Andrea Derese

Gebruikersnaam Andrea Derese

Website https://muamuatest.blogspot.com/

Poëzie Kort verhaal

Over Andrea Derese

Al van kindsbeen af aan was ik aan het schrijven. Ik leefde meer in mijn fantasie en begon mij creatief volledig te uiten in het maken van strips, tekeningen en verhalen. Op mijn 13 begon ik animatie te volgen als hobby aan het DKO (een kunstacademie in Gent) en verfilmde ik al mijn verhaaltjes. Ondertussen ben ik al ouder en zijn zowel mijn verhalen als mijn andere werken serieuzer. Ik schrijf ook nooit vrolijke poëzie. Ik vind dat niet erg, ik hou ook ervan als je bij jouw eigen stijl blijft. Al sluit ik de tips die ik krijg van cursussen niet uit. En ik lees veel. Ik blijf dingen uit proberen. En beeldspraak met ongewone woordcombinaties die goed "bekken" zijn voor mij uiterst belangrijk. Want dat is wat de meeste van mijn gedichten gemeen hebben.

Teksten

Verboden kleuren

Zijn ziel verwelkte in een kist van vlees, dat diep wegzonk in een blauw moeras. Dit moeras geurde naar de roze dieptes van een zoet lichaam.   Zijn lichaam, die alles omsloot, spande over dit hele 3D schilderij heen. Helemaal rond de zuurblauwe globe. Over het land vouwde de buik zich en over de rode zee het dijbeen. Zijn huid hield van spannende sferen. En ze brachten hem naar walhallarijken met verboden kleurengamma's.   Zo ook zijn geest die door tijd en ruimte zich verder uitrekte als een elastische merkwaardigheid. Het verbleekte, vergat en kreeg blanke vlekken. Ze werden gaten en begonnen meer en meer open te gapen. Daar zaten zijn dromen in vastgespeld.   Er brak een spiegelruit in zijn zuurblauwe ogen. Hij keek naar boven. Wolken van zoetsappige dromen, wolken van beton. Draaide er -toch waar het kon- er krulspelden in.   Hij sloot zijn ogen weer. In zijn oor hoorde hij gefluister. Van de man die leek alsof hij kwam uit romantisch duister. Romantische duistere sferen, tussen twee gekleurde werelden.   De andere wereld is kouder. Vol radioactieve affaires tussen chique dames en hoge heren. De dames hun ziel is uitgehold en de hoge heren, van hogere chiquere sferen, willen niet wéten van evolueren.   Zij blazen een koele zwijgzaamheid over de oppervlakte. Door de krappe scheve sloberige stegen de dieperik in. Recht in de diepte van een zoet roze lichaam [giechelt], dat ligt te rusten in een blauw moeras. Het lichaam houdt onder zijn oksel een kist van vlees vast.   De hoge heren, met hun klassieke en conservatieve sferen, blazen nog één keer hun stille kille commando. Bedekken alle sporen van diversiteit onder een dikke laag onrust. Zodat er verboden kleuren zijn. Huid als donkere karamel of geurend ebbenhout.   Maar het roze lichaam verbrak elk stukje censuur. Hij verbrak de regel want hij had al die tijd liggen te wachten op een man die kwam uit het duister.   De man was de arcering van het universum. Een kind van de wereld, de tijd, de ruimte, de liefde, de wetenschap en in naam van onze vader. Een kind geboren uit zoete inkt.   Met een verboden kleur volgens de hoge heren. Het middelpunt van hun pupil, een lichaam van hermatiet en zwarte bessen gelei, dat zo zelfverzekerd is dat het meer dan hun persoonlijkheid blinkt. Het wandelde over deze zuurblauwe modder recht de armen van een roze reus in. En zo puzzelde ze hun genegenheid bij elkaar. Zij bewaarden tussen hun lichamen in liefdesvuur. Achter hun watertatoeages bonkte een warm hart als een bendir. In hun buik beleefde ze opspattende lava, en de erotische magma die naar de diepte zonk... 'Breng me naar hogere sferen.' zei de man met het zoete roze lichaam tegen de man van het duister.   En zo vergaten ze de verboden kleuren. Deze twee heren, kusten daarom elkaar achter gesloten muren, van zilver en regenboog veren, ergens in een zwijgzaam blauw moeras, verdwijnend in het duister...   Dus open je ogen, spreek die wijze woorden uit en laat je kleuren zien (!)

Andrea Derese
16 0

Geest van de sinaasappelplantages

Er zit een geest in mijn buik. Hij wentelt zich om in mijn gevoelens. Hij danst als een gekke hoedenmaker tussen de sinaasappelbomen op zijn plantages in de tijd dat de wereld enkel in sepia kon worden vereeuwigd... Enkel met deze relieken deelden we onze fantasie: Tijgeroog: ik was koningin van een rijk zonder ramen of deuren in de eeuwige duisternis. Hij de zon, slechts een lichtgevende pupil in de grote leegte. Blies juist zijn kaars uit toen ik de laatste steen van ons paleis had gelegd. Mammoettand: hij was een tuinman van oases van Chinese inkt. Ik het watermeisje. De tijd heeft zijn gezicht leeggevreten. Botten, aan elkaar vastgebonden door spier en huid. Barnsteen: vertrappeld onder het gewicht van de tijd smeten ze hem van een hemelbed in een ijskoud graf. Hij heeft nog nooit zo hard gelachen. Zijn lach gierde nog dagenlang na. Langs het eenzame romantische kasteel waar nog Tchaikovsky te horen is in de muziekkamer. Langs de kaalgevreten sinaasappelplantages, de stille zwarte oases, zijn verkocht hemelbed, zijn amper bezocht graf en tegen de borst van zijn weduwe. Ik. Er zal voor altijd een geest in mijn buik blijven. Zijn glimlach tussen mijn warrige gedachten. Zijn perfecte lichaam waait over de sinaasappelplantages, waar nieuw vers fruit groeit.

