Hij zette zijn innerlijke klok op 23 minuten.
Elion was geen negentien geworden door roekeloos te zijn en hij was vast van plan om de twintig te halen. Hij viste een paar op maat gemaakte handschoenen uit zijn broekzak, schoof zijn rugzak op één schouder en zocht de bundel touw. Beide uiteindes waren verzwaard met een metalen laagje. Elion hurkte neer en legde een stevige lus rond de balk, het hout sidderde onder zijn voeten voordat het luid kraakte. Het gekraak, vals en oorverdovend luid in de volkomen stille zaal, deed hem ineenkrimpen.
'Stttt,' fleemde hij poeslief. 'Sttt, ik ben zo terug weg.'
Hij liet het touw langs de balk naar omlaag zakken, het gleed doorheen zijn handen, langzaam de diepte in. Elion maakte geen haast, sommige dingen vroegen tijd, hij was een grote voorstander van een goede voorbereiding. In gedachten legde hij de weg af naar een kast, met deuren van zwart glas.
Dat waren precies negen stappen, had hij uitgerekend, en zijn doel voor deze nacht. Daarna, als hij nog drie minuten overhad, zou hij een spurtje maken naar de boekenkast, tegen de muur. Hij kwam hier regelmatig om boeken op te halen, jaren geleden al had hij zijn oog laten vallen op de boekencollectie van wijlen Azamerik de Boze, die gekend stond als analfabeet maar graag deed alsof.
De collectie boeken was indrukwekkend, stuk voor stuk waren die boeken een fortuin waard en het doorverkopen ervan was Elions grootste bron van inkomsten. Smokkelen, tijdens een opdracht van de Liga maar zonder Cornélia's toestemming, was strikt verboden maar Elion had, vlak onder haar neus een stevig spaarpotje aangelegd.
De tijd was rijp om uit de Liga te stappen en voor zichzelf te beginnen. Nu Felix niet langer in Grensstad woonde, zag Elion het nut er niet van in daar nog veel rond te hangen. Elion fantaseerde een poosje over het moment waarop hij Cornélia, zijn bazin, de zak met geld zou overhandigen. Hij had genoeg bij elkaar gespaard om schuldenvrij opnieuw te beginnen. In een verloren boerengat, duidelijk.
Hij hoorde de zachte 'tik' van het metalen uiteinde: het touw had de vloer bereikt. Elion glimlachte tevreden, tot hier liep alles netjes op schema.
'Dit is de laatste keer,' mompelde hij, voordat hij, als een duiker die onder water verdween, automatisch zijn adem inhield. Hij gleed geluidloos van de balk, schommelde wat heen en weer tot zijn voeten de pilaar vonden en hopte zo langzaam naar beneden. Hier was hij voor gemaakt, niet om tarwe te zaaien of binnen te halen, dacht hij somber terwijl hij centimeter voor centimeter naar beneden gleed.
'Kssjjj....ksjjjjj...' Er klonk een akelig schurende geluidje, recht boven zijn hoofd.
'Wow!' Het touw zakte abrupt enkele centimeters. De schok daarvan benam hem de adem. Hij sloeg zijn benen rond de pilaar en luisterde aandachtig. Het enige wat hier leefde waren verdwaalde ratten en een zeldzame vleermuis.
Die sneden geen touwen door, voor zover Elion wist.
Hij trok met zijn tanden één handschoen uit, propte die in zijn zak want het waren dure dingen en kauwde besluiteloos op zijn lip. Buiten, aan de grote poort die toegang gaf tot het Kleurloze Domein waren precies geteld elf borden in de grond geslagen, ieder van hen was volgekribbeld. Nog geen uurtje terug was hij langs die borden het Domein binnengedrongen.
Voorbij deze borden:
verboden Energie te gebruiken.
Overtreders hangen we op.
Dank u voor uw begrip
Bij ieder bezoek aan het kasteel lapte Elion de regel aan zijn laars. Vandaag was niet anders dan de andere dagen, maakte hij zichzelf wijs...
(Wordt, eventueel, vervolgd)