Er zit een geest in mijn buik.
Hij wentelt zich om in mijn gevoelens.
Hij danst als een gekke hoedenmaker
tussen de sinaasappelbomen op zijn plantages
in de tijd dat de wereld enkel in sepia kon worden vereeuwigd...
Enkel met deze relieken deelden we onze fantasie:
Tijgeroog: ik was koningin van een rijk zonder ramen of deuren in de eeuwige duisternis. Hij de zon, slechts een lichtgevende pupil in de grote leegte. Blies juist zijn kaars uit toen ik de laatste steen van ons paleis had gelegd.
Mammoettand: hij was een tuinman van oases van Chinese inkt. Ik het watermeisje. De tijd heeft zijn gezicht leeggevreten. Botten, aan elkaar vastgebonden door spier en huid.
Barnsteen: vertrappeld onder het gewicht van de tijd smeten ze hem van een hemelbed in een ijskoud graf. Hij heeft nog nooit zo hard gelachen. Zijn lach gierde nog dagenlang na.
Langs het eenzame romantische kasteel
waar nog Tchaikovsky te horen is in de muziekkamer.
Langs de kaalgevreten sinaasappelplantages,
de stille zwarte oases,
zijn verkocht hemelbed,
zijn amper bezocht graf
en tegen de borst van zijn weduwe.
Ik.
Er zal voor altijd een geest in mijn buik blijven.
Zijn glimlach tussen mijn warrige gedachten.
Zijn perfecte lichaam waait over de sinaasappelplantages,
waar nieuw vers fruit groeit.