Andrea Derese
11 0

Luna en Solis

Ze dreven in inkt als zompige rare sponzen. Ergens in een amazone van rode mist en zware parfum. Hun harten waren van papier. Hun botten van karton.   Liggend op hun ruggen keken ze naar boven. Naar het heelal dat als een laken spande over tijd en ruimte. Die was bezet met duistere doolhoven.   Zij waren intiligent en kinderen van het universum. Hun ouders namen daarom hun besluit. 'Luna en Solis, jullie gaan het huis uit.' Bedolven werden ze onder een kerkhof van boeken. Genummerd en geranschikt zaten ze opgebold in studiehoeken. Daar in die liefdeloze soberheid zochten ze uitvluchten in hun fantasie. Weg van kale slaapkamers en het eindeloze beton. Werden even, als het kon, meegesleurd in hun verboden magie.   Jaren verstreken. U moest eens weten hoe deze broze figuren uitgroeiden tot ijzersterke machten. Ze pasten niet meer in te krappe ruimtes. Van kalk en behang. Ze waren vermenigvuldigd. Ze waren sterker. Hun docenten namen daarom hun besluit. 'Luna en Solis, jullie gaan de schoolpoort uit.'   Ze waren even verloren als dat ze mooi waren. Luna beminde de nacht. Haar buik was romig. Haar navel verzilverd. Haar schouderblad getatoëerd. Solis liet zijn kleuren zien bij het daglicht. Hing rond hangaren van slangengif en tabak. Zo vergat hij de klassieke eenvoud waar hij in had vastgezeten. Maar Solis had soms teveel op zijn tong gebeten. Hij werd dan als een hond eruit gesmeten. Luna daarintegen, zij was een dame geworden. Niet meer verstopt achter rode mist, gevangen in beton of verlegen.  Maar af en toe cirkelden ze om het verleden heen als ze lachende schaduwen in de harige streken van de stad passeerden. Dan misten zij hun geboorteplaats van inkt en gepolijste eenzaamheid. Daarom namen Luna en Solis hun besluit. 'Vanaf nu, trekken wij er alleen op uit.'   Luna werd keizerin van de nacht. Haar rijk geurde naar Arabische tuinen en erotiek. Solis werd keizer van de dag. Zijn rijk geurde naar treurwilgen in de lente en tempels van vlees.   Ze keken weer naar boven alsof het gisteren was. Alsof ze weer die rare sponzen waren. Luna wees naar het gedans van de grote beer. Solis wees naar ons. Zij cirkelden om ons heen. Luna en Solis. Maan en zon. Ze hielden van elkaar. Ze waren mooi. Ze waren slim. Ze waren sterker. En ze hielden van ons.

Andrea Derese
14 0

De spiegel van de tijd

In de spiegel van de tijd zagen we onszelf opsplitsen.   Onze ouderdom in lagen opgeslagen en onder het microscopisch oog duizendmaal in rimpels uitvergroot.    Onze levenslijnen kruisen elkaar. Ze maken knooppunten, mijlpalen en grenzen. Daar bewaren we geheimen onder onze gespleten rubberen tongen.   We bijten en kussen elkaar. Likken de eletronische spanning van elkaars huid. Brengen elkander naar walhallarijken met torenhoge temperaturen en eenzame ijswoestijnen in de leegte. De koude leegte. Met haar in de kiem gesmoorde gedrein en onzichtbare cryptogrammen  die over haar huid zweven bewaakt ze haar eenvoud.   Het schemert om ons heen en alles geurt naar ontsmettingsmiddel. Die heelt onze wonden maar kijkt nu verslagen in de spiegel van de tijd. Hij is geen flesje met met toverkrachtige gewaterde zijde. Geneest geen vergankelijkheid.   Tijd is een puzzel, een krachtig ding. Altijd in voor verandering.   En zo komen we elkaar weer tegen. Bij euforische geboortes, uitgemolken trouwdagen en begrafenissen. Allemaal in Sepia lagen opgeslagen en dui-zend-maal in foto-albums uitvergroot.

Andrea Derese
10 0

De stoeipoes en de oude aap

Hij zette zijn tanden in haar lichaam van magma alsof het mousse was. Alsof lust mousse was. Ze begeert hem met een vlinderachtige frivoliteit.   Een échte STOEIPOES is zij!    Ze neemt hem even mee naar andere dimensies met sobere kleurengamma's.   En hij vraagt zich af: hoe kan ze blijven dansen in die soberheid als een vlam? HOE blijft ze dansen met de elegantie van een herfststorm, een kleurrijke lawine en een ballerina van wie haar ene muiltje ontbreekt? Is ze een vermiste dochter van god misschien?!   Haar ogen... ze konden een geschenk zijn van de schaduwkant van Mars.  Net twee opaalstenen die juist in haar amandelvormige oogkassen pasten. Ze hypnotiseren de nacht. Aziatische meisjes...  ze lachen kattachtig in de schaduwen van ondeugendheid.   Tijdens de jachtseizoenen van het uitgaan geeft ze wat ze geven kan en neemt ze wat ze kan krijgen.   Hooggehakt op meisjesschoenen met kanten bloemen staat ze aan de straat.   Hij volgt haar gracieuze houding met de veilige afstand omdat ze weinig naar eenmalige liefdes omkijkt.   Tjah,... wat moet ze met een oude aap die achter het stuur van zijn bakfiets achter elke hoek van iedere bruine kroeg op haar staat te wachten.   Er zijn zeemannen genoeg die met hun brommers staan te wachten op de glimmende straatstenen onder het blauwe maanlicht in de nacht.   En zo eindigt zijn sprookje. Af en toe werd het wel herboren in één of andere oude viezerik fantasie. Maar ze blijft naar hem zwaaien in zijn sobere dromen, met de frivoliteit van een jonge vlinder.   Die fladdert in een vulkaan, ergens in zijn buik.

Andrea Derese
18 0

Een bibliotheek van muzieknoten

In de plooien van oma's huid, daar waar alles rood kleurt en geurt naar zuurkool, krimpen schaduwen.    Want tijd kent geen oneindigheid. Geen seconde die stilstaat, geen voortkruipend duister tekort, geen groeiproces zonder kattenkwaad.   Grootmoeder is als opspattend goud in een sprookje.   Ze is even frivool als stuifmeel in de lente en heeft het meisjesachtige plezier in haar askleurige ogen. Ze neemt een diepe duik in haar fantasie.   Wandelt langs een stel paraderende plofkippen en wegzinkende knotwilgen in Lage Landen moerassen.   Daar maakt ze dubbele salto's van zwarte boomtakken. Ze snijd de lucht met haar armen en benen aan stukken. Prikt zonder opzet een regenwolk lek.   Laat haar bakkebaarden groeien, zoekt een weg door een bibliotheek van dui-zen-den muzieknoten, haar wipneus poeieren (tot het glimt) en zegt tot haar groot jolijt: 'wie nu de schoonheid van imperfectie mijd krijgt op zijn/ haar oude dag grote spijt'.

Andrea Derese
21 0

Hacku 2#: Confetti

Ik deel de adem Adem van de herfst blaast Roestige confetti

Andrea Derese
13 0

Hacku 1#: Dino-ijs

Volle ijsbeker Mijn gouden pot vol smaken Hemelse Dino-ijs

Andrea Derese
16 0

Geparfumeerde leugens

Je huid is net geparfumeerd papier  waarvan ik alleen de leugens ruik. Iedereen om ons heen ruiken andere dingen. Maar ik duik in je hals en de herinneringen aan jou en mij bedwelmen me.   Ze zijn opengebloeid.   Net zoals die keer dat je de zoetste smaak in mijn mond achter liet.   Maar een leugen werd fataal en nu is die smaak niet meer dan een bitterzoete wrok. Misschien wordt alles weer geurloos en zie ik in dat leugens overwaaien.   Maar smaakloos blijven ze nooit.

