slechts even zijn de wegen zichtbaar:
ze kruisen me en ik, massaal geweld op benen, wéét:
dit is een structuur
Structuur
een kruispunt aan 'dingen' die ongehoord samen de basis van 'iets' verzorgen
een staat nog voor de naam
een naam nog voor de naam
slechts even weet ik: beenderen, karkas,
ik leef nu in de even tijden, maar wie vertelt me over het oneven moment?
mijn lichaam puft zich naar een verstaanbare taal
Verstaanbare taal
een geste zonder bedoeling die zijn doel dus niet mist
een paradoxaal aantal mensen die luid zijn
ergens hoor je hem maar dan luid
alomtegenwoordig is het beide, een goedje ongewild vertrouwen
dat je stelt in het fysieke gedeelte van de taal
een codering die logisch klinkt in je uitgestrekte zicht
je weet dat alles wat je raken kan onecht lijkt
en het mannetje op je schouder
is er niet echt
dat is een parasietje
Parasietje
fictief wegenstelsel dat 'gebruikt wordt'
voeten schurend en aardkorst incasseert
wij (volkeren) werden leeggezogen door verplaatsing
en niemand
niemand weet beter dan jij wat het is
om er even niet te zijn
(deze uiteenzetting: enerzijds het afwezige personage versus
de structuur van het alledaagse.
ik werd leeggezogen)
jij die weet wat het is
loopt rond in een nieuwere structuur
zonder woord of klank
in een herkenbaar aangegaap
heb ik mezelf gevonden
en daarvoor
wil ik ook wel eens een code uitvinden
even maar is alles zo zichtbaar
en ik in elk geval
weet:
zo heb ik mezelf nog nooit gezien