stille vooruitgang. blaas hem uit.
voortgestuwd door adem blaas je hem uit.
een dubbel voortbestaan vecht van je binnenste uit, zich een weg naar buiten toe.
als je jezelf ontlaadt van je motor.
de puls reageert en interactie verdedigt zichzelf,
heeft dit nog nooit gedaan ook, die weg stuwt en hakt zijn eigen weg,
doorheen de moerassen,
de schaduwplanten en planeten in een schemering,
altijd ons observerend.
al denken wij vaak vice versa etcetera.
het gaat wel vanzelf,
alleen als je lief bent.
interactie werkt met je mee,
als je liefde kiest;
rondom je heen wegen toestanden op je buurlanden.
oorlog speelt zich af,
rondom je heen, je zicht
vertroebelt,
doorheen decennia
stilte in je eigen
zone.
alleen maar omdat jij afgebakend,
observatie
aangeleerd krijgt.
aangekleed voor je dag staan en tijd die doorheen de zinnen en echo's van een verleden snijdt zonder lang op zich te laten wachten. buiten, waar alles nog stil is, tekenen zich zones af en verdwijnen mensen één voor heen. omhulsels die ze zijn vergelden zich en dienen beantwoord te worden door splitsingen. ziel en lichaam verwijdert zich sneller dan voorheen, alleen maar als witte mannen dat zeggen. vrouw-lichaampjes zijn bestanddelen die, alles verpulverend, op grote afstanden worden gehouden, tenzij de amfitamine zijn werk doet, en in de zorgsectoren, worden de grenzen afgebankend, maar in een ander soort code, die witte massa-acties bevoorraden. aangekleed jezelf reflecterend dubbel ontladen voortgaan.
mond geopend, huid omhullend, vast en statig verschijnen, aan je eigen voorgeschiedenis.
je kiest, je weet, je verliest.
een haartje daarbij, je wordt ouder, als je staat, waarin je leeft, weer jonger wordt.
alles gereinigd wordt daarbij
de deur
naar een nieuwe reflectie
alleen maar meer troebel
en dicht.
dicht bij elkaar veroorzaken verkeersopstoppingen disucussies binnen monden
die modern aan doen maar zeggen wat niet meer gezegd was.
alleen maar omdat je spreekt
betekent niet
niets
is nog veilig
weet je niet meer waar je kan staan zonder grenzen
waren er al lang geen steekpartijen meer of verkrachtingen
zorgen voor standvastigheid.
landschap dat veroudert verdwijnt, onder je voeten, alleen maar de hel
waarin boven zich nog steeds planeten, laag observerend, bijna onder
ons ingebed, de situatie aanzien. er zal geen inmenging zijn zolang.
dit kan en wil niet eindigen. daarom eindigt het misschien wel
nu dat er nog woorden
te veel zijn.
© (de afbeelding komt rechtstreeks van Pinterest:
Nikolai Lutohin, Sci-fi illustrations from 70’s Yugoslavia) ©