Andrea Derese
34 0

Toermalijn

Aan de skyline van het Oosten, die geurt naar zwarte magie, houdt de dierenriem licht en duisternis uit elkaar.    Hij vouwt ze als een origamiwerkje boven onze dromen 's nachts. Plooit deze hemellichamen in al haar gedaantes boven de elecktrische hartslagen van de stad met zijn kleurrijke bars en stijlvolle dansvloeren. Boven de lachende bossen en de donkerblauwe zoutwoestijnen spelen ze maar theater. Ze vermaken patiënten die enkel vrij kunnen zijn met fantasie. Zij dansen met de Poolster in de leegte. Zij geven magie.   Onder de zieken hun huid bonkt een tamboerijn. Ze ontbinden als rotte perzikken in hun hemelbed, in een kale kamer, met om hun ingezakte hals een ketting van Toermalijn.   Spirituele met hun oer rituelen kruipen in schaduwen. Ze woelen als bacteriën in de oksel van de stad. Met ziekenhuisnaalden laten ze de schreeuwende kleuren van Van Gogh zien. Zij maken van afvoeren die naar riolen leiden een bloedbad.    De maan neuriënd, de zon toont haar gouden ogen. De stad ontwaakt. Afrikaanse straatvegers laten de voetpaden halfglimmen die besmeurd waren met peuken en patat. De vraag die we stellen: hebben we alles gedroomd vannacht? De wierrook om onze elfenoren, de slangenvrouwen achter het roze glas en de voodoopoppen in onze verkrampte handen. Straks gaan we gewoon naar huis. We zullen er amper over praten. Ook al zijn we elkaars legendes.

Andrea Derese
19 0

God is het zuchten moe

Jij bent verloren van jouw tijd. Een erotische papaver, een aandoenlijke snoepdoos, prinses van de schaduwkant van de maan en keizerin van niets.   Jij bent een losgeslagen flipperkast. Je grote liefde, een rodeo koning, is in zijn Cadillac gevlucht naar Las Vegas. Nu leef je als een dronken engeltje in de meest verlaten straten.  Want je bent verloren van de mensheid. Je leeft in je memoires van honing en goud, waarin jullie zaten te dansen op glanzende tapijten, onder de kroonluchters van de hemel, in suiker witte kleren. Hij knielde voor jou neer, zijne majesteit, met een bloedende roos tussen zijn tanden. Jij zat op je ivoren troon en speelde als een onzeker meisje met je krullen. Met je henna beschilderde handen.   Want je bent verloren van de liefde. Je bent mooi. Je gezicht is geboetseerd uit bloedrode plasticine. Je grimas is geslepen tot een tandpastalach.   Maar vanbinnen ben je een bloemblaadje. Er leeft een herfststorm van rozenblaadjes in je kleine hart.   Zo verloren vonden ze je.  Met wilde vuurrode haren,  een maansikkelvormig litteken in de hals, een bloedende pump en getatoeërde barcodes.   Ze namen je mee en sloten je op in een poppenkast van witte badjassen, plasma zakjes, koude kamers en een onzichtbaar hangende doodsklok.   En hoe meer je begon te ontbinden, daar in die kille kamer tussen dove blinde kinderen, die de lachende muren begonnen af te tasten terwijl jij god hoorde zuchten. Want hij was het zuchten moe. 

Andrea Derese
35 0

Orgaan-loos

Dit is een lichaam zonder organen, het is enkel gevuld met ontvlambare vlinders.   Ik geniet van deze hartslag. Ik geniet van deze lente achter mijn rubberen buikwand.   Ze fladderen achter mijn zwarte inktster, onder mijn vergulde navel deze verlangens.   Ze laten me mooi voelen.    Ik kijk door het gesmolten zand naar zijn bewegingen. Hij heeft geen weet van mij. Hij staat in het licht, ik wordt weggezogen in mijn schaduw.   Ik volg zijn voetstappen. Het is koud buiten. Zowel grote als kleine geheimen blijven verborgen onder orale plafonds, achter onze ogen of achter de ruiten.   Maar het doet me pijn als we elkaar blijven ontwijken. Omdat ik hem niet durf aan te kijken.   Als ik zijn handschrift lees, dan voel ik me zacht worden.   Al deze vragen, ze laten me vloeibaar voelen. Alsof ik in een potje van verdriet wordt gestopt. Maar ik volg zijn voetstappen. Ik weet nu zijn ritme van de dag. Maar ik wil het voelen, zijn hartslag.

Andrea Derese
31 0

Onrust en puin

Dit zijn de hangende gezichten, opgesloten als sepiakleurige geesten in het geheugen.   Waar het woekert van onrust.   Onrust gekneld tussen spier en bot.   Het wordt magma in de schedel. Het stolt in de holtes van de anatomie en vult in alle nerven het vlees.   Het ademt nog na die stroperige bloedbrij. De inhoud wordt een steenklomp.   Het wordt oud. Krijgt rimpels, kloven, barsten  en scheuren. Het verandert in puin. De tijd kauwt en spuwt het uit tot gruis.   Het laat alles sepia worden en vergaan.

Andrea Derese
35 3

De hemel is ondersteboven gekeerd

De zee is ondersteboven gekeerd Boven huilt het niet meer.   Beneden krioelt het van het leven van de voormalige hemel.   De wolken zwemmen hier door onze straten. Ze krassen met hun grijze nagels op de ruiten.   Hun adem maakt alles blank buiten.   En verdwalen dat doen we allemaal in deze mineur Alsof we vastzitten in een web van bloemen en groeiend prikkeldraad. Geplant in een vaste moes.   Het geurt naar tabak, die pulp onder ons.   Het geurt naar oceaanfruit, die schimmelkleurige mist.   Want alles is nu ondersteboven gekeerd.   De vloer absorbeert niet meer maar huilt naar boven.   Druppel voor druppel   de zee in.

Andrea Derese
23 0

Proef mijn gif

Tussen de lava van onrust en euforie bevind ik me   samengesmolten en verhard. Met een mantel van een of andere bejaarde steensoort.   Ik ben het zoet. Dus bijt me in twee.   Proef me.   Verscheur en vermaal me.   Slik me door.   Ik beland in een lauwe brokkensoep.   Wat sneeuw valt op je huid. Smeltbaar grof zout uit een kreeftenzwembad in plaats van uit een steenkleurige hemel. Mijn dagdromen, mijn verbeelding.   In Het toilet van Venus houding lig ik op je onverteerde chocokoeken verder weg te doberen als een badeend.   In een donkere kamer zonder ramen of deuren, achter je verzilverde navel, waar ik van waterpijp (met bonbonsmaak) geniet, hoor ik een kreunversie van Die Königin der Nacht.   Een explosieve jaloezie, dat ben ik nu. Je loopt achter semi-plastieken slangenvrouwen aan, hun contouren gevuld met egale pigmenten: melasse, speculaas en kaneel + de glitters op hun ogen, lippen en wangen.   Mozarts werk stopt en mijn lust lust naar het  zoet ook.   Mijn regenboogdromen zijn nu niet meer dan ontplofte wolken van illusies.   Ik scheur je vanbinnen uit open   en verlaat je   als een verliefde vlinder.   Je zakt in een bordeaux plas verder  weg met fluorescerende pillen in je ene hand en een andere in die van je erotische pop.   Ik ben nu het zuur, een taaie snack en later een bittere pil.   En op het einde... een toxische appelcocktail  wat zelfs Sneeuwwitje zou strikken.   Het verleden is nu een schaduw in het heden. Soms komt er weer een aria in mijn dromen waarin ik terug een jonge merrie ben.   Want kijk nu: ik leef in een ziekenhuisbed op een zwarte regenboog achter tralies.   Mijn antieke lichaam verstopt in een kimono met aronskelken erop.   Het is mijn geweten.   Ik had beter moeten zijn. Want nu eindig ik als een eenzame rimpelkop.

