Hij zette zijn tanden in haar lichaam van magma
alsof het mousse was.
Alsof lust mousse was.
Ze begeert hem met een vlinderachtige frivoliteit.
Een échte STOEIPOES is zij!
Ze neemt hem even mee
naar andere dimensies
met sobere kleurengamma's.
En hij vraagt zich af:
hoe kan ze blijven dansen in die soberheid
als een vlam?
HOE blijft ze dansen met de elegantie van
een herfststorm,
een kleurrijke lawine
en een ballerina van wie haar ene muiltje ontbreekt?
Is ze een vermiste dochter van god misschien?!
Haar ogen...
ze konden een geschenk zijn van de schaduwkant van Mars.
Net twee opaalstenen
die juist
in haar
amandelvormige
oogkassen pasten.
Ze hypnotiseren de nacht.
Aziatische meisjes...
ze lachen kattachtig in de schaduwen van ondeugendheid.
Tijdens de jachtseizoenen van het uitgaan
geeft ze wat ze geven kan
en neemt ze wat ze kan krijgen.
Hooggehakt op meisjesschoenen met kanten bloemen
staat
ze
aan
de
straat.
Hij volgt haar gracieuze houding met de veilige afstand
omdat ze weinig naar eenmalige liefdes omkijkt.
Tjah,...
wat moet ze met een oude aap
die achter het stuur van zijn bakfiets
achter elke hoek van iedere bruine kroeg
op haar staat te wachten.
Er zijn zeemannen genoeg die met hun brommers staan te wachten
op de glimmende straatstenen
onder het blauwe maanlicht
in de nacht.
En
zo
eindigt zijn sprookje.
Af en toe werd het wel herboren in één of andere oude viezerik fantasie.
Maar ze blijft naar hem zwaaien in zijn sobere dromen, met de frivoliteit
van een jonge vlinder.
Die fladdert in een vulkaan, ergens in zijn buik.