Februari was de maand van de stormen. De wind blies zo hard dat de stormen een naam kregen, Ciara, of Dennis als het een jongetje was. Ze waaiden telkens langs op zondag, hielden ons binnen, zorgden voor uitgestelde sportwedstrijden, losgerukte bomen en vliegende dakpannen. Corona was toen nog een banaal griepje dat China in zijn greep had. De sterke zuidwestenwind en de overvloedige regen waren onze enige zorgenkindjes. Op een dag zou de wind van richting veranderen, vanuit het oosten zou het virus met de naam van een Mexicaans bier koers zetten naar het westen. Het waren vage toekomstbeelden, niet concreet genoeg om ons zorgen over te maken.
Het virus kwam ons land binnen via Noord-Italië. Belgen gingen er skiën tijdens de krokusvakantie en brachten corona mee in de koffer van hun grote gezinswagen met winterbanden. In Italië is de toestand nog altijd ronduit zorgwekkend. Elke dag sneuvelen er records, meer besmettingen, meer doden, minder ziekenhuisbedden. De beelden van lange colonnes lijkwagens in Bergamo en overvolle ziekenhuizen in Milaan doen pijn aan de ogen. Ze snijden diep als scherp gesneden messen.
Maar toch zap ik niet weg. Ik volg trouw de nieuwsbulletins, ze stillen mijn honger naar informatie in deze bevreemdende lentemaand. Naast de vertrouwde gezichten, van journalisten en regeringslieden, vullen nu ook vermoeid ogende dokters en wetenschappers het beeldscherm. Ik begin stilaan hun gezichten en stemmen te herkennen. Ze goochelen met cijfers, ze tonen curves die naar de hemel klimmen en in de loop van volgende week zouden moeten afplatten. Om de steile klim naar boven een halt toe te roepen zijn drastische maatregelen nodig. We moeten in ons kot blijven. Eigenlijk vragen ze ons of we een stukje van onze vrijheid willen opofferen in ruil voor heel wat mensenlevens. Dat lijkt me redelijk. De boodschap is duidelijk en de meeste burgers houden zich aan de strenge regels. Er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk.
In de supermarkt zijn er nieuwe richtlijnen, zo ben ik verplicht een winkelkar te nemen (om te controleren of er niet teveel volk tegelijk tussen de rekken wandelt, we moeten namelijk op anderhalve meter afstand van elkaar blijven). Het is even wennen om met zo’n gevaarte door de winkel te rijden. Normaal neem ik nooit een winkelkar, ik zorg ervoor dat mijn boodschappen netjes in mijn fietstas passen. Dus neen, hamsteren is niet aan mijn besteed, grote pakken wc-papier krijg ik toch niet in mijn fietstas. Ik neem enkel mee wat ik de komende dagen nodig heb. De rekken met wc-papier zijn nog altijd leeg, ook de melk is op. Aan de kassa wacht ik braaf achter de rode lijn. Ik krijg duidelijke instructies van de winkelbediende. Ze verstopt zich achter een glazen wand en een mondmasker, maar ik vermoed dat ze me vriendelijk toelacht.
Deze week mocht ik voor het eerst thuiswerken, en dat beviel me enorm. Ik sta een halfuur later op dan anders (het halfuur dat ik ’s avonds langer lees). Ik neem uitgebreid de tijd voor het ontbijt, aan de keukentafel in plaats van op de trein. Ik doorblader de krant, waar opnieuw heel wat cijfers, curves en kaartjes met rode bollen in alle maten van het papier springen. Rond 8 uur klap ik mijn laptop open en bepaal mijn planning en strategie voor de nieuwe werkdag. Ik kan goed doorwerken, bevrijd van het constante gerinkel van de telefoon en de small talk van mijn collega’s. Mijn middagpauzes duren langer en breng ik voortaan buiten door in plaats van achter de computer. Meer tijd, minder stress. Minder auto’s, meer stilte. Ik kan niet zeggen dat deze crisis me heel erg tegenvalt.
Het zijn onzekere tijden, de angst sluipt rond en grijpt mensen bij de keel. Sommige dorpsgenoten gedragen zich vreemd, ze gaan hamsteren of houden lockdownparty’s. Ze gooien hun frustraties van zich af op sociale media (oké, dat doen ze anders ook). Of ze gaan met hun mondmasker op naar de geldautomaat, alsof die corona uithoest in plaats van geldbriefjes. Maar ik vind het best goed zo, ik kruip in mijn zetel, wentel me in een boek, luister naar een podcast, of geniet van die serie of film waar ik al lang naar uitkijk. Mijn geliefde ligt naast me. Nu alle kappers in het dorp hun deuren sloten, groeit zijn haar op het tempo van de coronacurve. Soms hoesten we eens, echt zorgen maken we ons daarover niet, nog niet. We omarmen de traagheid, en liefst ook elkaar.
Gelukkig mogen we nog buiten. Bewegen is belangrijk, zeker in tijden van corona. Vandaag gaan we wandelen, niet aan zee, want dan worden we onherroepelijk teruggestuurd. We gaan de deur uit en lopen rond in de buurt. We ontdekken nieuwe plekken en kijken met andere ogen naar de vertrouwde. De natuur staat in bloei, gele en witte bloemen veroveren het straatbeeld. De wind blaast fel in onze gezichten, maar het is geen februaristorm. Het gras danst vrolijk heen en weer op het ritme van de schrale oostenwind. De hemel kleurt blauw, de zon schijnt volop. Een hond blaft ons verheugd toe, koeien doen een middagdutje in de wei, ze liggen tegen elkaar aan en openen even hun grote nieuwsgierige ogen als we hen groeten. We kopen kakelverse eieren uit een automaat langs de weg. Straks kruipen we in de zetel, maar eerst, om 20 uur, hangen we uit het raam, zwaaien we naar buren die we anders straal negeren en klappen we zo hard we kunnen voor de zorgverstrekkers, de ware helden van deze crisis.