Niet anders dan normaal
wanneer de stroom langs mij kabbelt
kleine zeilbootjes en gele rubberen eendjes
meevoerend met de wind in een absurd verhaal,
kijk ik met mijn ogen dicht
hoe de stroom van mij wegdraait
op zoek naar een grote gemeenschappelijke zee of oceaan
waarin alle druppels samenkomen
tot een groter geheel.
Anders dan de anderen
vang ik mijn druppels op
in een glazen huls
zodat ik ze elke dag kan zien
in alle gedaanten kan bekijken
hoe de regenboog erop blijft ketsen
in honderd schakeringen
alleen voor mij.
Voor mij geen zee
samen met andere druppels en gedachten.
Ik hecht aan mijn eigen pijn die in een zee niet meer van mij alleen zouden zijn.