Laten we bewust de eerste woorden zoeken.
Je doet er weer eens je best voor - dat poëziegehalte van de tekst.
Ik wil niet dat het poëtisch wordt, maar net zoals een inhoudelijke keuze in het plot, is dit alweer een verdomde poëtische keuze.
Poëzie ontsnapt niet aan poëtica.
De catalogus van mijn jong adolescentie, hoe ziet die eruit?
Ik wil beenhard botsen op mezelf. Confrontatie en spektakel,
om er daarna de vruchten van te kunnen plukken.
Stel je voor dat je door toe te nemen, steeds verder aan de horizon afgetekend verdwijnt.
Hier is het waar Hollywood op je wacht.
Neem nog snel de laatste indrukken in je op.
Het landschap vervaagt, maar het blijft een soort Mechelen waar ik nu in zit.
Niemand heeft nog heimwee, heimwee heeft utopische waangedachten.
Nostalgie is het nieuwe punk? Voor sommige muziek-fans wel.
Behandel een idioot net niet als een idioot. Laat hem achter
met grootheidswaanzin, daar waar de jaren 80 de 21e eeuw kruisen.
Naast de muziek wil ik de poëzie.
Naast de poëzie wil ik het vervelende gevoel, omringd te zijn met persiflages van poëzie.
Naast jou, wil ik je schaduw. Laat je bewegingen haastig achter nu er nog licht op schijnt.
Naast jou, sta ikzelf. Ik wil me herenigen met je beweging, lieve lezer.
Pas dan ontstaat er de poëtica die ik voor ogen heb.