Andrea Derese
36 0

De huilende kleuren

Ik huilde met mijn manga-ogen al mijn kleurrijke jeugdjaren die versplinterd in mijn ogen staken.   Verstopt onder een fleecedeken van goud in mijn door Maria-kaarsen belichte dromen wenste ik om nooit meer terug te komen naar de tuinen   van vermomde demonen.   Onder (door de TL-lampenslingers) verlichte Japanse kersenbloesems dansten ze ballet.   Mefisto smolt mee met de sopraanmuziek. Furies waren nog nooit zo meisjesachtig mooi.   Op Chopin  in het schemerduister zwierden maagdelijk witte rokken alle kanten op.   Ze tongden met elkaar, de boze geesten. Monden als twee rivieren in elkaar uit.   Mijn gelatineachtige ogen, geperst in mijn oogkassen, werden droog van het staren.   Je kinderlichaam vaarwel zeggen voelt raar aan. Wat gevoellos leek wordt met een koevoet opengebroken, zeg maar.    Ze viel alles uiteen. Door het genot. Door de lust.   Te strak gespannen constructies werden een losse samenhang van garen, zo dun als suikerspindraden.   Uiteinden kusten uiteinden.   Ik zal deel uitmaken van al hetgeen wat vroeger een labyrintraadsel was. Van jongelingen en nog later van rimpeldozen.   En wat overblijft zijn een paar ansichten. Een kindertand die de tandenfee niet wou meenemen, een deken van goud, een ring van plastiek (van een Kellogs reclame) en een postkaart van het mangrovewoud.   Ik verlies mijn manga-ogen,  zij verborgen de laatste jeugdkleuren.

Andrea Derese
21 1

Alle tranen van de hel

Er is een groene vallei achter deze bergen   waar water steen  splijt en vervormdt.   Waar wolken als huilende sponzen naadloos in de lucht zweven   en de gekruide aarde hun tranen absorbeert.   De bomen horen onbekend gefluister.   Want ergens halverwege, tussen het turquoise water en de sluipende nevel, komen ze hen tegen.   Beladen met ijzer, gekleed in hun kleuren, niet gewoon van de vallei en hun geuren.   Hun grimassen zijn gesneden uit hout, verkoold, 3/4 verpulverd en in hun overgebleven boomrimpels bebloed.   Sommigen dromen over hun droomkoningin. Er vliegt een puzzelstukje uit hun hart, in de schoonheid van de hel.   Tussen maanlicht en schaduw, droogte en regen,  besluipen in huid gewikkelde geesten hen.   Ze huilen tranen van tin en tranen van kristal. Alle tranen van dit tranendal.   Sterven bij het optrekken van de napalm mist zonder huid.   In hun bloed verdwijnen hun brieven. Poëzie die nooit verzonden zou worden.   En dat allemaal tegen welke prijs? Duizenden steen per steen aangelegde graven die in elkaars schaduwen staan door de cocktail kleuren van de horizon.   Want de vreemden zijn begraven onder een deken van de tijd.   Weggevreten door het matras der maden in tederheid.   Deze lichamen,  vleugelloze engelen, verdwijnen in letters, steeds meer en meer.

Andrea Derese
37 0

Puur

Wit is de kleur van puurheid. Ik zal nooit zo puur zijn. Mijn lichaam is zwaar.   Het zit vol ijzer, een wegennet van bloedbanen, vieze kronkels en stijfselachtige poelen.   In het duister achter mijn knieschijf brand er een kaarsje. In de bordeaux gordijnen van mijn lichaam houd het zichzelf warm. Als uit elkaar getrokken drop plakken mijn spieren overal tegen aan.   Maar ze houden mijn kaarsje warm.   In het duister van de schaduw verbergt het vuil zijn schaamte. Het wast zichzelf niet, zit onder het bloed en plakt vanzelf aan elkaar.   Ik schaam me niet, zelfs al ben ik niet puur. Ik behaag zoals ik nog nooit heb behaagd. Ik verenig en vermenigvuldig me met hem. De schoonheid van imperfectie wordt zwaar onderschat.   Het is als een schatkist  dat wegzonk in de boterachtige zandbak  van de diepste zee  waar het verstopt blijft onder het magnetisch oog.   Behagen is een kunst die alleen een imperfecte meester beheerst.   Behagen is een vorm van nederigheid en die zo puur is als de eenvoudigste kleur.

Andrea Derese
5 0

De teloorgang van een spinnenweb

Verroeste ijzeren spinnenwebben  waar het verse bloed over de  oude roodbruine korsten rolt, hangen als versleten lamellen aan de ramen.   Deze kamer was een tuin van mij en mijn minaar, waar we de wanden in het duister aftasten. We plukten fruit van de kroonluchters. De peren waar ik van hou, de appels waar ik van walg. Ze ontgiften mijn bezoeldeld lichaam terwijl hij verdwijnt achter het behang.   Want onder zijn pelsmantel had hij alleen een velletje van verdriet. Het waren slechts aan een gespelde rubberen stukjes huid. Al de rest, van pukkels, puisten en wratten, was erop geniet.   Met pattatenmessen raakte hij verstrikt in een web van tranen en bloed. Tot hij op een dag in een koud bad lag met een vredig gezicht. Hij was weggewaaid naar de wolken en ik zag hem nooit meer terug. Hij leefde alleen in mijn herinneringen. Daar, met mij, in de verborgen tuinen.   Ik wandelde als een zwarte vreemde schaduw  langs de eenzame kaneelkleurige duinen onder de zakkende bloedrode zon.   Langs de zee waar de inktzwarte rivieren in uitmonden. Vergiftigd door zijn tranen.  

Andrea Derese
5 0

Hemelhuis

Achter deze gekleurde ruiten met zijn diagonale ijzerwerk en tussen deze korstige oude muren, zitten ze met hun jonge flaporen naar hem te luisteren. Ze zitten met hun geschaafde knieën geparkeerd op de kerkstoelen en gebeden rollen over hun plakkerige ijzeren tongen. Hun handen zijn slappe gekneusde vuisten. Ze horen de duivel in hun oor fluisteren.   Ze sluiten hun ogen, voor hem. Ze proefden de smaak van zijn mond nog.  Hoe hij graag voor het zoenen kersensap dronk. Zijn lippen, zo droog als de oude verf aan de muur, kuste alles. En hoe verder hij ging, hoe meer het lam waar hij van at naar beneden zonk.   Thuis zwegen ze alsof de wereld daar een vreemde droom was. Aten ze hun borden leeg, planten prachtige bloemen in de bloemenkas  of het kneden van vers brooddeeg.   Want wanneer de verkreukelde kinderen niet bij hem waren, hoorde ze wel in hun hoofd zijn zachte stem hetzelfde zinnetje herhalen.   Wanneer niemand het zag, maakte de wolf weer jacht op de lammeren. Ze schreeuwde, in stilte. Hun ziel werd als schone was opgevouwen en opgeborgen.  Maar hun huid was nooit meer schoon te krijgen. Ze boende en krabde. Maar niets hielp.   Ze voelde nog de angst in hun gekrompen magen en de pijn tussen hun benen. Alsof ze terug die lammeren waren, na al die jaren.

