Zijn ziel verwelkte in een kist van vlees,
dat diep wegzonk in een blauw moeras.
Dit moeras geurde naar de roze dieptes
van een zoet lichaam.
Zijn lichaam, die alles omsloot,
spande over dit hele 3D schilderij heen.
Helemaal rond de zuurblauwe globe.
Over het land vouwde de buik zich
en over de rode zee het dijbeen.
Zijn huid hield van spannende sferen.
En ze brachten hem naar walhallarijken
met verboden kleurengamma's.
Zo ook zijn geest
die door tijd en ruimte
zich verder uitrekte als een elastische merkwaardigheid.
Het verbleekte, vergat en kreeg blanke vlekken.
Ze werden gaten en begonnen meer en meer open te gapen.
Daar zaten zijn dromen in vastgespeld.
Er brak een spiegelruit in zijn zuurblauwe ogen.
Hij keek naar boven.
Wolken van zoetsappige dromen,
wolken van beton.
Draaide er -toch waar het kon- er krulspelden in.
Hij sloot zijn ogen weer.
In zijn oor hoorde hij gefluister.
Van de man die leek alsof
hij kwam uit romantisch duister.
Romantische duistere sferen,
tussen twee gekleurde werelden.
De andere wereld is kouder.
Vol radioactieve affaires
tussen chique dames en hoge heren.
De dames hun ziel is uitgehold
en de hoge heren,
van hogere chiquere sferen,
willen niet wéten van evolueren.
Zij blazen een koele zwijgzaamheid over de oppervlakte.
Door de
krappe
scheve
sloberige
stegen de dieperik in.
Recht in de diepte van een zoet roze lichaam [giechelt],
dat ligt te rusten in een blauw moeras.
Het lichaam houdt onder zijn oksel een kist van vlees vast.
De hoge heren,
met hun klassieke en conservatieve sferen,
blazen nog één keer hun stille kille commando.
Bedekken alle sporen van diversiteit
onder een dikke laag onrust.
Zodat er verboden kleuren zijn.
Huid als donkere karamel of geurend ebbenhout.
Maar het roze lichaam verbrak elk stukje censuur.
Hij verbrak de regel
want hij had al die tijd liggen te wachten
op een man die kwam uit het duister.
De man was de arcering van het universum.
Een kind van de wereld,
de tijd,
de ruimte,
de liefde,
de wetenschap
en in naam van onze vader.
Een kind geboren uit zoete inkt.
Met een verboden kleur volgens de hoge heren.
Het middelpunt van hun pupil, een lichaam van hermatiet en zwarte bessen gelei, dat zo zelfverzekerd is dat het meer dan hun persoonlijkheid blinkt.
Het wandelde over deze zuurblauwe modder
recht de armen van een roze reus in.
En zo puzzelde ze hun genegenheid bij elkaar.
Zij bewaarden tussen hun lichamen in liefdesvuur.
Achter hun watertatoeages bonkte een warm hart als een bendir.
In hun buik beleefde ze opspattende lava,
en de erotische magma die naar de diepte zonk...
'Breng me naar hogere sferen.'
zei de man met het zoete roze lichaam
tegen de man van het duister.
En zo vergaten ze de verboden kleuren.
Deze twee heren,
kusten daarom elkaar achter gesloten muren,
van zilver en regenboog veren,
ergens in een zwijgzaam blauw moeras,
verdwijnend in het duister...
Dus open je ogen,
spreek die wijze woorden uit
en laat je kleuren zien (!)