIk zeg dat ik het wiegen mis, hierwaar elke beweging mijn lichaam schuurten iedere schuilplaats hoekig is. (naar "Meermin" van Lut De Block)

Verleden tijd

Ik vraag me af of je glimlachttelkens wanneer je het deurtje opent Ga je meteen voor me zittenof zet je eerst koffie?Ik beeld me in dat je zuchtals je de omslag open scheurt, dat jevoor je uit staart en ook iets mist.Er blijft zo weinig over, een velletjemaar ik voel je vingers die de letters raken mijn rug die rust tegen jouw borstzoals het papier in jouw handen.

Koekjes

Ik neem niet meer elke dag een bad's Nachts streel ik zelf mijn dijen Ik klemde mijn benen om je middel omdatjij mijn roofdier was maar ik niet bang Je liet me achter in mijn huis, onmisbaartouw om een stapel oude kranten Jij hebt nu een vrouw die koekjes baktom mee te vrijen.

#L97205

Je schrijft over een geroosterd varken,buren rond het open vuur in je tuin.Vrienden noemden jou bij je naam.Nu eet je met een plastic lepel.Je zit op koud metaal,herkent de dagen: maandag bonen, dinsdag rijst. Ik lees jouw honger naar Cubaanse koffie en warme huid.Ooit bouwde je een huis voor een vrouw.Jammer dat je nooit meer de sterren zal zien. Ze houden jou als een hondmaar als ik pijn heb en bloed, leer jij medrankjes van honing en limoen.

Kleverig rood

Ik wil ontberen als de zonnedauwgeworteld in schrale grondbelofte proeven achter gesloten lippen. Ik benijd haar, elegantste jagerhoe ze lokt met kleverig rood.Roerloos strekt ze tentakels naar de hemel. Ik wil verslinden als de zonnedauw.Haar prooi landt in glanzende plooien.Het sterven doet geen pijn. Ik ontbind in kleine deeltjes, onzekerof ik de carnivoor of het insect wil zijn.

Koppige klaprozen

Nooit brak de lente krachtiger aanklonk het openbreken van knoppen zo luidnooit kleurde het paars van seringen paarserzagen klaprozen in bermen er koppiger uit. Geen ruis op wat een dag hoort te zijneen simpel, rustig verglijden van tijdvan het aanknippen van de zon in de ochtendtot het vallen van het gespikkeld nachtgordijn. Er werd ons geen zomer gestolen dit jaarleegte betekent niet altijd gemishet is de plek waar verlangen gedijtde ruimte waar alles nog mogelijk is.

In mij

Hoe kon jij zijn in mijen nu niet meer?Mijn spiegelbeeld verraadt jou.Ik heb geen verweertegen het staren naar wie jij worden wilde.Ik ben niet bestand tegen de aanblik van mijn borstdie zopas nog je honger stilde.

Metamorfose

Leer aan je dochter dat ze de maan in zich draagtom zeeën te bedwingen met rauwe kracht.Vertel haar dat de aarde een vrouw is, een moederbij wie vossen en reeën rusten voor de nacht dat ze mos bloedt en bloesemskadavers en composthaar razernij een orkaan isen haar tederheid lente. Maak van je dochter een strijdbare hoedsterdie op een dag de metamorfose begrijptals in haar vruchtbare schoot een zaadje- het begin van de tedere lente - rijpt.

Mal

Koningin in al mijn wereldenontvankelijk en zachtheb ik, onderweg gedijend in weelderige stilteonverstoord op jou gewacht. Verveeld door al wat moetin een mechanisch grijsland aangekomenverloor ik troon en kroonwerd ik "iemand", versteend door ijdel gepraat. Al wat ik verlangde was minder, trager, mooierhanden die me openplooienin stukjes breken tot mijn oorspronkelijke staat. Jij zweeg me warm en streelde me heeldichtte mijn barsten met blikken en tijd. Nu heersen we samen in mijn hervonden rijktussen vogels met staarten van koningsblauw.Verhalen scheppen we denkbeeldigbuiten mijn bonte tuin ben ik nooit van jou. Zwerf nu met me, voor het zwerven alleen.Begrens me.Wees de mal waarin ik pas.Word ik te veel mens, hou me dan tegenmaar smelt metot de vorm die ik ooit was.

Wij zijn niets

Wij zijn zo wereldsmet trefzekere stap in de vertrekhal van Brussels Airport.Zo werelds in pak en das met koffie in kartonen de juiste krant.Wij behoren tot een vastomlijnde kuddeen zijn veilignapratend in de foyer van eender welk theaterhuis. Wat deert ons de afstand tussen punt A en B,de vriendschap die we ongemerkt verliezen aan tafel waaronverschilligheid met bezieling wordt verward? Wij zijn werelds tot 's nachts onder bestendig strelende adem stokttijdens één seconde, het hoogtepuntwaarop wij ons kleinste zelf willen ontvluchten en wetenwij zijn nietsdat wij, onophoudelijk, enkel daarnaar streven.

Demonen

In een kerk zou ik wonen een gotische - wat had je gedacht? waar spitsbogen je blik omhoog trekken, pilaren aanmoedigen om trots je rug te rechten. Daar zouden hakken galmen op grijs graniet op weg naar een leeg koor. Vanop de toren zou ik tussen draken en demonen, uitkijken op het voorplein. Niemand hoefde te weten dat ik daar zat. Wachten zou m'n dagtaak zijn. Maar ik huis op begane grond in kamers waar ik nooit alleen ben wacht ik hoogstens op de postbode. Gotisch zijn mijn demonen al lang niet meer.

Bestemming

Ik verwachtte niets op blote voeten, aan de rand van het bed. Alles was al goed: de spanning, het bange ongeduld, de weerloosheid. Hemden gleden af. Maskers vielen. Lichamen bleken tegengesteld toen jij het mijne ongeschonden noemde. Je blikte schuchter over je schouder als de jongen die je was. Je stramme bewegen herinnerde aan botten die lang moesten dragen. Lust vermeerderde met ontzag. Jouw broosheid beet in mijn sterke dijen. Ik aanvaardde jouw overmacht. Ontkleed me van dit lijf van mij waarvan men nog zoveel verwacht. In de groeven van jouw gelaat wil ik bestemming vinden.

Wat je verliest

Ik ruil met gemak de zekerheid van ochtendkoffie, de treinrit naar een vriend bij wie een bed op me wacht, het briljantste kind ter wereld dat speelt met de hond op een kussen van satijn voor één dag stil aan je ruiken, een boek van je krijgen en weten waarom, tijd verspillen in de kromming van je arm en bang zijn dat je doodgaat.

Parasiet

Nooit verleidde ik met woorden tenminste, niet luidop. Hij die hunkert naar verhaal stuur ik taal op papier dat zinnen kalmeert. Woorden als kanonnenvlees. Als hij weerloos ligt, zijn borst gevuld met mijn betekenis dan volg ik. Gaat hij tussen de regels lezen dan is het op zoek ik verder naar wie nog meer verlangt.