de levenslijn
wordt continu gebruikt
tot hij leeg is - ontdaan van hetgeen continu via de ademwegen gaat
door erover te praten, het aan te tasten, door eromheen te bewegen
een passant trekt de energie ervan aan als een bubbel materie, een magneet
die op is en toch nog werkt
het is een cyclus zei je, die zich een weg toe werkt naar jou en
weer weg
de tussenfase
gebeurt daarna pas
als een afterparty
daarna is er de pijn
omdat je je blijven voortbewegen moet
laat je je moe opborrelen tot je weer leeg bent
en zo onder druk van het continue voortgebracht
alles incasseren
de 'post' van het tijdelijke
post zintuigelijke; post tijdloos gebeuren
ontstaat en vergaat weer indirect verbonden
aan dat tijdelijke
dus:
alles is nu en daarna is alles nu
daarna
niets meer en alles beweegt
starende naar de verklaring voor het op-zijn vind je het open-zijn
het vol-zijn het zijn
hét zijn
en daarna het verdwijnen van de consensus waardoor ik me afvraag
of alles individueel moet zijn
om daarna vol van zichzelf te zijn