Verdriet
is iets wat van
niemand is en toch
van iedereen.
Je stopt het
weg in een kistje,
probeert het
in te tomen.
Je vlucht ervoor
tot het je in je dromen
achterhaalt en je kussen
nat van tranen.
Ik houd het soms in
de palm van mijn hand,
knijp er hard in en hoop
dat het tussen mijn vingers
sijpelt als druppels
op een hete plaat.
Maar verdriet verdampt
niet, als een rooksluier
kleurt het alles grijs,
zelfs de zon
schijnt somber als jij
er niet bent.