Andrea Derese
13 0

De vlecht

Al jaren kom ik in dit kapsalon. Het kapsalon geurt naar brandend wierrook en de houten deur is half vermolmd door het vocht en de schimmel. De barsten van de ruiten zijn beplakt met stukjes tape. En toch siert dit kapsalon van alle huizen het meest de straat. Iedereen komt hier ook graag. Gekwelde huisvrouwen, patsers, straatboksers, jonge boefje, vrijpostige jonge dames, botterikken en werklui. Vroeger kwam er een jongen op zijn bakfiets rijst verkopen. De kappers gaven hem een fooi voor de boodschappen en zoals altijd wat grammen tabak voor in zijn pijp. Het kind was te jong voor te roken. Het was een broodmager schepsel dat elke dag door weer en wind moest fietsen. Uiteindelijk stierf hij aan de koorts in een kartonnen doos in de grijze schaduw van een container. Maar zoiets is hier geen nieuws meer. Hoewel er toch tranen gevloeid zijn.   In het kapsalon is een jong meisje mijn haar aan het wassen. Ze is zo'n jaar of zestien, ruikt naar alles wat in deze tubes en flesjes zit, haar handen zijn bleker geworden van de producten en ze draagt een kruisje om haar hals. Erg jeugdig ziet ze er niet uit. Van het harde werken is ze veel te vroeg rijp geworden. Ik zie het aan haar ogen, de eelt op haar handen en haar verhard gelaat. Alsof het uit graniet was gehouwen.    Ik wil niet zoals dat meisje worden. Ik wil niet zoals die jongen van de rijst eindigen. Ik ben even oud als hen maar heb het geluk dat ik niet van deze straat kom. Niet van deze buurt, waar het me verboden is te komen van mijn voogd. Want overal is het hier plakkerig en de plak houd je vast als de zuignap van een inktvis.   Het meisje brengt me naar de kaptafel en doet me een inktzwarte schort aan. Opeens besef ik dat, als iedereen op internaat mijn geknipte haren ziet, ze weten dat ik weggelopen ben. Mijn voogd zal me dan niet meer "beschermen". Ik ben maar een stuk bezit in haar ogen. Mijn haar is daar een van. Ze dreigt me kaal te scheren als ik ongehoorzaam ben.   'Wat kan ik voor u doen?' vraagt het meisje. 'Maak van mijn haren één vlecht en knip die af. Scheer de rest weg.' 'Meent u dat?' Het meisje kijkt haar ogen uit, net als iedereen die achter mij zit te wachten op een knipbeurt. Maar ze begint. "Zo'n mooi haar'. mompelt ze. Er gaat een warme gloed door me heen, alsof ik nu echt leef.   'Wilt u ook mijn vlecht in een plastiek zakje doen?' En ik geef haar de fooi. Ze pakt het langzaam aan. Haar ogen staan wijd open als dat van een dier. Als ik de deur achter mij toe klap komt er een glimlach op mijn mond. Er ging een gloeiende elektrische lading door me heen en nog meer door het meisje. Het meisje heeft een kind gezien dat niet alleen een einde maakte aan haar lange haren, maar zo ook van haar meesteres.    Door de lange straten van de stad die geurt naar zwarte magie en wierrook, wandel je nooit veilig. Daarom ben ik hiervan weggehaald, en daarom hebben ze mij, in een internaat voor wezen of moeilijk opvoedbare meisjes gestoken.   Eenmaal ik aankom bij de poort van het internaat, begin ik onder het hek te kruipen zoals op de heenweg. Het oude gebouw met zijn witgekalkte muren, lange ramen met gemonteerde spijlen en een kast van een deur. Ik klop tweemaal op de deur. Mijn meesteres doet open en half slaperig kijkt ze mij aan. Ik smijt het plastieken zakje naar haar en zeg: 'het wordt tijd dat je leert dat ik nooit je werktuig ben geweest, en de andere meisjes ook niet. En daarom zal ik voorgoed weggaan.' Mijn meesteres geeft mij een rake klap. 'Jij ondankbaar schepsel! Na alles wat ik voor je deed. Ik heb je gevoed, jij vrat me op.' siste ze. 'Neen,' antwoorde ik. 'Ik was slechts een meid.' Ik keerde haar de rug toe en loop richting de poort, de vrijheid en wreedheid tegemoet die ik zowel bemin als vrees.

Andrea Derese
9 0

Tussen inkt en bloed

In een wereld tussen mijn vergeelde manuscripten en letters van zeekatteninkt, is er een wereld van kartonnen bomen, gras van rijstpapier en zwarte rivieren. Dit woud is een paleis der doolhoven van ansichten en boze dromen Waar handvormige spinnenwebben tussen de oksels van de bomen zitten terwijl sepiakleurige ogen in de nacht oplichten. Ik leef als de inkt op het papier. Ik sliep zo rustig als een van de stenen in de zwarte rivieren onder ivoren boomzwammen daken. Ik sliep zo rustig onder mijn oma's grof gebreide bedlaken. Ik sliep zo rustig in mijn sterfbed van bejaarde bomen. Ik slaap zo rustig in mijn graf van vulkaanstenen en ricinussen. Maar ik blijf bestaan, daar tussen inkt en papier. Hoe vaak het verhaal zegt dat ik, als hoofdpersonage in mijn verhaal, dood zal gaan.

Andrea Derese
12 0

De titelloze dochter van een mindere god

Tussen alles wat een naam heeft was er een kind geboren dat nooit een titel waardig zou zijn. Dat noch kind was van de keizer van de onderwereld, noch van een mens , want haar afkomst was veel te rein. Een kind van een mindere god was zij. Het kind groeide op in een wereld achter onze spiegel. Een wereld zonder schaduwen of mooie gezichten. Zonder tijd en zonder einde. Een wereld waarin iedereen de haat liefhad en de liefde haatte. En als je haar zag wou je haar vermoorden. Wou je haar beminnen en bezit nemen van alles wat ze droeg. En niet alleen wat haar vlees bedekte. Haar lichaam, haar ziel. Je zou haar vangen als ze viel. Naar bed brengen en haar vastbinden: pols aan pols, hiel aan hiel. Want van alle grimassen op haar gezicht, tot haar lichaam in het daglicht, waren dat de mooiste dingen in de wereld. Zo werden wij wilden, die elk een stuk van haar proefden. Ze liep kwetsbaar de wereld in zonder geheugen. Ze huilde tranen van zilver en vervloekte alles, want ze vond haar leven een leugen. Het begon te sneeuwen achter de spiegel maar zij zette door. Al titelloos, terwijl de mindere god bij elke voetstap zijn enige dochter, haar steeds meer verloor.

Andrea Derese
0 0

De gruwel die wou liefhebben

Het gebeurde tussen de mensen. Een vermenigvuldiging van gruwwelen die iedereen nooit of te nimmer met rust zouden laten.   Die ankers in onze zielen zou leggen. Die met hun fluwelen stem als een slang ons hoofd binnendringt. Die een roosvormige steen tussen onze gedachten en herinneringen zou laten vasthechten.   Eén gruwel werd mijn schaduw. Hij werd het geluid in mijn oren. Hij wilde mijn tweede gezicht zijn. Mijn hart delen en alles wat ik voel voelen. Een web maken tussen mijn ingewanden en alle vlinders in mijn buik vangen.   Hij haatte mij omdat ik hield van de eenvoud in de wereld. Ik haatte hem omdat hij hield van mijn angsten. En dus waren we meer aan elkaar verbonden dan we dachten. We werden daarna slechts een som tussen de mensen. Een vermenigvuldiging van priemgetallen, met een uitkomst maar zonder betekenis.   Hij had vrees voor de liefde. Ik had vrees voor de laagte. Ik leerde hem van de liefde houden. Hij liet mij vallen omdat de liefde die ik gaf hem zwak zou maken. Dus ontkende hij de schoonheid van het mens zijn. En verdween mijn schaduw langzaam tussen iedereen hun schaduwen.   Voorgoed.

