Met een begin, bedoel ik een lawine. Ik wil de staat van de dingen op me af laten komen, in vrije associatie. Bijna to-the-point kunnen komen is dan genoeg. Ik ben 24 en ik leef wat van de kantjes af. Zou je niet willen dat er meer geleefd wordt onder je hersenpan, dat een dak vormt boven de herinneringen? Waar wringt het verleden?
Met een begin, doel ik op jou. Wij, jij en ik, waren een pragmatisch verlangen naar 1. Zonder er moeilijk over te doen, begin ik te evolueren naar hetzelfde en iets nieuws tegelijk. Zoals het een evolutie betaamt. Mijn doel met de tekst is orde scheppen in de tristesse die ik ben. Hopelijk heeft iemand er wat aan. Aan een deeltje Dries.
De lawine is een toekomst. Ze werkt als een archief, alles met zich meeslepend.
Voor later houd ik de fragiele momenten. Om er uit te kunnen leren, ontmoet ik mensen.
De mensen zijn voor nu.
Ik wil je samendrukken in mijn vuist.
Bij me kunnen houden.
Ik ben 24 en tril mezelf tot hoopje mens.
Waar de inslag van poëzie plaatsvindt, heb ik het gissen naar. Die impact interesseert me dan ook niet. De tekst is nooit onder controle.
Laten me genoegen nemen met soms.
Laten we hopen dat daar weelde uit voortkomt.