Met één draai aan de kraanknop stroomt het water in de waterkoker. Ik slaag er niet in om de waterkoker correct te positioneren ten opzichte van de kraan. Een grote straal weerkaatst op de bodem en creëert kleine waterspetters op mijn hand. Ik weet nooit welke hoeveelheid je juist nodig hebt voor één mok, maar vertrouw weer maar eens op goed geluk. Ik draai de kraan dicht en plaats het toestel op zijn statief. Het is even stil alvorens in de waterkoker een heus feest losbarst. Kleine bellen worden langzaam grote bellen. Zacht gepruttel evolueert naar hard gespetter.
KLIK. Het water heeft zijn kookpunt bereikt. De waterdamp condenseert tot vloeibare, zichtbare druppeltjes die zich een weg naar buiten banen. Een mini-sauna in een koker. Daar wil je met je hoofd niet boven hangen.
Ik giet het water in een glazen mok. Het pruttelt zelfs niet meer. Aan de rand van de mok hangt een theezakje klaar dat de waterrand nog nét niet raakt. Ik draai het touwtje van het theezakje eenmaal rond mijn vinger en laat het in het water zakken. Een druppel roodpaars ziet in de mok het hete water als kleurplaat. Dan volgen er nog druppels, tot het hele water is ingekleurd. Een frisse, zoete rozengeur vindt zacht de weg naar mijn neusholte. Het prikkelt mijn sensoren en al snel weet ik: hm, rozenbottel.
Ik breng de mok naar mijn lippen. Laat de geur nog eens extra binnensijpelen met een diepe ademteug en blaas dan twee keer zo lang mijn adem uit. Mijn lippen blijven aarzelend op de rand hangen, uit angst om dit warme kopje zoet te verliezen. Voorzichtig kantel ik de mok zodat het water richting mijn mond stroomt. Enkele druppels raken mijn lippen. Ik schrik.
Nog te warm!