Andrea Derese
58 0

Persephone

De ontmoeting   De liefde is een bijna onvindbare plaats. Ze ketent je vast aan een ijzeren kabel in de leegte van de tijd. Waar je zwierde als de aardbol aan de sterkste ketting in een ruimte van zwaartekracht en onuitputtelijke schoonheid. Het stond in de Griekse sterren geschreven:dat twee liefdes zich zouden vermenigvuldigen in de eenzaamheid van de ruimte die tussen hen in zat.Zij was godin van de gewassen en zijn zoveelste minnares.Hij een oppergod die heerste vanaf de berg Olympus.Samen brachten zijn een perfecte uitkomst op aarde: Persephone.   De ontvoering   Bloedlijnen vermenigvuldigen zich tot een eindeloze zee van intriges en chaos.De eenzaamheid knaagde aan de god van de onderwereld, Hades.Hij zonk dieper weg in zijn hebzucht en zijn trots, maar verloor de lust van macht.Hij wou vrouwenvlees tussen zijn handen.De warmte van hun bloed.Hun huid kneden en hun lippen voelen tussen zijn tanden. Dus zat hij daar in zijn schimmenrijk onderhuids te rotten.Maar heel hoog hoorde hij gezang. Zijn nichtje danste op goudgele zonnestralen.Hij werd verliefd op haar fluwelen stem en wachten op dit moment al zo lang.Toen ze een pioenroos plukte liet hij de aarde openscheuren en trok haar mee.Daar maakte hij haar tot zijn vrouw die niets kon zeggen.Vooral geen nee.Want zij was de onschuld die bemind werd door de keizer van de hel.    De schoonheid van de gruwwel    Demeter huilde tranen van kristal. Hades tranen van ijzer.Zij droomde van het weerzien van haar dochter.Hij van het vrouwenvlees.Liefde is een vindbare plaats, maar het houd je vast en verzwelgt je.Het stond overal geschreven dat hij de drager zou zijn van haar onuitputtelijke schoonheid.Dat zij zich zouden vermenigvuldigen als priemgetallen, omdat er teveel plaats tussen hen in zat.Zij was de godin geworden van het dodenrijk, en hij haar man.   De vogelkooi   Haar moeder smeekte en bad. De flora stierf, de fauna leed.Haar vader ging praten. En Hades gaf de voorwaarde, dat als ze de granaatappel die hij als geschenk gaf niet zou eten, dat ze nooit terug zou keren boven aarde en bij hem zou blijven in het paleis met zuilen van Basalt, bedienden als halfmenselijke reptielen en een leger van ratten soldaten. En dus at ze als een beest snel de hele vrucht en zijn sappige vruchtenvlees. Maar het was een list.De vrucht was betoverd.Nu zat ze vast als een naiëve vogel in een vogelkooi.Want nu was ze door Hades veroverd.   De gevangenschap van terugkeren   Wanneer de pioenrozen weer groeiden, de aarde weer kneedbaar was en wanneer je terug onder de hemel kon slapen van de hitte was de tijd van de lente aangebroken.Het was nu tijd voor moeder en dochter, want die hadden elkaar al lang niet meer gezien of gesproken.De lente en zomermaanden waren voor hen, maar wanneer de bladeren verkleuren en neerdaalden op de donkerkleurige aarde van ijzer moest ze terug.En elke keer wanneer Demeter huilde, regende het op aarde harder.En soms tussen het geruis van de kletterende regen hoorde je haar wenen.

Andrea Derese
0 0
Tip

Het zoet dat geboren is om te sterven

De aarde is zoet vanbinnen. De kern is een vloeibare pit met een agressieve hitte, omhuld met verschroeide aarde, zo dun als linnen. Dan naai je alles aan elkaar, met garen zo dun als haren. Dan kras je in de aarde de naam van je geliefde, zoals het kerven in bomen, zo oud dat de rimpels in hun schors niet te tellen vallen. Aarde vermengt zich met water en triljoenen druppels sijpelen als meegaande getallen de zee in. In de weerspiegeling van het wateroppervlak zie ik drijvende gekopieerde wolken, die de diepte verbergen. En hoe zoet die diepte ook is, op een dag is haar tijd ook gekomen, en is zij geboren voor te sterven.

Andrea Derese
244 2

Tussen sneeuw en inkt

Tussens sneeuw en inkt is hier geluk aan dit adres geschreven en de wens om een warm jaar als geschenk te geven.

Andrea Derese
61 0

De kristallen sarcofaag (mijn versie van sneeuwwitje)

Hier lig ik nu, in mijn kristallen sarcofaag. Doodstil slapend op een marmeren matras, onder een sneeuwwitte stoflaag. Mijn begrafenis is onder een notenboom, met zeven dienaars die om mij treuren. Maar mijn haren zijn nog niet grijs en mijn hart is nog warm. Want ik ben vergiftigd door een rood geschminkte vrucht. Nu slaap ik als een roos, die nooit verder zal bloeien. Want het stuk gif in mijn keel blijft groeien. Maar wat hoor ik daar? Hoeven klakten in het bos. Een zwart paard droeg een rijkaard, die de zevenlingen zag wenen. Hij steeg af en pakte me op als een porseleinen pop. Toen gaf hij met zijn mond me nieuw leven. De zeven dienaars omhelsde me allemaal even, want ik zei dat het tijd was om te gaan. Ik zei dag, en eindigde dit verhaal.

Andrea Derese
58 0

De lotgevallen van de snoodaards

Wanneer ik ga, neemt de dood me mee naar zijn onderwater penoze. Een wereld met ondersteboven hangende groene kastelen, tempels van vermist goud en schedels, opgestapeld als een berg appels. Mijn lichaam was niet meer dan de drager van mijn ziel. Nu ze mij hebben meegenomen, is het slechts een flakkerend lampje ter grote van een fruitvlieg. Toen er nog lucht zat in mijn plastieken longen en mijn stenen hart klopte, had ik een kapot gekerfde kerfstok. Ik was een immoreel individu. Droeg haat als een hanger om mijn hals. Branden mijn vleugels als heilige kaarsen aan zondes. Door mijn aderen stroomde onrein water. Als ik moest, dan kroop ik als een laf roofdier in mijn harnas van krantenpapier. Maar ze scheurden hem open. Nu hang ik, net zoals alle andere snoodaards, in vogelkooi, midden een kasteel ondersteboven.   Beeld: Gustave Klimt- Phylopsophy

Andrea Derese
18 0

Mensen kruisen mensen

Mensen kruisen mensen in situaties en grenzen. Ze hangen tegen palen en muren spugen op de grond kristalachtig slijm en sommigen kotsen in je brievenbus hun maagzuren. Uit een vensterraam is er een opstijgende rookpluimpje van een ivoren pijp. Mensen met de huidskleur van donkere caramel verven hun handen met bloemen, pioenrozen en tierlantijntjes. Ze lopen met hun boeket langs slangenvrouwen. Onder de ruwe bakstenen van een brug staan kortgerokte tatoeagemeisjes zich te schminken. Met hun fijne kwastjes peuteren ze de laatste glitterpoeder eruit om hun amandelvormige ogen te doen blinken. Mensen kruisen mensen. En wij kruisen elkaar in situaties en momenten.

