Waar de stijlen in elkaar overvloeien roep je: eureka!
Van latente naar opvallende zelftherapie, gooide ik mezelf naar iets beters.
Tussen de vele muren van de instelling, groeit een belangstelling naar jezelf graag zien.
San Diego Serenade van Tom Waits klinkt mijn oren ondertussen in, terwijl massaal veel personages ontstaan in de bufferzone tussen bedenken en vergeten.
Hier in dit andere thuisoord, het kleine kamertje waar Dries via zijn laptop poëzie zingt, kan men spreken van een noodzaak.
Een noodzaak om een stijlbreuk in gang te zetten, of een noodzaak om er één te voorkomen.
Wat er dan per ongeluk gebeurt: een flits, een error: heruitgevonden passie.
En ik weet: niemand hoeft ooit nog even mooi te zijn, als jij dat in mijn herinnering bent.
Met de herinnering heb je soms voldoende beschikbaar geluk voor je uitgespreid liggen.
Met dat beschikbare geluk gedij ik soms op voldoende wijze.
Van nature uit ben ik eerder ongelukkig, maar dat is nooit echt een (echte) last geweest.
Jij bent er nog, in de tekst, in de aanslag op de binnenkant van mijn geweten.
Ik hoef niets te vergeten om er beter van te worden!
Tracht eens naar je eigen voorbeeld fanatieker te worden.
Het helpt om momentum uit te rekken.
En jij werd er geheel onbevangen uitgeplukt, zin per zin, woord voor woord.
Uit de de put van de terugval, door de trechter van de thrill of life,
moet ik zien hoe jij vertaald wordt, naar iets onbetaalbaars,
en er geheel door wordt ingenomen.
Ik vind je wel terug als daar nood aan is.
Waar ik poëzie probeer te overstijgen, mijmert de lezer dan maar verder.
Het vervolg is even waardevol, daar waar de stijlen in elkaar over mogen vloeien.