Je zet jouw schrikkleur op, rood
om je vurenhout met fijne ringen,
teken van trage groei.
De golftekening van je esdoornen rug
wordt niet graag blootgesteld.
De ruimte om jou heen is monochroom
zwart. Maar je moet niets meer zien,
je voelt het woeden in jouw borstkas
je weet: vandaag vecht het
met trefzekere slagen en ivoren vingers
zichzelf vrij.
Je aanzet kent geen maat. Onzichtbaar licht
smeed je hout tot koper, verleg je Wolga en Rijn.
Je snaren drijven de ruis uit het spectrum, je voelt
de grond en de boventoon. Zoveel onzichtbaar licht
kan zelfs zwart niet aan.