Andrea Derese
0 0

Als ik god zou zijn

Als ik god zou zijn, dan zou ik mijn macht eens willen verliezen en verdwalen in romantische tuinen. De bomen zijn net eeuwenoude zuilen en vormen een paleis. Ik wandel op blote voeten over jonge bloemen en elke stap is een stap in de tijd.   Als ik mijn macht heb verloren, dan zou ik het willen terugwinnen. De bomen neuriën en de wind wijst me de weg. Ze ruikt naar jonge meisjes en aait mijn kaaklijn.   Heb ik mijn weg gevonden en mijn macht teruggewonnen dan voel ik me nog niet vrij. Want iedereen vreest mij en ik vrees de liefde. De liefde zou mij nooit vrezen en genadeloos toeslaan. Het zou mij meenemen naar romantische tuinen en me daar opsluiten. Het zou de wind laten neuriën en in mijn oorschelp fluisteren dat macht de schoonheid van de vrijheid ontkent.   Want op vrijheid mag geen enkele prijs staan.

Andrea Derese
2 0

De schaduw van de tijd

Ik zie hoe in de schaduwen van de wind en tijd schoonheid veranderd. Hoe de natuur ons gezicht kan plooien in vele rimpels. Hoe de kleuren in onze ogen vervagen. En hoe de dood ons als overrijp fruit op kan rapen, hoe graag we ook aan dat zijden draadje hangen dat leven heet. Ik hoor stemmen verzwaren en vervagen in de tijd. Dat is als je herinneringen met het ouder worden troebeler worden en je geen echte helderheid meer bereikt. Ach, het gaat allemaal zo snel. Ik mijmer aan de oever van een rivier met azuurblauwwater en  hun drijvende lotusbloemen, opengeklapt onder het verse daglicht. Tussen de eilanden van bloemen zie ik spookbeelden van al diegene die ik heb lief gehad en ze willen dat ik me op hun stem richt. Ze zeggen ‘sta niet stil in de schaduw en plant nieuw vers fruit. Plant ze in de schaduw van de tijd.’

Andrea Derese
0 1

Over “waarom het gras groener is aan de overkant”.

Ik probeer dingen die ik niet begrijp aan elkaar te knopen met de linten die ik vind. De puzzels van stomme toestanden die ons verbind. Misschien is het maar dom dat doemdenken… Ik glij weg in een bad vol roosgeurig water… De lelies in het bad die me geestelijk met het groene woud verbinden… Ik kan een atlas schrijven met de verleidingen die ik vind. De smaak van kruidenkoeken waarvan ik de textuur verslind… Als ik mijn hemelkleurige zeep pak ruik ik zo de geplukte bloemen… En denk ik aan weides vol koeien die loeien….. Waarvan hun huiden worden gestolen om onze naaktheid te verbergen…. Ik kan niet stoppen met nadenken over de antwoorden die ik niet vind…. Ze zeggen dan: ‘hoe kan dat ook? Je bent nog maar een openbloeiend kind.’ Maar dan krijg ik kleur. Gewoon om die oude wijven hun klaagzang van gezeur. Maar misschien zijn het peperdure woorden die ik niet wil begrijpen omdat ik ze niet ken… De klok draait door, en de aardbol rond. Ik werd groter, en ik zag dat je veel aan mij niet meer verstond… Mijn huid was mooi geworden, met zo’n cremékleurige teint. Alles aan mijn lichaam was ineens verfijnd. Lang leek de wereld een draaitol om me heen. Met voetpaden van gevallen bloemblaadjes en wolken van steen. Soms sta ik stil bij mosgroen water en mijmer ik weer… De melancholie doet soms echt zeer…. Over hoe het gras groener is aan de overkant…

Andrea Derese
31 1

De schoonheid die nooit van de tijd verliest

Als je geboren wordt ben je naakt. Dat is een feit, en elke geboorte van een kind raakt. Je wordt dan in een doek gewikkeld en later in kleren gestoken. En hoe ouder je wordt, hoe meer naakte delen er worden bedekt. Het wordt wel gewoon totdat je voor dat stukje blote huid terugvecht. Later verandert je huid in een crepé-papieren woestijn. Daarvoor hoef je niet helderziend te zijn. Jonge meisjes op zilverkleurige naaldhakken. Vrouwen in mandarijnkleurige broekpakken. Maar dan wil je van dichterbij bekijken, om je huid te vergelijken… En het voelt aan als het vel van een uitgedroogde perzik maar niets is wat het lijkt… En dan heeft alles een betekenis… Over je geglazuurde huid van ivoorkleurige cremés en die te snel gaande tijd… Ik zie het temminste zo… Maar het belangrijkste is hoe jij schoonheid bekijkt….   Beeld: Egon Schiele

Andrea Derese
13 0

De woekerdagen van m'n geheugen

Ik voel hoe nachtmerries als kleverige planten zich over mijn kale schedel ontfermen.   Het woekert altijd maar van onrust in mijn hoofd… Dagenlang groeien die planten om mijn geheugen heen. Ik voel hoe uit die planten bloemen groeien,                                                  die langzaam in steen veranderen, en in mijn geheugen vallen als schelpen in een zee                                                 Het woekert dagenlang… Dat zijn de woekerdagen van mijn geheugen   Beeld: Marie Ange Demuysere - Een beeld uit haar reeks "Work on glass".

Andrea Derese
197 0

De geheimen van het water

Als zij haar soepel lichaam laat vallen in het water, dan laat ze zich buigen in alle richtingen. Het chloorwater vindt het niet erg en vangt haar graag op. Voelt graag haar nectarine zachte huid op die paar wratten na. Ze is voor hem niets meer dan een lome holle plastieken pop die boven water komt drijven als een zeepbel. Hij weet al haar geheimen door haar lichaam te voelen alsof het zijne is. En ze kan er naar buigen of dieper duiken. Omdat ze zich dan net een gewichtloze engel voelt.  Hij praat met haar en zij voeren dan een stil gesprek. Maar als ze ten onder gaat dan kan hij haar niet redden door haar naar boven te brengen.   Hij neemt haar mee naar zijn blauwkleurig graf en bewaart daar al haar geheimen. En ook de zijne.

