Je hoeft geen dag op te roepen als je momenten, ruimtes, om je heen, maar klaar te leggen
hebt,
zonder,
ze aan te raken of onaangeroerd verder te gaan binnenin momenten die gesimuleerd
plaatsvinden.
De ruimte die er is, is er,
omdat jij hem raakt, nu nog niet maar,
achtergebleven raak je hem aan,
als was hij er als bewijsstuk,
van ooit.
Je houdt het stuk vast in je huidige handen;
wikt en weegt en
weet;
waar ze aan te raken en door de ruimte te laten suizen zonder
schade aan te richten aan de tijdlijn.
Je houdt je in buitengesloten in systemen waarin tijd zich plantaardig
verplaatst, en opduikt op tijdloze momenten,
die er bijgevolg nooit zijn.
In de ontkenning ervan schuilt de aanwezige Ik; later pas,
dan je hem verwacht had, in jezelf.
Je roept hem op, iets weerhoudt je ervan te ontwoekeren; buitengezet,
in een schaduw van een moment, rijs je op en klim je klimplant de muren naar boven
naar overzicht:
waar je was,
waar je blijft en bent,
waar je zult en kunt gaan;
daar verblijf je
altijd al,
nu al.
De momenten die we oproepen bestaan vanaf we ze oproepen, vanaf we ze aanraken
met onze hoofden, dicht bij elkaar,
in letterlijke zin bij elkaar gestoken materie die materie bijeen houdt en stil is.
En daarin daarom daarmee dat het ontstaat.
Eens je ontstaat ga je. De tijd in. De wereld te buiten en versla je jezelf binnen regels die je eraan herinneren jezelf te blijven als je groter groeit dan een situatie. Een exponentiële trip. Die rood ziet, rood ingekleurd de anderen overtuigt dat iets er zit en gedempt de hoofden in suist; ruist en verplaatst binnen natuurlijke overdracht.
De toestanden zullen afnemen, maar de momenten zullen blijven, overeind blijven, weigeren zichzelf zich in te fluisteren met een afnemend gebaar, een geluid dat alleen maar afneemt maar geluid blijft en is.
Deze toestand is alleen maar korter dan je levensbaan je bijblijft, en dat is iets.
Aanwezig bij je situaties zie je verder door hem,
krijg je minder met hem,
vertel je langer door hem,
en verplaatst je huid zich over aardkorsten zonder sporen achter te laten nu;
& als je verder tuurt dan je ogen tot spleetjes kunnen, kun je misschien jezelf languit over de aardkorst ontwaren.
Het is uitgesloten of het is stil geworden.
Stiller maar luider, dan stilte.
Stilte, niet de afwezigheid van geluid.