Non-Routine

18 mei 2020 · 20 keer gelezen · 0 keer geliket

Als de nacht gekende verwijzingen verstuurt, denk ik aan hoe Lydia Davis 
niet zo heel verwaand schrijft. Ook ikzelf;
fluogeel de nacht in omdat ik nu eenmaal van electronische, nog-niet-ontstane
extase houd, denk ik in stoere leather-jackets
over hoe het hoofd kan barsten,
niet van leem, zoals de aardkorst, 
maar van gangbare olie die de pupillen smeert tot nachtraaf visie.

Lydia Davis schreef, en ik heb het gevoel dat zij de Jeff Wall van de literatuur is:
schrijft omdat het uitkomt met de processen die haar eens zo geprijsd maken.

In kleurrijke jelullen droom ik over ontwaken. 
En authorship.

En vragen en antwoorden op
ruimteschepen die misschien nog moeten arriveren, niet per sé op dit tijdstip,
maar ooit, op "een tijdstip", waarin de tijd pur sang, in sé verloren gelopen is.

Wij leven godverdomme in 2020 en er is nog geen vechtlust 
genoeg. 

Als de geluiden bij je aankomen wacht ik op de zon;
zo ontrollen dagen zich in je zichtsveld! Accepteer dat eens nu. Nu.

Dan: treingeluiden. Machines die draaien omstreeks 5u 's ochtends en draaien 
in de zin van :
zij ademt, zij
verwerkt olie tot mijn gezichtsveld 
en weer terug,
want ook zij verdwijnt.

Gesis: de kookplaat leeft. Ik leef; misschien nog niet 'volledig',
maar ontwaken is een proces dat vreemdelingen moet verwerken in België
en dat doet iedereen 'graag', alleen niet even snel.
Mensen die niet simultaan ontwaken
uit een gesluimerde sluimering, hoe verwaand dat ook mag klinken:
'Lydia, please explain me this mess we're in.'

Dit is een event. Zou een non-routine kunnen en moeten zijn,
is het vooralsnog niet, omdat je leeft, ademt, 
kleine cellen bloed verplaatst, adem-belletjes H2O verdampt,
tot boeken met inhoud die nog overgebleven moet worden,
Dries Verhaegen, tot wie ik mij richt,
want mijn handen worden gestuurd door iets dat al 
'gesplitst' is: ziel en geest. Haha. Wij leven Westers,
en sommigen zijn daar nog trots op ook. 

Geluiden, sferen, berichten komen aan
om 5u 's ochtends.
Ik vertrek naar mijn persoonlijke utopie
om 6u 's ochtends.
Nog even, nog even: toekomst.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

18 mei 2020 · 20 keer gelezen · 0 keer geliket