Heel zachtjes roept hij mij.
Hij roept al een tijdje en geeft niet op. Hij roept zo zacht dat je het bijna niet hoort. Hij is zó lief, zó geduldig en dat terwijl hij mij hard nodig heeft. Hij zit daar al een tijdje, rustig en verdekt opgesteld in zijn kuiltje. Hij is het gewend, hij zit daar al jaren heel geduldig. Ik heb hem namelijk al eerder verbannen. Hij is het gewend, hij kan daar overleven. Zo nu en dan hebben we contact, vooral de afgelopen maand. Dat bedenk ik me nu pas, achteraf. Ik communiceer onbewust met hem, ik vergeet hem regelmatig omdat ik niet teveel tijd aan hem wil besteden. Ik was hem bijna vergeten. Weer roept hij zachtjes, ik hoor hem. De laatste paar dagen hebben we een intens contact. Hij is weer zó begripvol, lief, rustig. Het voelt fijn. Vanmiddag toen ik probeerde mezelf aan te zetten om echt uit bed te komen, te douchen en mezelf aan te kleden hoorde ik hem weer. Niet zachtjes, maar helder en bewust. Hij heeft mij al zo vaak proberen te lokken naar zijn plekje en ik was al aardig op weg. Totdat ik een discussie met iemand had en zeer duidelijk vasthield aan mijn principes. Het was voor mij een situatie van herkenning, herkenning van hoe ik lang werd gemanipuleerd en hoe ik werd geleefd. Ik bleef standvastig en ontdekte dat ik luisterde naar mijn gevoel. Dat heeft lang geduurd! Ik wist echt niet hoe ik moest 'voelen' in bepaalde situaties. Hoe ik vanuit mijn gevoel een conclusie moest trekken en daarnaar handelen. Weer riep hij mij, zeer overtuigend. Hij sprak mij liefdevol toe. 'Er is veel gebeurd de afgelopen dagen. Doe maar rustig aan, niets moet. Vandaag niet douchen en aankleden? Geen zin om te koken? Stofzuigen of andere klusjes? Hoeft niet, niets moet! Denk aan jezelf, doe rustig aan, blijf lekker thuis, blijf lekker in je bed'. Ik nam mezelf voor, omdat het toch een koude, winderige.regenachtige, sombere zondag is, dat het vandaag nog wel mocht. Morgen weer een nieuwe dag. Morgen kom ik in actie. Morgen.... Morgen is morgen. Morgen denk ik al een tijdje, morgen. Welke dag is morgen? Hij roept weer zachtjes, lief en rustig en zegt, 'neem je tijd, niets verplicht, doe zoals het je uitkomt'. Normaal is dit niets voor mij, ik kan slecht stilzitten, slecht niets doen, ik heb weinig geduld en zorg over het algemeen goed voor mezelf. In eerste instantie vond ik zijn aandacht voor mij erg prettig. Hij probeerde mij mijn rust te laten vinden. Maar wacht even, er is een grens, een grens aangegeven door mijn gevoel en verstand. Ik voelde de grens en werd mij bewust van mijn vriend zijn slechte intenties. Mijn hele lieve, rustige, fluisterende, begripvolle vriend is niet zoals hij zich voordoet. Hij doet aardig en begripvol, hij wil dat ik dichterbij kom. Hij wil mij een hand geven en mij meenemen zodat hij niet meer eenzaam is. Of hij wil eruit en mij er tegelijkertijd intrekken. Ik had hem een tijd geleden de deur gewezen en uit mijn geheugen gewist. Bijna ben ik voor hem door mijn knieën gegaan. Bijna, want ik herkende hem! Ik probeer hem met al mijn kracht te negeren met oprechte hulp van echte vrienden. Ik ben opgestaan uit bed, lekker fris gedoucht, aangekleed en naar buiten gegaan. Ik kies zelf mijn vrienden en deze vriend wijs ik weer de deur, Dag 'vriend', Dag depressie.Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.