Andrea Derese
2 0

De genadeloosheid van het lot

Met de ultieme vrijpostige gebaren als je vork laten vallen onder tafel en de hoop om onder iemands schoot te kijken, meer naar die persoon te glimlachen of je voeten dichter tegen zijn enkels wrijven om zo je fantasieën dichter bij de werkelijkheid te krijgen.   In het kort: om meer lust te krijgen. Want we zien er onschuldig uit, maar achter onze ogen speelt zich een ander verhaal. Herinneringen kunnen voor altijd vastzitten in een geheugen als tatoeages op een huid.   We ontdoen ons op een bepaald moment toch van die sluier als een bruidegom bij een bruid. We worden soms verslonden door twijfels en het lot eet ons op, waarna hij ons uitspuwt op een weg die we genoodzaakt zijn te volgen.   Mentaal verdwaald in een doolhof van graniet, vol bloedbloemen die steen sieren en waarvan je op het einde pas licht ziet.   We zitten terug aan tafel en ik laat mijn vork vallen. Luister naar de dingen die verboden zijn en de mooie stilte. Het lijkt me te bevallen. Ik kijk onder je schoot maar wilde meer dan het aanblik dat me bood en begon met mijn voet zachtjes tegen je enkel te wrijven,   zodat je mijn boodschap begreep en dat dit een moment was dat mentaal kon blijven.   Voor altijd als die bloedroos op je hand en die bornieten ketting die op mijn keel spant. Het lot kiest onze wegen als wij niet kiezen. Ze zeggen wel eens ‘verschillende wegen leiden naar jouw paradijs’.   Nu volg ik de mijne.

Andrea Derese
30 0

Dynamische zeeën

Alles wat mezelf doet weerspiegelen brengt me in een zee van emoties. Dynamisch gaat alles heen en weer.   Ik duik telkens in mijn eigen herinneringen om antwoorden te vinden op vragen die ik me nu stel. Herinneringen die kleven als een smet op mijn geweten.   Herinneringen dwingen mij dan om dingen te doen waar ik normaal niet in staat voor ben. Ze gaan dynamisch mee als met het ritme van de zee.   Ze reflecteren mijn fouten, waarna ik weer val in de donkerblauwe stilte. Om alleen te zijn, om daar mijn antwoorden te vinden.

Andrea Derese
0 0

Kleine doolhofpuzzelaars

Ze liepen naar elkaar als twee doolhofpuzzelaars. Ik keek haar aan en zag dat er iets was. Haar ogen hadden een vermoeide droefenis en ze wou iets zeggen. Hij keek mij aan en zag dat er iets was. Ik wou de waarheid vertellen maar kon niet. Volgens mij kan ze iets niet vertellen. Ik kan  het niet tegen hem zeggen… Dat… als we telkens, in welk moment dan ook, op een muur botsen die wij niet gebouwd hebben. Dus ik keek weg naar deze wereld die bestond uit vragen en doolhoven. Ze keek weg naar een wereld die wij niet gebouwd hadden. Ik keek hem weer aan en schaamde me voor hem maar nog meer voor mezelf. Omdat geen van ons een geluid, woord of eender gebaar kon maken, zwaaide ik naar haar. Omdat geen van ons begon met praten, zwaaide hij naar mij. Ik draaide mijn –door angst gepantserde- rug naar haar toe. Ze hoeft me niks meer te zeggen. Hij denkt vast, ik hoef haar niets meer te zeggen. Ze gingen uit elkaar, als twee doolhofpuzzelaars.

Andrea Derese
0 0

De kwetsbaarheid van wat verboden is

Zij was als een verboden vrucht. Eten deed je in je dromen want proeven was al genoeg.  Zo zacht, zo heerlijk zoet. Je kon haar huid pellen als een rijpe schil. Maar vanbinnen was ze helemaal niet oud en had ze meer dan een sterke wil. Haar huidschil glansde als kristalglas in de zon. De geur van de hitte en het graan. Ze weet nog haar jeugdjaren, waar alles begon. Rennen door geparfumeerde velden vol riet. Ze heette nu op zomerdagen als ze zachte parfum droeg juffrouw Aroma, ook al was ze van karakter zo hard als graniet. Je kruiste dan jouw vingers tussen de haren en sloot ze om haar heen. Knokkels om knokkels. Die van haar waren vel over been. Zij was de schoonheid, maar zo kwetsbaar. De botten de ze had waren ze breekbaar als kristalglas. En al haar gebreken kon jou niet schelen, hoe gebroken ze ook was.   Beeld: Masao Yamamoto

Andrea Derese
0 0

Generaties Bloedbanen

We vermenigvuldigen ons allen en genen raken in elkaar verweven. Onze resultaten leven op elkaars huid. Generatie na generatie proberen we nog rituelen in stand te houden. We volgen zoveel mogelijk onze eigen weg maar raken toch verwikkeld in elkanders bloedbanen. Omdat voetpaden elkaar nu eenmaal kruisen in onverwachte momenten. En vermenigvuldigen kent geen grenzen... De aders van onze voorvaders leven voort in onze gezichten en lichamen. Als we onze stambomen proberen te ontrafelen en in plaats van antwoorden op doodlopende voetpaden terechtkomen overvalt de hardheid ons weer tevergeefs. Dan willen we verdwijnen als transparante schaduwen... in onze eigen geschiedenis.

Andrea Derese
0 0

Opleiding

Ik ben zodanig geïnteresseerd over de diepgang van het verhaal en de personages, dat ik zoveel mogelijk kennis wil absorberen van anderen. Ik ben leergierig van aard, dat lees je in mijn werken. Whisper, Jeugd & Poëzie, De Bendeweek (Kunstbende) en andere schrijforganisaties betekenen veel voor me. Dankzij hen kan ik alles beter verwoorden en zeggen wat ik wil zeggen. Ik kan ze mijn gedichten als dank teruggeven.

Publicaties

Huger Klans Nr. #31 (Jeugd en Poëzie, 2016)

Reveil #18 "dag van de vergeten verhalen" (14/11/2018)

Bij de wedstrijd Nieuwjaarswensen (13/12/18) werden er 1200 nieuwjaarskaarten met mijn tekst "tussen sneeuw en inkt" erop afgedrukt.

Ik heb in "Eerste zeef poëzieprijs, bloemlezing geselecteerde dichters" gestaan met de wedstrijd "Uitgeverij Zeef". 16/02/2019

Tijdschrijft "Verzin" van Creatief Schrijven VZW. Editie jaargang 2020. Nr# 02

Prijzen

eerste prijs van de Voorronde van de Kunstbende Gent gewonnen in 2016 met categorie TXT (tekst). "Over waarom het gras groener is aan de overkant" en "De schoonheid die nooit van de tijd verliest".

1ste prijs van de wedstrijd "Nieuwjaars wensen" gewonnen met het gedicht "Tussen sneeuw en inkt". 13/12/2018

Nominaties:
Ik ben ook in 2016 genomineerd geweest voor de prijsuitreiking van Jeugd & Poëzie. (Catogorie 18+).

Ik was genomineerd voor de wedstrijd "Uitgeverij Zeef" (hun eerste wedstrijd trouwens). Gekozen uit de 20 beste van 95 ingestuurde gedichtenbundels. (16/02/19)

Tips:
"Het zoet dat geboren is om te sterven", gekozen door stadsdichteres van Brugge, Tania Verhelst. 5/09/2018

In het literatuur tijdschrift "Verzin" van Creatief Schrijven VZW, is mijn gedicht "De hemel is ondersteboven gekeerd" beoordeeld geweest door Vitalski.

Optredens:

Kunstbende Performance 2015

Zomerkamping (Jeugd & Poëzie) 2016